Fréttablaðið - 25.02.2012, Blaðsíða 104

25. febrúar 2012 LAUGARDAGUR68
sínu. Hún átti mjög gott tímabil í
Svíþjóð og varð markahæsti leik-
maður sænsku úrvalsdeildarinn-
ar.
„Ég hefði getað komið í nóvem-
ber [eftir að tímabilinu lauk í Sví-
þjóð] en ég tel að það hafi verið
rétt að koma eftir að hlé var gert
á deildinni um mitt tímabilið. Það
er samt heilmikið eftir af tíma-
bilinu og vonandi fullt af leikjum
í Meistaradeild Evrópu. Það eru
rosalega spennandi tímar fram
undan,“ segir hún en Turbine
Potsdam mætir sterku liði WFC
Rossiyanka frá Rússlandi í fjórð-
ungsúrslitum Meistaradeildar-
innar.
„Fótboltinn hér í Þýskalandi
er öðruvísi en í Svíþjóð. Hér er
meira lagt upp úr hröðu spili og
fáum snertingum. Það hentar mér
mjög vel og ég held að ég falli vel
að skipulagi liðsins.“
Farið í 20 röntgenmyndatökur
Margrét Lára hefur nú í þrjú ár
verið að berjast við þrálát meiðsli
aftan í hægra læri sem erfiðlega
gengur að ráða bót á. Meiðslin eru
algeng hjá fótboltamönnum en í
hennar tilviki virðast þau nánast
krónísk. Hvort hún stenst álagið að
spila í bestu deild heims og Meist-
aradeild Evrópu í þokkabót verður
mikil prófraun fyrir hana.
„Ég hef örugglega farið í 20
röntgenmyndatökur. Það eina sem
sést er að ég er með slit í baki. Þar
er uppspretta meiðslanna og vilja
læknarnir meina að þetta leiði
niður í lærið. Meiðslin gera það að
verkum að það er erfitt fyrir mig
að hlaupa og sparka. Það eru jú
nokkuð stór partur af því að spila
fótbolta,“ segir hún og hlær. Hún
hefur greinilega myndað þykkan
skráp gagnvart þessu ástandi.
Meiðslin fylgja mér mögulega út
ferilinn
„Ég er búin að sætta mig við að
þetta gæti mögulega fylgt mér til
loka ferilsins. Það var einfaldlega
ákvörðun sem ég þurfti að taka.
Vissulega sorglegt þegar maður
er bara 25 ára gamall en ég byrj-
aði að æfa fimm ára gömul og æfði
einnig handbolta til sextán ára
aldurs. Um tíma var ég í þremur
flokkum í fótbolta og tveimur í
handbolta samtímis – svo í yngri
landsliðum í báðum greinum. Ég
er 25 ára í lífaldri en kannski 32
ára gömul íþróttakona. Það er líka
hægt að horfa á það þannig.“
Hún segist vera í góðum hönd-
um í Potsdam og að henni hafi liðið
vel síðustu tvær vikurnar. „Fram
að því var ég mjög slæm. En ég
hef verið í mjög markvissri og
góðri endurhæfingu og æft stíft í
sex vikur. Vonandi er það að bera
árangur. En ég veit að þetta hef ég
áður sagt á síðustu þremur árum
og alltaf hefur komið bakslag. En
meiðslin eru einfaldlega þess eðlis.
Það er ekki hægt að senda mig í
aðgerð og gefa mér sex eða níu
mánuði til að jafna mig. Þetta er
endalaus tilraunastarfsemi,“ segir
hún. „En mér líður vel og tel að ef
ég kemst í gegnum marsmánuð
verði mér allir vegir færir.“
Ég er mikil barnakona
Utan knattspyrnunnar er Margrét
Lára dugleg við að halda sér við
efnið. Hún nemur sálfræði í fjar-
námi frá Íslandi og er þar í fullu
námi þessa önnina. Sem stendur er
fótboltinn í fyrsta sæti en það má
heyra á henni að hún er einnig byrj-
uð að huga að lífi án boltans.
„Auðvitað langar mann að vera
eilífur í fótboltanum en ég veit að
það er ekki hægt. Eins og er vil
ég klára tímabilið í Þýskalandi og
gera það eins vel og ég get. Svo eru
líka spennandi tímar fram undan
með landsliðinu og ég horfi líka
mikið til þeirra verkefna.“
Hún hefur verið í sambandi
með Einari Erni Guðmundssyni,
leikmanni Vals í N1-deild karla í
handbolta, í tæp fimm ár og eins
og svo mörg ung pör horfa þau til
þess að stofna fjölskyldu. „Það er
víst hlutverk okkar kvenna í líf-
inu að fjölga mannkyninu og er
ég mikil barnakona. Við eigum
bæði stórar fjölskyldur og ég get
ekki sett sjálfa mig í fyrsta sæti
endalaust,“ segir hún og brosir.
„En það er vel hægt að spila fót-
bolta langt fram yfir þrítugt – þó
svo að maður þyrfti að taka sér
stöku barneignarfrí inn á milli.
Mömmurnar virðast koma sterk-
ari leikmenn til baka ef eitthvað
er.“
En sem stendur á fótboltinn
hug hennar allan. „Ég er að spila
í frábæru liði og ég ætla að halda
áfram að spila í fremstu röð á
næstu árum. Þegar ég er á fullu
í boltanum og laus við meiðslin
nýt ég þess í botn og finnst ekk-
ert skemmtilegra. Mig langar að
vera í þessu eins lengi og ég get.“
M
argrét Lára
Viðarsdóttir er
komin aftur í
þýska fótbolt-
ann, þar sem
besta kvenna-
knattspyrnan í heimi hefur verið
síðasta áratuginn. Þar er hún á
mála hjá Turbine Potsdam, einu
besta félagsliði landsins og þar
með heimsins alls.
Potsdam liggur rétt utan borg-
armarka hinnar annríku höf-
uðborgar Þýskalands, Berlín.
Fréttablaðið hitti Margréti Láru
í vinalegum miðbæ þessa 250
þúsund manna borgar og ræddi
við hana um átök næstu vikna og
mánaða þar sem hún mun keppa í
allra fremstu röð, framtíðaráætl-
anir hennar og þriggja ára bar-
áttu við meiðsli sem jafnvel sér
ekki fyrir endann á.
Jákvæð og bjartsýn í þetta sinn
„Í raun er þetta nákvæmlega eins
og ég átti von á,“ segir Margrét
Lára við blaðamann yfir kaffi-
bolla þess síðarnefnda. Hún lét
vatnssopann duga að þessu sinni
enda æfing hjá Turbine að við-
talinu loknu. Viðtalið var tekið
í síðustu viku, áður en hún lék
sinn fyrsta leik með liðinu. Þá
gerði Potsdam óvænt jafntefli
við Hamburg og spilaði Margrét
Lára síðustu 30 mínúturnar. Liðið
á næst leik á morgun og mætir þá
Leverkusen á heimavelli.
Turbine Potsdam hefur orðið
Þýskalandsmeistari í þrjú ár í
röð og í fimm skipti alls. Aðeins
Frankfurt hefur unnið deildina
oftar frá stofnun hennar. Pots-
dam hefur tvívegis borið sigur úr
býtum í Meistaradeild Evrópu,
síðast árið 2010 en tapaði fyrir
Lyon í úrslitaleiknum í fyrra.
Sem fyrr segir er Margrét Lára
að reyna fyrir sér í annað sinn í
Þýskalandi. Nítján ára gömul, árið
2006, samdi hún við Duisburg en
dvölin þar reyndist henni erfið og
ákvað hún að snúa aftur heim á
leið.
„Í þetta sinn var ég búin að
undirbúa mig vel. Ég fór út með
jákvætt hugarfar og bjartsýni.
Ég ætlaði ekki að láta koma mér
neitt á óvart. Ég veit að það er
erfitt að vera einn í Þýskalandi.
Hér skilur mann enginn og ég skil
engan – allavega til að byrja með.
Við erum í Austur-Þýskalandi
og þjálfarinn, sem er af gamla
skólanum, talar ekki stakt orð í
ensku,“ segir hún. „Ég vissi að ég
yrði mikið ein. En ég er að spila í
besta liði í Evrópu og hingað er ég
komin til að vinna eitthvað stórt.
Það er það sem drífur mig áfram
á hverjum degi. Ef mér leiðist á
daginn – þá loka ég einfaldlega á
það og reyni frekar að njóta þess
að vera hér fram á vor og sjá svo
til. Það var erfitt á sínum tíma
að fara svo ung frá fjölskyldu og
vinum en í dag er ég allt önnur
manneskja og tek lífið á aðeins
léttari nótum.“
Samningur Margrétar Láru er
til átján mánaða en með uppsagn-
arákvæði sem báðir aðilar geta
nýtt sér að loknu tímabilinu.
Þýski boltinn hentar mér vel
Eftir að Margrét Lára samdi við
Potsdam líkti hún því við að Gylfi
Þór Sigurðsson myndi semja við
Manchester United. „Þetta er
hrikalega gott lið,“ segir hún um
Turbine Potsdam. „Þjálfarinn er
grjótharður en mér líkar mjög
vel við allt saman. Við erum á
miðju tímabili en það er búið að
vera langt vetrarfrí og því líður
mér eins og að nýtt tímabil sé að
hefjast.“
Liðið er í efsta sæti deildar-
innar með fimm stiga forystu
á næsta lið, Duisburg. Margrét
Lára lék síðast með Kristian-
stad í Svíþjóð sem var þjálfað af
Elísabetu Gunnarsdóttur en þær
kynntust fyrst þegar Margrét
Lára lék með ÍBV, uppeldisfélagi
Eiríkur Stefán
Ásgeirsson
eirikur@frettabladid.is
Hingað er ég komin til að vinna titla
Margrét Lára Viðarsdóttir er nýbyrjuð að spila með þýska liðinu Turbine Potsdam, einu besta félagsliði heims í kvennaknattspyrnunni.
Í ítarlegu viðtali segir hún frá áætlunum sínum, bæði innan sem utan fótboltavallarins og langvarandi baráttu hennar við meiðslin.
Það er víst hlutverk okkar kvenna í lífinu að fjölga mannkyn-
inu og er ég mikil barnakona. Við eigum bæði stórar fjöl-
skyldur og ég get ekki sett sjálfa mig í fyrsta sæti endalaust.
LÍÐUR VEL Í ÞÝSKALANDI Margrét Lára Viðarsdóttir tyllir sér á viðarbekk við æfingavöll Turbine Potsdam. Þar ætlar hún að spila knattspyrnu næstu mánuðina og lengur ef
vel gengur. Turbine Potsdam er eitt allra sterkasta félagslið heims og varla hægt að komast hærra í knattspyrnuheiminum. FRÉTTABLAÐIÐ/E. STEFÁN
Sjálfsagt vita ekki margir að Margrét Lára
Viðarsdóttir þótti á sínum tíma ein allra
efnilegasta handboltakona landsins. Hún lék
sem örvhent skytta með yngri flokkum ÍBV
og var um tíma valin í yngri landsliðin í bæði
handbolta og fótbolta.
„Ég var sextán ára þegar ég hætti í hand-
bolta og var það mjög erfið ákvörðun. Það var
mikill barátta á milli þjálfaranna minna,“ segir
Margrét Lára en eins og hún víkur að í við-
talinu hér við hliðar var hún um tíma í þremur
flokkum í fótbolta og tveimur í handbolta á
sama tíma. „Það var lagt hart að mér í báðum
greinum að halda áfram. Það gekk meira að
segja svo langt að einhvern tímann þegar
félagið fékk boð um að senda mig á æfingu
með einu yngri landsliðanna í handbolta þá
komst það í hendur fótboltaþjálfaranna og
þaðan beint í ruslið,“ segir hún og hlær.
Elísabet Gunnarsdóttir (á mynd) kom til
ÍBV á þessum tíma til að þjálfa og hafði hún
áhyggjur af þessu mikla æfingaálagi sem var
á Margréti Láru. „Hún sagði mér að ef ég
færi á handboltaæfingu gæti ég ekki komið
á fótboltaæfingu sama dag til hennar. Ég gat
ekki hugsað mér að missa út fótboltaæfingu
og því var þetta niðurstaðan,“ segir hún.
Kærasti Margrétar Láru, Einar Örn Guð-
mundsson, spilar handbolta með Val í N1-deild
karla og fylgist Margrét Lára því mjög vel með.
„Ég fer oft á leiki og mér finnst handbolti
skemmtileg íþrótt. Ég hef oft hugsað til þess á
æfingum á gervigrasi um hávetur af hverju ég
valdi ekki handboltann,“ segir hún og hlær. „En
hvort sem ég hefði valið þá veit ég að ég hefði
lagt mikinn metnað í íþróttina. Ég trúi því að
ég hefði líka náð langt í handboltanum.“
Margrét Lára fylgdist vel með þátttöku
handboltalandsliðsins á HM í Brasilíu
í desember síðastliðnum. „Þær náðu
frábærum árangri og mér finnst að það
hefði mátt hylla þær meira. Ég dáist að
þeim og þær sýndu að það er allt hægt.
Þær geta verið fyrirmyndir okkar í fótbolta-
landsliðinu.“
Þurfti að velja á milli fótbolta og handbolta sextán ára gömul