Fréttatíminn - 04.11.2011, Qupperneq 24

Grænt og blátt Epli í fallegri skál og púði í stíl.
’Undirtónn-inn í þessuer að koma við-skiptavinum áóvart með
skemmtilegum
hugmyndum
sem gefa hvers-
dagsleikanum
gildi og gleði.
S
vart, grátt, vínrautt, með orange,
grænum og bláum tónum eru ráð-
andi litir hjá Village í haust og
vetur. Ég tel þessa liti falla vel að
þeim smekk sem Íslendingar hafa, sér-
staklega hvað textílvörur varðar, en þær
eru stór þáttur sem stjórnar samsetningu
litavals í búðinni,“ segir Hallgunnur
Skaptason verslunarstjóri Village á Ís-
landi.
Taki fyrsta skrefið
„Eins og Íslendingar eru áhugasamir
um nýstárlega hönnun þarf alltaf svolítið
til þess að brjóta ísinn. Frá því við opn-
uðum í maí nú í vor hafa erlendir ferða-
menn verið allstór hluti viðskiptavina okk-
ar og eru þeir óhræddir við að velja sér
eitthvað nýtt sem óvíða sést. Íslendingar
vilja hins vegar að einhver sé búinn að
taka fyrsta skrefið,“ segir Hallgunnur.
Í Village er fjölbreytt heimilis- og
gjafavöruúrval. Í búðinni á Laugavegi 70 í
Reykjavík er byggt á rými og einfaldleika
og hver vara fær sitt svæði. Undirtónninn
í þessu er að koma viðskiptavinum á óvart
með skemmtilegum hugmyndum sem gefa
hversdagsleikanum gildi og gleði.
Miklar hreyfingar
Vörunum er stillt upp til þess að auð-
velda viðskiptavininum að velja sér vör-
una. Þar má nefna textílvörur, glervörur,
trévörur og fleira. „Litir, áferð, textíll;
vöruúrvalið allt er sett saman eftir
ákveðnu fyrirkomulagi. Miklar hreyfingar
eru í Village búðunum árið um kring og
hafa þær allar sem eru um það bil fjörutíu
í ýmsum borgum Svíþjóðar, sama útlit
þrátt fyrir mismunandi umhverfi,“ segir
Hallgunnur. www.village.se
sbs@mbl.is
Hugmyndir
með gildi
og gleði
Sænsk hönnun í skemmtilegum litatónum allsráðandi
hjá Village, sem er ný búð við Laugaveginn í Reykjavík.
Morgunblaðið/Golli
Ný búð „Svart, grátt, vínrautt, með orange, grænum og bláum tónum eru ráðandi litir hjá Village í haust og
vetur,“ segir Hallgunnur Skaptason verslunarstjóri í búðinni.
Fjólublátt Dúkur, bakki og kertastjaki í stíl.
14 | MORGUNBLAÐIÐ
Fékkstu ekki
Fréttatímann
heim?
Fréttatímanum er dreift
á öll h imili á höfuðbo g r-
svæ inu. Ef þú fékkst kki
bla ið heim, láttu okku
þá vita með tölvupósti á
dreifi @frettatiminn.is
Sjáðu bla ið líka á
frettatiminn.is
ótrúlega gaman og heppnaðist
mjög vel. Þetta var fífldjörf aðgerð.
Brúðkaupið fór fram úti á ballar-
hafi, á Flatey á Skjálfanda. Þangað
eru engar áætlunarferðir, þannig
að við þurftum sjálf að standa
fyrir bátsferðum, eða réttara sagt
fengum við til liðs við okkur hið
frábæra hvalaskoðunarfyrirtæki
Gentle Giants á Húsavík. Ég hefði
verið hæstánægð að fá tuttugu
manns því þetta var langt ferðalag.
En ég held að fólk hafi litið á þetta
sem tækifæri til að koma á þennan
sérstaka stað og á endanum voru
gestirnir hátt í hundrað. Svo hafði
snjóað fyrir norðan allan júní en við
fengum fyrsta sumardaginn. Það
var hægt að vera úti á lopapeysunni
þótt það væri ekki hlýtt. Þannig að
við vorum mjög heppin.“
Hvernig kynntust þið Marteinn?
„Við kynntumst í Stykkishólmi,“
segir Guðrún Eva og brosir. „Hann
hafði lesið Yosoy og var spenntur
fyrir að gera mynd eftir henni.
Hann kynnti sig fyrir mér á bar
og sagði mér þetta. Ég kippti mér
ekkert upp við það, vitandi hvernig
kvikmyndabransinn er, og sagði
bara „já, gaman að heyra og gangi
þér vel!“. Heilu ári seinna hringdi
hann í mig aftur með samstarf í
huga. Þá var ég búsett í Vatnasafn-
inu í Stykkishólmi og bauð honum
bara í heimsókn. Svo kom hann. Ég
opnaði fyrir honum og fékk beitta
ör í hjartað. Sama kvöld fengum við
karl á trillu til að skutla okkur út í
Flatey á Breiðafirði. Meðal annars
þess vegna var vel við
hæfi að gifta okkur í
hinni Flateynni.“
Það styttist ekki bara
í fjölgun í fjölskyldunni,
heldur eru Guðrún Eva
og Marteinn að flytja út
á land. Þau ætla þó ekki
að fara langt.
„Við erum að flytja í
Hveragerði því okkur
verður meira úr verki
úti á landi. Ef maður er
hérna í bænum verða
ekki nógu margir
klukkutímar í sólar-
hringnum og allt fer í
rugl. Marteinn vinnur
líka mikið heima og
skrifar mikið.“
Guðrún Eva hefur
gert mikið af því að fara
úr bænum til að skrifa
og þau hjónin hafa líka
farið mikið í slíkar
ferðir. „Svo fórum við
Sunna eitt sinn í vinnu-
búðir í sumarbústað.“
Þótt Guðrún Eva sé
fædd í Reykjavík og
hafi búið í Vesturbæn-
um fyrstu árin er hún
þó aðallega alin upp úti
á landi, meðal annars í
Mosfellssveit, Kirkjubæjarklaustri
og Garði.
Þú veist þá alveg hvað þú ert að
fara út í?
„Já, þannig séð. Þótt ég hafi
öll mín fullorðinsár búið í miðbæ
Reykjavíkur og kunni ekki einu
sinni að keyra. Auðvitað verða þetta
viðbrigði. En vonandi gæfuríkt
skref.“
Samstarf er lykilatriði
Guðrún Eva er með BA-gráðu í
heimspeki og skrifaði lokaritgerð-
ina sína um brandara. Eftir að hún
hafið skilað henni komst hún að því
að lokaritgerð afa hennar í lögfræði
hefði líka fjallað um brandara. „Það
er stórfyndin tilviljun. Ritgerðin
mín fjallaði um litla myndasögu af
einhyrnin i. Ég hafði myndasög-
una fremst í ritgerðinni og lagði svo
út frá henni. Ritgerðin fjallar um
trú án guðs og um muninn á trú og
trúarbrögðum. Fyrir mér er trú eitt-
hvað algerlega persónulegt, bara
tilfinning. Kórsöngur í hjartanu.
Trúarbrögð eru tegund af pólitík
sem ég hef engan sérstakan áhuga
á, nema bara eins og maður hefur
áhuga á mannkynssögu eða stjór-
nmálafræði. Alveg tvennt ólíkt.“
Eitthvað hljómar þetta kunnug-
lega. Myndasaga í bland við texta.
Þær pælingar eru kannski ekki að
skjóta upp kollinum fyrsta skipti
eð nýju bókinni eftir allt saman.
Sunna brosir að þessu: „Mér
finnst ótrúlega skemmtilegt að
heyra þetta. Þarna erum við komn-
ar hringinn varðandi það hvernig
þú tekur hlutunum, hvernig þú
trúir hlutunum og hvort þú trúir á
þá eða ekki.“
„Meinarðu með því að færa inn á
persónulega sviðið hluti sem ekki
er alltaf fjallað um á þeim nótum?“
spyr Guðrún Eva. „Eins og hvað sé
veruleiki og trú? Já, það er alveg
rétt. Þetta er mér greinilega hug-
leikið.“
Hvað finnst þér þú hafa lært af
þessu samstarfi öllu, Sunna?
„Bara svo margt. Ég veit ekki
hvar ég á að byrja. Ég hef aldrei
upplifað svona samstarf í mynda-
sögugerð. Það var spennandi að fá
texta í hendurnar og túlka hann svo
sjálf. Vera sjálfstæð en eiga alltaf
þessa öruggu endastöð sem alltaf
var hægt að bera allt undir.“
Þótt rithöfundarstarfið virðist
einmanalegt og einangrandi úr fja -
lægð segist Guðrún Eva gera mikið
af því að vinna með öðru fólki.
„Það er svo merkilegt við samstarf,
hvað það kemur oft eitthvað út úr
því sem er meira en það sem ein-
staklingarnir kunna eða geta. Það
verður til þriðja persónan einhvern
veginn. Samstarfið hefur persónu-
leika. Ég trúi á þannig vinnu. Ég
vinn líka þannig með ritstjórum
mínum.“
„Að kasta á milli og grípa,“ bætir
Sunna við. „Alltaf fær hluturinn
einhverja nýja lögun og það er ótrú-
lega spennandi.“
Talið berst að muninum á kven-
og karlpersónum í hinum ólíku
bókmenntaformum. Að sögn
Sunnu er lítið um spennandi kven-
hlutverk í myndasagnaheiminum.
„Þær eru oft bara fylgihlutur karl-
mannsins. Nema í þeim bókum,
sem ég er mjög hrifin af,
sem ganga út á íroníska
sjálfsskoðun í dagbókar-
formi. Þá má gera grín
að konunni á þennan
kaldhæðna hátt. Maður
sér kvenkaraktera helst
þannig í myndasögunum
en karlarnir eru allur
skalinn.“
Erum öll karla og
kerlingar
Guðrún Eva skrifar jöfn-
um höndum um karl- og
kvenpersónur í bókum
sínum og segir kyn
ekki fæla sig frá neinni
persónu.
„Einhver höfundur, ég
man ekki í svipinn hver
það var, sagði að það væri
ekki nóg fyrir rithöfund
að búa yfir eigin huga,
hann þyrfti eiginlega
líka að búa yfir huga vina
sinna. Ég hef leyft mér
að skrifa jafnt um kon-
ur og karla af því að ég
þekki jafnmargar konur
og karla.“
Skipti kyn þig einhverju
máli þegar þú varst að
leita þér að teiknara?
„Alls ekki,“ svarar Guðrún Eva.
„Jafnvel þótt uppskáldaði höf-
undurinn væri karl þá fannst mér
ekki að teiknarinn þyrfti að vera
karl. Ég vildi bara finna réttu mann-
eskjuna.“
Sunna segist hafa velt þessu að-
eins fyrir sér til að byrja með: „Það
var pínulítið áhyggjuefni hjá mér að
ég væri að teikna fyrir karlmann.
Ég var hrædd um að teiknistíllinn
minn væri of... ekki kvenlegur,
en...“ Hún lætur setninguna hanga
í lausu lofti svolitla stund. „Svo var
það bara spurning um að ég fengi
að kynnast Láka. Um leið og ég var
farin að skilja hann betur þá var
þetta ekkert mál. Þá gat ég alveg
stillt mig inn hann áhy gjulaust.“
„Ég er komin á þá skoð n að
við séum öll svo miklir karlar og
kerlingar, segir Guðrún Eva. „Við
höfum bæði kynin svo mikið í okk-
ur og skiljum hvert annað miklu
betur en við þykjumst gera. Það er
munur á kynjunum en hann er ekki
svo mikill eða flókinn. Einhvern
tímann sagði rits jóri minn mér,
þegar ég var að skrifa eina bókina,
að honum þætti karlarnir mínir of
kvenlegir. Ég spurði „hv rnig?“
og hann svaraði „ég veit það ekki“.
Ég fór heim og hugsaði málið. Svo
fór ég yfir alla bókina og fínstillti
nokkrar setningar. Tók sjálfsefa-
semdirnar úr hugsun karlanna og
afsökunartóninn úr tali þeirra. Svo
bara skilaði ég. Og ritstjórinn sagði:
HVAÐ GERÐIRÐU? Þetta er bara
allt annað!“
Afar athyglisvert.
„Finnst ykkur það ekki?“
Það sem mér fannst svo stórkostlegt
var að fá að vera svona stór hluti af
ferlinu. Fá að fylgja sögunni eftir og
kynnast þessum karakter almenni-
lega sem ég var að teikna fyrir.
Sunna
24 viðtal Helgin 4.-6. nóvember 2011