Vísir


Vísir - 24.12.1938, Qupperneq 39

Vísir - 24.12.1938, Qupperneq 39
VÍSIR 37 Guðlaug Benediktsdóttir: Það mátti mikið vera, ef ekki fyndist fleirum en Lóu lillu æf- intýralegt að koma inn í stof- una til hennar Önnu gömlu. Það var ekki vegna margbreytni í húsmunum eða þvílíku, held- ur færðist þar yfir mann ein- hver ró, sem maður fánn ekki til annarsstaðar. Lóa átti það frænku sinni að þakka, að hún hafði komið inn til Önnu. Hún treysti sér ekki að vera ein á ferð, og sagði rétt til svona við telpuna: „Þú getur vel komið með mér, Lóa litla.“ Já, auðvitað gat Lóa það. — Þó leit liún niður á rifna svunt- una sína, og hugsaði með sér, hvort það myndi vera tilhlýði- legt, að fara þannig i hús, en þá sagði frænka, sem vissi hvernig átti að liafa það: „Farðu í kápu utan yfir, skottið þitt.“ Lóa litla fór með frænku sinni í þetta skifti og í annað skifti til, og fanst það langt komist af hálfgerðu götubarni, eins og hún fékk orð fyrir að vera. Það var eitthvað ógleyman- legt við þessar heimsóknir. „Og ef cg yrði einhverntima eins og frænka“, hugsaði Lóa, „þá mvndi Anna bjóða mér að setjast á stólinn við ofninn.“ — Sjálf hafði Anna setið i stólnum út við gluggann og lagt handa- vinnuna sína á litla borðið, sem stóð þar. Það var komið skammdegi, með stuttum dögum og blessuð- um jólunum, sem fluttu með sér svo mikinn hátiðisbrag, að fólkið gleymdi myrkri og kulda. Annan dag jóla var Lóa litla að rangla aftur um götuna i er- indisleysi. Þá mætti hún Þor- gerði. „Veistu hvert eg er að fara?“ sagði Þorgerður strax þegar hún sá Lóu. ,,.Tá, nú skaltu geta. Ef þú get- ur rétt í fyrsta sinn, tek eg þig með, hvort sem þú vilt eða elcki. En getir þú rétt í annað eða þriðja, þá skaltu ráða hvort þú kemur.“ „Þekki eg staðinn, sem þú ætlar í ?“ „Nei, hafðu þig nú hæga. Ef eg á að segja þér alveg upp á hár hvert ferðinni var heitið, þá er ekki vandi að geta rétt. Þú verður að reyna lijálpar- laust.“ Lóa liugsaði sig um. Ætti hún ekki að geta upp á lienni Önnu gömlu? Það mvndi ekki saka, hún væri þá aldrei nema jafn- nær, ef tilgátan væri röng. „Svona, komdu nú með eitt- hvað.“ „Já, já, eg er að koma með það. Þú ætlar til hennar Önnu gömlu, spái eg.“ ? „Mikið ljómandi“, kallaði Þorgerður. „Þú ert skyldug að koma með.“ „Er þér annars alvara, Þor- gerður ?“ „Þú munt bráðlega sjá það“, og af stað héldu þær. „Ertu boðin?“ spurði Lóa. .0, sussu nei, eklci boðin, en má líta svona inn þegar eg vil og hefi tækifæri til.“ „Kom“, kallaði Anna, þegar Þorgerður drap á dyr hjá henni. Hún opnaði hurðina, og þegar Anna sá hver kominn var, lagði hún handavinnuna á borðið og þaut upp. „Er það sem mér sýn- ist, að ungfrú Þorgerður lúti svo lítið að líta inn til mín?“ „Ekki þarf nú litillætið til, Anna mín góð, en við erum hérna tvær.“ Anna slepti hendi Þorgerðar og sagði dálítið livatskeytlega: „Nú.“ Lóu litlu varð hverft við, rétt eins og þetta eina nú hefði verið löðrungur, og ekki batnaði henni, þegar hún sá svipinn á Önnu. Það mátti sjá minna en það, að litlu stúlkunni var of- aukið. „Eg skal sækja þig liingað seinna,“ sagði hún við Þorgerði. „Þú lofaðir þvi nú einu sinni, að koma hingað með mér“, sagði Þorgerður, „og það er besl að þú standir við það.“ Þegar Anna sá, að þarna átti hún eins við ráðstöfun Þorgerð- ar, eins og Lóu, varð hún ró- legri. Þorgerður varð að setjast í stólinn við ofninn. Lóa settist á smákassa út við þilið, og lét fara eins lítið fyrir sér og liún gat. Samræðurnar gengu treglega. Iverlingin var altaf öðru hvoru að lita til telpunnar. Lóa fór að hugsa um þvi hún léti svona, liún hafði ekki látið á neinu bera þegar hún kom þangað með frænku sinni. „Eg var einu sinni búin að hugsa mér, að tala margt við þig, ungfrú Þorgerður, þegar þú kæmir hingað inn til mín, þvi það er ekki á hverjum degi, sem maður fær svo mentaða heim- sókn, en nú er eins og alt sc fokið úr kollinum á mér.“ Þorgerður svaraði þessu engu, en sagði eftir litla þögn: „Það má vera ánægjulegt, að geta búið svona notalega út af fyrir sig. Það myndi eg kjósa mér, þegar eg væri komin á þinn aldur.“ Anna andvarpaði. „Þér finst það, unga stúlka,“ sagði hún. „Þess myndi eg þó ekki óska þér. Guði sé lof, að mér líður ekki illa, en oft grípur mig þó einhverskonar óyndi. Einstæð- ingsskapurinn legst yfir mig eins og martröð, — og mér finst lífið hafa lokað fyrir mér dásemd sinni.4 Þorgerður leit á Önnu og virt- ist vera að liugsa sig um, hvað hún ætti að segja. „Jæja“, sagði hún loks. „Það er ekki altaf gott að geta sér til um annara hagi og líðan.“ „Ónei, ekki altaf“, sagði Anna gamla. Svo kom löng þögn. Lóu fanst hálf leiðinlegt, að sitja þarna á kassanum út við þilið, og finna inn á erfiðleika þeirra beggja, að fá sig til að segja nokkuð. Hún fór að hrjóta heil- ann um, hvort þessi vandræða deyfð, sem hvíldi j7fir samtali þeirra, gæti stafað af því, að luin slæddist þarna inn, þvi henni var í fersku minni, hvað Anna liafði litið með mikilli vanþóknun á hana, þegar hún sá að hún var með. Loks sagði Þorgerður: „Hef- ir þú alla tíð búið hér ein?“ „Ójá, það hef eg gert. Eg hef stundað saumaskap, þangað til þessi seinustu ár, að eg var far- in að þola vinnuna svo illa.“ „Já, eg veit að það hlýtur að GLEÐILEG JÓL! •Alsbonar dhöfatttadup oy Soítkar ■ nýtishú vjórup Simi: 3351 Austurstræti 12, Revkiavíli J/leðíleg- jóí/ HÓTEL BORG. 10

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.