blaðið - 03.06.2006, Blaðsíða 22

22 ISAGA
LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 2006 blaöiö
Náðin kemur í gusum
BlaÖið/SteinarHugi
„Auðvitað skiptir þetta mig máli. Ég finn fyrir hlýjum tilfinningum,
þakklæti og auðmýkt,“ segir Edda Heiðrún Bachmann sem á dögunum
var valin borgarlistamaður. „Mér finnst sérstakt að sviðslistamaður
skuli hafa orðið fyrir valinu. Maður spyr sig: Af hverju ég þegar aðrir
hafa miklu lengri og merkilegri feril að baki? Ég held að ég hafi dottið
niður á ágætt svar sem er að ég hef unnið svo víða. Mér finnst ég
vera fulltrúi þess leikara sem ferðast eftir bestu vitund. Ég hef ekki
hreiðrað um mig á einum öruggum stað. Oft var þetta erfitt en þetta
vandist. Laxness segir á einum stað: „Það grær ekki um farandi stein".
Hvað er þetta að gróa um? Getur listamaður leyft sér að láta sig gróa
einhvers staðar? Eg leyfði hjartanu að ráða för. Mín hvatning til lista-
manna er að Ieyfa hjartanu að ráða för.“
Þú átt langan og farsœlan leikferil
að baki, varðst að hætta vegna veik-
inda og snerir þér þá að leikstjórn.
Hvernig leikstjóri ertu?
„Mér hefur verið lýst sem mildum
leikstjóra sem tali rólega og rífist
ekki. Mér finnst vænt um að heyra
það en ég held að ég sé býsna ákveðin
í því sem ég vil ná fram og einhverjar
aðferðir hef ég væntanlega en það er
kannski erfitt að meta þær eftir að-
eins fjögur leikstjóraverkefni. Ég
vildi svo gjarnan fá að þróa aðferðir
mínar áfram. Það er ákaflega merki-
legt að fá að vera hinu megin við
borðið og átta sig á því hvernig vinna
liggur þar að baki. Mannahaldið er
flóknast, að vera með fólk í vinnu og
sjá því fyrir verkefnum, leiðsögn og
stuðningi. Það hefur verið skemmti-
legt að fást við það. Mínir kennarar
þar eru þeir leikstjórar sem ég vann
með sem leikkona. Ég hef safnað að-
ferðum þeirra og notað það besta frá
hverjum og einum. Það er það eina
sem ég hef getað gert. Þetta bar svo
brátt að, ég gat ekki farið í nám og
stökk bara inn í þetta. Ég hef haft
tónlistina með í för. Það var mikið
sungið á mínu heimili í æsku og
hljóðfæri voru keypt fyrir okkur
systkinin. Tónlistin hefur fylgt mér
í gegnum lífið.“
Sakna sviðsins
Vissirðu snemma að þú vildir verða
leikkona?
„Undir niðri finnst mér eins og ég
hafi vitað það síðan ég var lítið barn
en ég átti erfitt með að viðurkenna
það fyrir sjálfri mér. Mig grunaði
samt alltaf að ég ætti eftir að lenda
á sviði. Þegar ég komst inn í Leik-
listarskólann fann ég hvernig orka
mín beindist í fyrsta sinn í farveg
og myndaði kapal úr öllum áhuga-
málum mínum, dansi, söng og
dramatík. Ég hef alltaf haft gaman
af dramatík. Mér fannst ég alltaf
fá svo mikið fyrir peninginn minn
þegar ég grét í bíó. Pabbi ól drama-
tíkina meðvitað upp í okkur systk-
inunum. Hann sagði okkur sögur
af fátæku fólki og ungum mönnum
sem börðust fyrir lífi sínu og sinna.
Hann hætti ekki fyrr en við vorum
farin að gráta. Ég sofnaði með þessa
sérstöku samkennd gagnvart öðrum
og þá tilfinningu að ekki hefðu allir
það gott í heiminum. Ég held að
þetta hafi verið ágætis veganesti út
ílífið."
Saknarðu þess ekki að standa ekki
lengur á sviði?
„Jú. Mér leið vel á sviði en ekki
í Leiklistarskólanum. Þar var ég
taugaóstyrk þegar ég kom fram. Svo
fór það. Spennan og sviðsskrekkur-
inn vék fyrir viðfangsefninu. Fyrir
mér varð hver einasta sýning ögrun
og áhugaverður hjallur. Engin sýn-
ing er eins og mér fannst gaman að
gera tilraunir ein með sjálfri mér
og reyndi að setja mér markmið á
hverju kvöldi. Ef sviðsóttinn lét á
sér kræla þá virkjaði ég hann í sköp-
unina. Ég er hins vegar ekki leikari
sem breytir um karakter eftir því
hvaða hlutverk hann er að leika.
Ég veit ekki hversu eftirsóknarvert
slíkt er. Leikhús er ekki raunveru-
leiki heldur listform.
Ég sakna sviðsins en söknuður-
inn er samt furðu lítill. Ég spyr mig
stundum af hverju hann sé ekki
meiri. Svarið er að maður er ekki
starfið sitt. Ég fékk að leika skemmti-
leg hlutverk og taka þátt í mörgum
sýningum sem í mínum huga eru
ógleymanlegar. Þess vegna á ég
kannski auðveldara með að þakka
fyrir mig og kveðja heldur en ef ég
hefði ekki fengið þessari tilfinningu
fullnægt. Ég get ekki annað en verið
full þakklætis.
Þegar ég uppgötvaði veikindi mín
ákvað ég að hætta að leika en sagði
engum frá því. Ég man að á síðustu
sýningunum fannst mér erfitt að
hneigja mig í lokin. Mér fannst ég
vera að kveðja áhorfendur og ég vissi
að ég átti eftir að sakna þess sam-
bands. Þá varð ég stundum klökk.
Það er svo dásamlegt og fallegt
samband milli áhorfandans og leik-
arans. Ég kaus mér leikarastarfið
sem ævistarf og þarna vildi ég vera.
Ég þurfti að kveðja of snemma. En
svo veit maður aldrei hvort maður
á eftir að stíga aftur á svið. Ég vona
að ég eigi eftir að læknast. Ég ætla
að vera kandídat í kraftaverk. Það
hlutverk sem ég er í núna færir mig
annað hvort upp á æðra svið eða
aftur upp á þetta svið. Ég veit það
ekki. Við sjáum til.“
Erfitt aðmunalygina
Hvernig sjúkdómur er þetta?
„Hann heitir MND. Enginn veit
ástæðuna fyrir honum og ekki
i
|
I
!