Neytendablaðið - 01.12.1991, Blaðsíða 31

- Hvað marga plastpoka?
Lagabót
fyrir
sænska
skuldara
Bankar og aðrar lána-
stofnanir munu bera
aukna ábyrgð gagnvart
viðskiptavinum sínum,
segir í sænsku frumvarpi
að nýjum lögum um neyt-
endalán. Sænska ríkis-
stjómin hefur sent frum-
varpið til umsagnar. Frá
þessu segir í nýjasta hefti
sænska neytendablaðsins
Rád og Rön.
Nýju lögin munu ná til
allra neytendalána, ekki
aðeins til afborgunarkaupa
eins og nú er. Frumvarpið
er miðað við reglur
Evrópubandalagsins um
neytendalán.
Frumvarpið kveður
meðal annars á um að
lánastofnanir skuli kanna
greiðslugetu neytenda
mun gaumgæfilegar en nú
tíðkast, en það er talið geta
forðað mörgum fjölskyld-
um frá vanskilum. Lánar-
drottnar munu þannig bera
aukna ábyrgð á lánveiting-
um sínum og ef í ljós kem-
ur að könnun greiðslugetu
er ófullnægjandi er ekki
hægt að ganga að neytend-
um sem fyrr. Þá verður
jafnvel að semja um niður-
fellingu skuldar að hluta
til eða að öllu leyti. Sam-
kvæmt frumvarpinu eiga
neytendur að fá auknar
upplýsingar um vexti og
dregið er úr möguleikum
lánardrottna til þess að
hækka vexti frá því sem
kveðið var á um í skrifleg-
um samningi.
Neytendastofnunin í
Svíþjóð, Konsumentverk-
et, telur að frumvarpið feli
í sér aukna vemd fyrir
neytendur, enda þótt það
uppfylli ekki allar óskir
stofnunarinnar í þessum
efnum. Gert er ráð fyrir að
frumvarpið verði að lög-
um næsta haust.
- Rád og Rön
að þarf alls ekki að vera
leiðinlegt að fara út í búð
á föstudögum, a.m.k. ekki sé
maður svo heppinn að búa úti
á landi. Kaffiilminn leggur á
móti okkur í dyrunum, menn
spjalla, hittast og spara sér
símtöl meðan beðið er við
kjötborðið. Verslanir af þessu
tagi eru að verða þeir félags-
legu áningarstaðir sem kirkjur
voru áður þar sem menn sýna
sig og sjá aðra. Hver kannast
ekki við að hafa týnt sér svo
rækilega í kjaftaganginum að
bæði eitt og annað gleymdist
og er sárt saknað í kássu-
gerðinni á laugardagskvöldi?
Að vísu sjást alltaf stressmenn
og -konur á harðahlaupum í
gegnum búðina en það þekkj-
um við líka frá okkur sjálfum
og víkjum í snatri úr vegi til
að vera ekki hlaupin um koll.
Þá sjaldan að ég þarf að versla
í stórmarkaði í Reykjavík fyll-
ist ég trega og finnst ég vera
ein í heiminum. Og þótt ég
finni kaffisopa hef ég engan
til að drekka hann með og
verð hálfu daprari. Byrjar
kannski Vinátta '91 í hverfis-
versluninni heima? Það var
létt yfir mér þegar ég snaraðist
inn úr dyrunum síðasta föstu-
dag. Eftir spjall í kaffinu og
kexköku náði ég mér í körfu
og byrjaði.
Ávaxtaborðið var hlaðið. Ég
keypti nokkur epli sem fóru í
einn p/a.vrpoka,
appelsínur í annan og vínber í
þann þriðja. Þegar kom að
banönunum rétti ég fram
klasann. Stúlkan þreif um-
svifalaust plastpoka og ætlaði
að dengja þeim í hann. Ég
hljóðaði og bað hana að líma
Kristín
Steinsdóttir
skrifar
verðmiðann utan á kippuna.
Sama gilti um grapeávöxtinn
minn, hann slapp með naum-
indum við p/axípokann.
Mangóávextir, eggaldin og
avókadó lágu á hægum beði,
hver ávöxtur ífroðuplast-
bakka, strengt yfir með plasti.
Það byrjaði eitthvað að suða
inni í hausnum á mér...
Frá Reykjavík var kominn
maður að kynna ís. Hann gaf
öllum að smakka í einnota
/r/asíbökkum með þartil-
gerðum p/axískeiðum. En það
var ekki allt búið enn því nú
var kaffi á eftir ísnum. Við
sötruðum kynningarkaffið úr
litlum /)/a.v/staupum. Öllum
þessum einnota p/axráhöldum
hentum við svo í stóra, svarta
/j/ö.vrpoka. Suðið ágerðist í
hausnum á mér...
Við kjötborðið var margt
um manninn. Sumir voru að
kaupa gúllas, aðrir hakk og
enn aðrir kótilettur. Allt fór
þetta inn í plast og síðan í
hvítan umbúðapappír. Þeir
sem keyptu hrásalat fengu
plastbákka með plastloki. -
Áleggið hékk í röðum. Skinka
- 3 sneiðar - í sínum plast-
poka, hangikjöt - 4 sneiðar - í
öðrum, hver ostbiti hlýlega
innpakkaður í þykkt plast. Ég
horfði á endalausar raðimar á
veggnum og mér fannst mis-
munandi litaglaðar plast-
umbúðimar orga á mig. Út úr
suðinu í hausnum á mér skaut
mynd af gamalli matvörubúð
austur á landi þar sem farið
var sparlega með pappírinn,
plast var ekki til og allir
mættu með innkaupaskjóður.
Þá var heldur ekki til nema
einn hvítur ostur og annar
brúnn og enginn vandi að
velja. Þessi ostur var geymdur
í skál en ekki plasti. Voru
þetta verri tímar?
Ég þokaðist í áttina að kass-
anum.
- Hvað margaplastpoka.1
spurði stúlkan. Ég horfði yfir
hauginn, samsafn marglitra
/j/a.vrumbúða skar í augum.
- Fjóra, hvíslaði ég og rétti
fram plastkorúð. Svo byrjaði
stúlkan einbeitt að pakka
plasti inn í plast...
Ég hafði ekki lyst á seinni
bollanum en þáði hjálp við að
bera plastið út í bíl. Mér bauð
við sjálfri mér og kveið fyrir
að pakka upp heima.
Væri það ekki fyrir félags-
lega þáttinn færi ég aldrei
framar út í búð, hugsaði ég,
settist upp í bílinn og ók
p/asrvamingnum heim á leið.
NEYTENDABLAÐIÐ - Desember 1991
31
Neytendabréfið