Fréttatíminn - 07.01.2011, Blaðsíða 29

í fjórar klukkustundir.
„Dauði dætra minna tveggja voru
ekki kveikjan að því að ég dreif í
að skrifa Söru dóttur minni bréf.
Sú þrá hafði lengi blundað innra
með mér og ég vildi alla vega láta
hana vita hvernig mér liði gagnvart
henni, hversu vænt mér þætti um
hana og hvaða vonir ég hefði henni
til handa. Í ágúst 1998 skrifaði ég
henni bréf og beið í heilt ár eftir
svari. Það var erfitt ár, en gleðin
sem svarbréfið vakti var ólýsanleg.
Við skrifuðumst á í nokkra mánuði
og þá spurði ég hana hvort hún vildi
hitta mig. Við hittumst á fjölförnum
stað og hún þekkti mig strax. Við
áttum saman ágætis stund.“
Af hverju ekki ég?
Eftir allan þann mikla sársauka
sem Ólöf hefur gengið í gegnum í
lífinu ákvað hún að leggja stund á
guðfræði. Guð hafði ekki yfirgefið
hana.
„Rétt áður en ég steyptist niður
í blásvart djúpið greip mig hendi
og reif mig upp úr djúpinu, kraft-
ur mér æðri sem hélt mér þétt upp
að sér á þeirri stundu sem ég var
að bugast. Mér var gefinn styrkur
til að ganga út úr hjónabandi sem
var eins og ormagryfja og tókst að
loka dyrunum að baki mér og horfa
ekki til baka. Ég sá að Guð var ekki
að refsa mér. Það sem hafði átt sér
stað í lífi mínu var röð tilviljana og
sumt mátti líka rekja til orsaka og
afleiðinga minnar eigin hegðunar.
Ég leit yfir líf mitt og sá kærleikann
sem hafði umvafið mig þegar ég var
lengst niðri í svörtu djúpinu. Ég tók
þá ákvörðun að muna frekar bros og
hlátur Selmu Rúnar dóttur minnar
heldur en grát hennar og þjáningu.
Þannig átti ég mér minninguna um
að vera móðir sem hlúði að veiku
barni sínu sem borgaði til baka með
stóru brosi og ljóma í augum og ég
hugsaði: „Af hverju ekki ég?“ Ég
var bara ein af hundruðum þúsunda
sem þurfa að horfa í þjáninguna og
að lokum að leyfa barninu sínu að
deyja. Ég mundi gleðina af því að
bera yngstu dóttur mína undir belti
og kaus að eiga þá minningu frek-
ar en sársaukann og vanmáttinn
sem fylgdi dauða hennar. Ég leyfði
Guði að finna mig aftur og opnaði
dyrnar upp á gátt fyrir honum. Ég
fór að brosa og áður en ég vissi af
var elsta dóttir mín komin til baka.
Síðan komu barnabörn, heilbrigð
og kát. Ástæða þess að ég valdi að
fara í guðfræði er einkum sú að ég
hef áhuga á sálgæslu og með því að
nema guðfræði og allar kenningarn-
ar innan hennar vil ég að loknu BA-
námi mennta mig áfram í sálgæslu-
fræðum í þeirri von að kannski geti
ég verið einhverjum innan handar í
úrvinnslu sorgar og missis.“
Sátt er val
Er hægt að sættast við Guð eftir að
hafa misst tvær dætur, í raun þrjár?
„Já, það er hægt að sættast við
Guð þegar maður er búinn að við-
urkenna reiði sína og vonbrigði og
átta sig á því að ekki er verið að
deila út refsingum heldur geta hlut-
ir stundum verið háðir tilviljunum.
Guð refsar ekki, en hann er alltaf
við hliðina á manni þegar í harð-
bakkann slær. Sátt er val, alla vega
í mínu lífi. Auðvitað bað ég oft til
Guðs að ég fengi að hitta Söru; ég
beið, ég hafði von og hún rættist. Ég
er að mestu leyti sátt, glöð og þakk-
lát fyrir líf mitt, ég sætti mig líka
við að eldast og þroskast því þannig
hef ég öðlast kjark til að standa með
sjálfri mér og fundið sátt og frið eins
langt og það nær. Lífið verður aldrei
fullkomið en það er gott.“
Tvær dætur fæðast – og kveðja
Enn og aftur tóku Ólöf og fyrri mað-
urinn hennar saman. Og þau eign-
uðust dóttur, Selmu Rún.
„Fæðing Selmu Rúnar var í raun
undirbúningur að dauða. Hún átti
sér aldrei lífsvon, fékk heilablæð-
ingu í fæðingunni og lést þriggja
og hálfs árs. Mestum hluta þeirrar
stuttu ævi varði hún á spítala. Þrátt
fyrir að ég hefði verið edrú í 12 ár
var fortíð mín enn til trafala.
Gömlu sjúkraskýrslurnar mínar
voru eign spítalans og það komst
upp um óargadýrið Ólöfu sem var
„ambivalent“. Samskiptin voru oft
erfið og það kom fyrir að barninu
var ekki sinnt sem skyldi því móð-
irin var þreytt og ekki í jafnvægi.
Það má deila um hvort barnið mitt
hafi þurft að líða fyrir fortíð mína,
en vísi að afsökunarbeiðni hef ég
í fórum mínum frá Barnaspítala
Hringsins um að kannski hafi
þreyta mín og skapferli skyggt á
meðferð Selmu Rúnar.“
Um líf Selmu Rúnar hefur Ólöf
skrifað bók, Þú ert mín, Selma Rún,
og þegar hún varð ófrísk í þriðja
sinn, skömmu eftir andlát Selmu
Rúnar, gerði hún ráðstafanir með
læknum um að ef það barn fæddist
eins og Selma Rún yrði ekki haldið
í henni lífi í vélum. Laufey Ósk lifði
Anna
Kristine
ritstjorn@frettatiminn.is
Ég átti mér
svona leyndar-
mál þar sem
ég bjó í kassa
sjálfsvand-
lætingar og
skammar. „Uss
uss, ekki segja
frá, það trúir
þér enginn, litla
geðveika hóran
þín.“
viðtal 29 Helgin 7.-9. janúar 2011