Fréttatíminn - 21.01.2011, Qupperneq 28

R
æs. Yngri börnin tvö rifin upp og nærri
fjórtán ára unglingurinn vakinn í skól-
ann. Svala Sigurðardóttir, Seltirningur
langt aftur í ættir og læknir, mætir í
vinnuna hjá Heilsugæslunni klukkan
átta á morgnana. Hún er að klára kandídatsárið sitt
og stefnir á að flytja til Þýskalands með yngri börnin
þegar haustar. Unglingurinn þrýstir á að fá að vera
hér heima, það er svo gaman í gaggó. Málið er í
skoðun. Í Þýskalandi stefnir Svala á að stunda lækn-
ingar á nýju ári, eftir að hafa komið börnunum fyrir
í þýskum leikskólum. Hún flytur á eftir manninum
sínum, Róbert Gunnarssyni handboltakappa, sem
spilar fyrir Rhein-Neckar Löwen í þýsku úrvalsdeild-
inni. Hingað til hefur hann flutt á eftir henni.
„Ég tilkynnti honum, eftir tveggja ára samband, að
ég væri farin í læknanám til Danmerkur. Ég hafði þá
verið í klásus hér í Háskólanum og var hársbreidd frá
því að komast áfram. Þegar ég fékk inni ytra sagði ég
við Róbert: Bless, ég vona að þú komir,“ segir Svala
á meðan hún setur hvert eplið af öðru í ávaxtapressu
sem stendur á eldhúsbekknum í íbúðinni í Mávahlíð
sem þau keyptu í sumar.
Kom samningslaus á eftir henni
„Hann kom, greyið, á eftir mér um haustið en ég fór
út í janúar 2002. Róbert var þá orðinn nokkuð góður
handboltamaður í Fram. Hann mætti með skóna á
æfingu hjá Aarhus GF og bað um að fá að vera með.
Þeir höfðu þá þegar ráðið alla fyrir veturinn en hann
fékk að vera með og þeir sáu fljótt hvað hann var
góður. Þeir buðu honum skítalaun fyrsta árið en
gerðu svo samning við hann og hann var þar í þrjú
ár. Þá var hann orðinn bestur og markahæstur og var
seldur til Gummersbach en ég átti fimm annir eftir í
læknanáminu,“ segir hún.
Svala segir að þær mæðgurnar, hún og Hulda, hafi
því verið einar eftir í Árósum á meðan Róbert varði
tíma í „ógeðsbænum“ Gummersbach. „Ég heimsótti
hann mánaðarlega og sagði honum að ég skyldi
koma eftir árið, en þar byggi ég ekki. Hann keypti því
handa mér hús í Köln og fór sjálfur á milli, fjörutíu
kílómetra hvora leið á dag.“ Sjálf ferðaðist hún svo til
Bochum, 70 kílómetra á dag, og hélt læknanáminu
áfram þar. „Ég var þá orðin ólétt að dóttur okkar
Birtu og keyrði á milli, afskaplega þreytt; hreinlega
heppin að sofna ekki undir stýri.“
Þau Svala og Róbert hafa verið saman í tíu ár, allt
frá því þau sáust á Hverfisbarnum. „Ég hafði týnt
vinum mínum, sá Róbert og kannaðist við hann – ég
vissi ekki hvaðan, en labbaði að honum og sagði hæ,
uhh flottur leðurjakki. Fattaði þá seinna að jú, ég
hafði séð hann í sjónvarpinu í bikarúrslitaleik, með
einhverja rosalega bartaklippingu. Hann fékk síðan
fín meðmæli hjá bróður mínum Indriða [Sigurðssyni
landsliðsmanni í fótbolta] því þeir þekktust og höfðu
spilað saman fótbolta á unglingsárunum,“ segir hún.
„Þarna var Róbert bara nítján, tveimur árum yngri,
og ég tilkynnti honum strax að ég ætti barn og hann
gæti forðað sér, hefði hann ekki áhuga. Hann fór
ekki. Ég veit samt ekki hvort þetta var ást við fyrstu
sýn, eða jú, örugglega hjá honum – og þó kannski
ekki því ég var með hrikalega klippingu,“ segir Svala
hressilega og lýsir því hvernig þau náðu saman þetta
sumar. Dóttir Svölu var þá á þriðja ári því hún varð
mamma aðeins nítján ára.
Var tilbúin í móðurhlutverkið
„Þegar Hulda fæddist átti ég sjö ára systur og þriggja
ára bróður. Ég hafði staðið mig vel í barnapíustörf-
unum og það eina sem ég þurfti að læra var að gefa
brjóst. Þá hafði mamma alltaf ætlað að eignast eitt
barn í viðbót, en gat það ekki því hún er hjartveik,“
segir hún. „Þetta gekk allt vel upp. Mér fannst ég hafa
lifað lífinu – ég hafði jú djammað svo mikið í menntó,
búin með tvö ár! Missa af hverju? spurði ég mig þegar
fólk var að hafa áhyggjur af aldri mínum og að ég
væri svo ung og óreynd. Ég er búin að vera í útstáelsi í
marga mánuði, hugsaði ég og sá ekkert athugavert við
aldur minn.“
Svala átti aðeins eina önn eftir í MH, Menntaskólan-
um við Hamrahlíð, þegar hún varð móðir en hún hafði
verið aðeins á undan í námi. „Ég deildi því síðustu
önninni niður á tvær og útskrifaðist á réttum tíma. Svo
ákvað ég að fara í líffræði í stað þess að demba mér
beint í læknisfræði á meðan hún var svona lítil. Ég
get ekki séð að það hafi háð mér að verða ung móðir,“
segir Hulda. „Þvert á móti var yndislegt að koma heim
úr skólanum og hitta prinsessuna sína.“
Svala segir að þau Hulda og Róbert nái óskaplega
vel saman. „Róbert er fæddur til að ala upp börn.
Hann er ekkert eðlilega góður pabbi; strangur og með
reglur á hreinu en skemmtilegur. Hann ól hana upp.
Ég var meira svona einstæð móðir sem gaf alltaf eftir.
Huldu var hrósað í Danmörku fyrir gott uppeldi. Ég
benti bara á Róbert. Það er honum að þakka,“ segir
Svala og hlær.
Gott að fá að sakna Róberts
Gull um hálsinn, takk
Á meðan Róbert Gunnarsson handboltamaður raðar inn mörkum á HM í
Svíþjóð heldur Svala Sigurðardóttir kona hans utan um heimilið. Heim-
ilislífið er ekkert venjulegt: Jólin haldin í gegnum Skype-netsímkerfið og
margir mánuðir hafa liðið á milli þess sem hann hittir börnin. Þau eru í
fjarbúð, þar sem hann býr í Heidelberg en hún hér heima. Hún hlakkar
til að flytja út til hans – en hingað til hefur hann elt hana á röndum.
Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir settist niður með Svölu.
Svala Sigurðardóttir missir ekki
af leik íslenska handboltaliðsins á
heimsmeistaramótinu en viður-
kennir að hún sé ekki alltaf með
leikreglurnar á hreinu. Hún er alin
upp á KR-vellinum, þar sem faðir
hennar stundaði fótbolta, og vel
hefur hún fylgst með fótboltaferli
bróður síns, Indriða Sigurðssonar.
„Ég sá á svip bróður míns þegar
mamma spurði hann spjörunum úr
eftir æfingar hans hér áður – hvort
hann hefði fengið margar send-
ingar og annað – að slík „hnýsni“
fór bara í skapið á honum,“ segir
Svala. „Ég spurði því aldrei og þótt
ég fylgdi fjölskyldunni oft á völlinn
lærði ég leikreglurnar seint; ég
var jú í fimleikum og þurfti lítið
á þekkingunni að halda. Þetta
hentaði vel fyrst í sambandi okkar
Róberts, en nú þegar við erum
búin að vera saman í áratug get
ég ekki lengur látið sem ég viti
sem minnst um íþróttina. Ég horfi
alltaf, en ekki með einhverjum
sem kann leikreglurnar því ég er
meira hlaupandi á eftir krökkunum
og hef því ekki 100% athygli á leikn-
um.“ Hún fagnar því þess vegna
núna að geta fengið skýringar Þor-
steins J. og annarra sérfræðinga
beint í æð fyrir og eftir leiki. „Það
er gott að vita hverjir standa sig
vel; gefa geðveikar sendingar og
hafa unnið góðan undirbúning að
mörkum, þótt þeir skori þau ekki,
því þeir sem skora fá oftast mesta
athyglina.“
Svölu undrar hve stemningin er
mikil og góð hér heima fyrir HM
því hún hefur ekki verið hér á landi
áður þegar svona mót hafa verið í
gangi.
„Ég get ekki séð að það hafi
áhrif að leikirnir eru margir í
læstri dagskrá. Fólk horfir. Snorri
Steinn [Guðjónsson landsliðsmað-
ur] var einmitt að velta því fyrir sér
að stemningin yrði örugglega bara
meiri, fólk færi að hóa sig saman,
hrúgaðist á bari og horfði.“
Svala er bjartsýn á gengi liðsins
á mótinu. „Þetta er góður hópur
núna. Hann er jákvæður og sam-
stilltur. Mér finnst stemningin
vera sú sama í liðinu og var fyrir
Ólympíuleikana. Það sumar gerðist
eitthvað. Bæði Óli og Gummi smita
út frá sér jákvæðni og festu.“ Hún
stefnir á að sjá þá spila síðustu leik-
ina úti í Svíþjóð og sér gullið í hill-
ingum. „Ég má ekki segja þetta,“
segir hún og hlær. „Róbert þolir
ekki svona mikilmennsku.“
Ég tilkynnti
honum, eftir
tveggja ára
samband, að
ég væri farin í
læknanám til
Danmerkur.
Þegar ég fékk
inni, sagði ég
við Róbert:
Bless, ég vona
að þú komir.
Róbert er fæddur
til að ala upp börn.
Hann er ekkert
eðlilega góður pabbi;
strangur og með
reglur á hreinu en
skemmtilegur. Hann
ól hana upp. Ég var
meira svona ein-
stæð móðir sem gaf
alltaf eftir. Huldu var
hrósað í Danmörku
fyrir gott uppeldi. Ég
benti bara á Róbert.
Það er honum að
þakka. Róbert í kunnuglegum stellingum
Gunnar, Svala og Birta í stofunni í Máva-
hlíðinni. Hulda, elsta dóttirin, var að
heiman þegar myndin var tekin.
28 viðtal Helgin 21.-23. janúar 2011