Fréttablaðið - 10.03.2012, Blaðsíða 30

10. mars 2012 LAUGARDAGUR30
AÐALMAÐURINN „Nú blasir við hlutfallsvandi gagnvart klukkunni,“ sagði dómsformaðurinn Markús Sigurbjörnsson hæðinn, þegar hann lét það í ljós í
eitt af fjölmörgum skiptum að tíminn væri ekki endalaus. Þá hló salurinn. Það þurfti ekki meira til. Yfirvaraskeggið gefur Markúsi fógetalegt yfirbragð.
Hann kveður sér stundum hljóðs í vitnaleiðslunum og spyr meitlaðra spurninga, rétt stundarhátt, svo salurinn allur hlustar á í andakt. Enginn er bein-
skeyttari í spurningum en hann.
Á FÖRUM? Geir H. Haarde fylgist íbygginn með vitninu Ingimundi Friðrikssyni úttala sig um aðdraganda bankahrunsins. Verjandinn Andri Árnason nagar gleraugnaspöngina – ekki í fyrsta skipti og ekki hið síðasta – og
Ingimundur styður höndinni á stólarminn eins og hann geti ekki beðið eftir því að standa upp og fara. Þannig sat hann drjúgan hluta skýrslutökunnar.
Fyrstu myndir úr Landsdómi
Eftir að dómþing er sett í Landsdómi er bannað að taka myndir. Fréttablaðið sendi þess vegna teiknarann Halldór Baldursson á
vettvang til að fanga andrúmsloftið. Hér gefur að líta afrakstur heimsóknarinnar með skýringartexta Stígs Helgasonar.
F
yrsta vika réttarhaldanna fyrir Landsdómi
hefur runnið sitt skeið. Ólíkt því sem sumir
höfðu vonað er þetta engin skemmtidagskrá
– í sem stystu máli má segja að þarna hópist
miðaldra fólk og ræði efnahagsmál klukku-
stundum saman. Þetta á heldur ekki að vera
skemmtilegt. Það er jú verið að sækja mann til saka.
Engu að síður er jafnan þéttsetið í salnum. Fjöl-
miðlar senda heilu teymin svo að ekkert fari nú for-
görðum þegar menn tapa óhjákvæmilega athyglinni í
örskotsstund. Næst Geir situr hans nánasta fjölskylda
og missir ekki af neinu. Víðar um salinn má sjá fólk
sem augljóslega er komið til að styðja sakborninginn;
fyrrverandi aðstoðarmenn hans hlusta, taka glósur
og prjóna, gamlir framkvæmdastjórar Sjálfstæðis-
flokksins koma og fara og annar þeirra hristir hausinn
þegar talið berst að Landsbankanum. Hann sat einmitt
í bankaráðinu. Fyrrverandi aðstoðarkona Ingibjargar
Sólrúnar Gísladóttur er meðal þaulsætnustu gesta og
spjallar við Geir í flestum kaffipásum.
En þarna eru líka fleiri – laganemar í hrönnum,
listamenn og hin og þessi þekkt andlit úr stéttum
fræðimanna, útvarpsmanna og vörubílstjóra sem hafa
ekki legið á skoðunum sínum frá hruni.
Og þótt réttarhöldin séu ekki færð þjóðinni heim
í stofu milliliðalaust blasir við að þeir sem setjast í
vitnastólinn í miðjum salnum eru fullmeðvitaðir um
að á þeim hvíla ótal augu og eyru og að orð þeirra – ef
þeim tekst sérstaklega vel upp (nú, eða illa) – kunna að
verða lengi á allra vörum. Að því leyti er þinghaldið
býsna ólíkt því sem tíðkast í þröngum sölum héraðs-
dóms þar sem iðulega er verið að takast á um afmark-
aðri mál en hrun heils efnahagskerfis. Í stað þess að
ógæfuleg vitni tuldri hortugheit í barminn og fyrtist
við spurningum setja bísperrt fínimennin í vitnastúku
Landsdóms gjarnan á langar og hástemmdar einræð-
ur, sem snúast fyrst og fremst um að þau hafi haft rétt
fyrir sér en aðrir sjaldnast. Það er nefnilega ýmislegt
sem þarf að koma á framfæri við fólkið í landinu. Og
var það ekki einmitt það sem við vildum?
Kannski – en hinn ofuryfirvegaði dómsforseti
Markús Sigurbjörnsson er samt óþreytandi við að benda
fólki á að tíminn sé að hlaupa frá þeim, spurningarnar
þurfi að vera hnitmiðaðri og svörin ekki síður. Ef maður
vissi ekki hvílíku þolgæði þessi virti spekingur býr yfir
mætti halda að honum væri farið að leiðast þófið – að
hann sé að verða of seinn eitthvert. Það er hins vegar
vika eftir og margir eiga eftir að láta ljós sitt skína.
FRAMHALD Á SÍÐU 32