Vísir - 24.12.1938, Síða 12

10
VÍSIR
Greinar barrtrjánna sveigjast undir þunga snævarins. — Hlíðar
Alpafjallanna eru allar skógi vaxnar, en skíðamenn þjóta milli
trjánna.
græn barrtré þakin hjúpi lausa-
mjallarinnar minna helst á æf-
intýri — svo andstæðir eru
þessir litir. Og það er fátt hægt
að hugsa sér æfintýralegra né
fegurra en snævi klædda barr-
skóga í glitrandi sólskini. Það
er heill heimur af Ijósum og
skuggum, litbrigðum og línum
og ótakmarkaðri myndauðgi.
Inni í afdölum Alpafjallanna
þjóta hnarreistir fákar með
gyltum aktygjum og klyngjandi
fjöllum á harða brokki eftir
vegunum. Þeir draga lystisleða,
eða menn á skíðum. Ómur
bjallanna herst óravegu eftir
dölunum og upp í lilíðarnar;
hann er skær og hvellur og
hljómar vel.
Á kvöldin — löngu eftir að
skuggum slær á dali og hlíð-
ar — jafnvel eftir að húma tek
ur í dýpstu dalbotnum, slær
sólin ennþá roða sínum á snæ-
þakta tindana. Það er undrafeg-
urð í purpuralit, fegurð sem
aldrei er eins, heklur altaf að
breytast. Tindarnir verða að liá-
dreyma æfintýrahöllum, guða-
bústöðum, bygðum af logandi
rauðagulli. Maður stendur agn-
dofa, fullur hrifni og lotningar
frammi fyrir þessari fegurð.
Maður vissi alls ekki að hún
var til.
Þannig eru töfrar vetrarins
óendanlegir í fjölbreytni og að-
dáunarverðir, þegar maður
kann að meta þá. En veturinn
hefir einnig aðrar hliðar —
dökkar hliðar — og þær birt-
ast okkur í lmðarbyljum og
liörkum. I hverju spori býr
liætta, býr glötun eða dauði.
Hríðin leikur í óskaplegum
hamförum alt í kringum mann,
fönnin þyrlast upp í viltum,
úðakendum dansi, hún bylur á
andlitinu og blindar sýn manns.
En æskan, sem nú er að vaxa
upp, og leiíar til fjalla í lífs-
þyrstri gleði og hugdjarfri þrá
til að reyna afl sitt og þol, hún
hræðist ekki lniðarnar, heldur
hlær að þejm. Hún fagnar þeim,
j)ví þær gefa æskunni viðfangs-
efni til að glíma við, og þær
gefa henni afl og hugrekki til
að standast eklraunir lifsbarátt-
unnar —- þeirrar baráltu, sem
við öll erum háð. Og einmitt
])að finst mér fyrst og fremst
vera gildi vefrarins, auk feg-
urðarinnar, sem við fáum ald-
rei að fullu lofað.
í Ijúfum blæ rriig ber að töfraströnd,
í blárri hulu er reifuð sérhver mynd,
en bak við skyn ja eg skini roðin lönd
með skarJatsl jóma á snævi þöktum tind, —
með fagurvaxin tré í hamrahlíðum,
sem liáum krónuin vagga í blævi jjýðum
við söngvanið frá silfurtærri Jind.
Við f jallarætur, engi og akurreit
með öx, sem bera keim af gulli og sól,
og iðavöll með einliyrninga á beit
og aldingarð með laufi þakin ból
og paradísarfugla á grænum greinum
með gliturf jaðrir, Jíkar eðalsteinum,
og draumablóm, sem dafna um laut og liól.
En yfir Jund og bJómateig og tún
ber turna og Itoparþök á granitliöll
með gróðurfléttur upp að efstu brún
og alabasturstalla um girtan völl.
Þar dísir fagrar Jeika og strengi stilla
og stóra sali þýðum hljómum fylla,
er mánasilfur merlar þökin öJJ.
Það berast til mín tónar út á sæ
frá turnum, þar sem dísir hörpu slá,
og oft eg finn í aftanljýðum JjJæ,
að angan leggur draumablómum frá.
En þó mig byrinn beri að töfralöndum,
Jeggst bJámi og móða fram með öllum ströndum.
Eg finn þau nærri, en fæ jjau ekki að sjá.
P. V. G. KOLKA.
Skemtiferðafólkið ekur í sleðum í dölum Alpanna og bjöllu-
hljómurinR berst upp eftir hlíðunum.