Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Blaðsíða 70

52
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
gamli Bellman og svo Selma Lager-
löf eru allt skáld sem ég hef lesið
hvað eftir annað. Af íslenzkum
skáldum dáðist ég í æsku minni
mest að Bjarna Thorarensen og
Grími Thomsen — honum á ég mikið
að þakka, því hann glæddi í mér
ástina til Grikklands, þó ég síðar
sæi að þýðingar hans úr grísku
væru yfirleitt ekki góðar. Af nú-
lifandi íslenzkum ljóðaskáldum
finnst mér mest varið í Davíð Stef-
ánsson.
Og ég gæti haldið áfram að tala
um uppáhaldsbækur á ýmsum mál-
um, lifandi og dauðum, — ýmsar
útópíur, t.d. Macmillan Brown’s,
Wells o. fl., H. C. Andersen, Ibsen,
Holberg, Moliére o. fl. o. fl., —
Hóraz, sem ég oft hef í vasanum á
ferðalögum o. s. frv. . . . Annars á
ég til þrjú óprentuð leikrit. Eitt af
þeim, um grísk efni úr Pelopseyj-
arstríðinu, sendi ég í danskri þýð-
ingu Konunglega leikhúsinu hér (í
fyrra heimsstríðinu), en fékk það
endursent — en með góðum ummæl-
um censors í rauninni, — honum
fannst það iþó ekki nógu dramatiskt;
má vel vera að iþað sé rétt. Ég veit
ekki nema ég reyni til að laga það
eitthvað. Annað leikrit er gaman-
leikur um íslenzkt efni, þriðja (ný-
lega samið) enskt. Nú fer maður að
sjá hvað úr þessu verður; nonum
premiiur in annum réði Hóraz sál-
ugi manni til að gera, og það er víst
heillaráð. Og þó ég færi nú að deyja,
býst ég við að einhverjir sjái til um
að þau verði útgefin eftir minn dag,
og eins Endurminningar mínar, en
þær vil ég ekki gefa út sjálfur, enda
ekki fullgerðar nema æskuárin til
þess ég varð stúdent.
24. júl'í 1948
Mér þykir vænt um að sjá að þér
hefur líkað vel greinin með upp-
lýsingunum um skáldskap minn;
auðvitað gæti ég skrifað miklu ítar-
legar um það, en býst varla við að
þér né öðrum sé það nauðsynlegt.
Samt, úr því nú ég skrifa þér, vildi
ég nefna dálítið, sem ég mun ekki
hafa minnzt á í fyrra bréfinu.
Ég er, eins og þú veizt, mjög
hneigður fyrir söng, og hef sérstak-
lega haft eyra fyrir margbreyttum
bragarháttum. Mér hefur fundizt að
íslenzkum skáldum yfirleitt hafi ver-
ið of hætt til að hjakka í sama farið
og fyrirrennarar þeirra. Og af því
sönglistin öldum saman náði ekki
tökum á alþýðunni okkar eins og í
mörgum öðrum löndum, voru kvæði
skáldanna oft undir lögum sem alls
ekki áttu við. Því sér maður lög
eins og „Auf ihr Bruder lass uns
wallen“ við „Fanna skautar faldi
háum“ Jónasar Hallgrímssonar o. s.
frv. — Ég vísa þér annars um það
mál í greinarstúf, „Hvítasunnuhug-
vekju um söng og gítarspil", sem ég
skrifaði í Ársrit Fræðafélagsins IX,
ár, 1927—28. — Ég hef sumstaðar
reynt að innleiða útlenda bragar-
hætti, sem mér þótti mikið varið
í, og sjálfur hef ég búið ekki svo
fáa til, einkum í þýðingum mínum
á grískum kveðskap, t.d. á kór-
söngunum í Bakkynjum Euripidesar
og víðar. Stundum hef ég sjálfur
búið til lög við mín eigin kvæði,
stundum lög við kvæði annarra, ef
mér fannst ekki nógu gott lag til.
En ekki hef ég látið neitt af þeim
lögum koma fyrir almennings sjón-
ir, og hafa þó ýmsir kunningjar mín-
ir hér eggjað mig á það. Jón Blön-