Aðventfréttir - 01.11.2007, Blaðsíða 6

þennan seinnipart ásamt frelsara
okkar. En allt í einu urðu snögg um-
skipti. Við stóðum nú andspænis hæstu
fjallatindum á Mið-Vestur svæði Banda-
ríkjanna. Nú tók fjórhjóladrifni jeppinn
stefnuna upp í móti. Ekki hvarflaði að
mér að þetta myndi gerast. Ég er
nefnilega lofthrædd. Hvað átti ég nú til
bragðs að taka? Ef til vill ætti ég að
koma mér út úr bílnum og biða eftir
fólkinu þegar það kæmi til baka.
Ökumaðurinn og eiginmaður minn
fullvissuðu mig um að allt yrði í
stakasta lagi. Hann lýsti því með
hrifningu hve stórkostlegt útsýnið yrði
þarna uppi. Við héldum áfram ofar og
ofar. Er við þræddum mjóan fjalla-
veginn taldi ég mér trú um að við
værum ekki á uppleið með því að horfa
aldrei niður. Ég virti fyrir mér fjalls-
hlíðina hægra megin og landslagið í
fjarska til vinstri. Ég hvíslaði að eigin
huga og líkama að allt væri í stakasta
lagi, en líkami minn æpti á mig að ég
væri á fleygiferð niður og hjartslátturinn
væri um það bil að stöðvast. Samt var
haldið áfram upp í móti.
Að lokum tókst mér að slaka á. Ég
ákvað að þetta yrði ekki dauðastundin
mín. Mér varð til huggunar að treysta
því að ökumaðurinn væri fyllilega fær
um að skila okkur heilum heim og ég
fann að hann hafði skilning á stöðu
minni. Það uppörvaði mig að heyra að
hann var búinn að fara þetta oft áður
og alltaf gengið vel. Ökumanninum var
treystandi og vegurinn var hindrunar-
laus.
Þá gerðist hið óvænta. Þrir menn
komu niður hlíðina og vöruðu okkur við
því að í næstu beygju væri fast öku-
tæki. Ekki gat ég séð hvernig við
ættum að komast framhjá því. Við
yrðum að fara út fyrir slóðina. Við
urðum að treysta algjörlega á
ökumanninn og hann leysti málið af
öryggi.
Traust mitt óx við þetta. Ég treysti
ökumanninum algjörlega fyrir Itfi mínu.
Ég treysti honum, því hann hafði farið
þessa leið svo oft áður og aldrei lent I
neinu óhappi. Hann gerði sér grein fyrir
áskoruninni og hve langt mátti ganga.
Hann hafði sannað sjálfan sig. Hann var
einnig þaulkunnugur faratækinu því hann
hafði tekið það allt í sundur og sett aftur
saman með sínum eigin höndum. Þar
fyrir utan var það honum kappsmál að
skila okkur heilum heim. Mér er það
gleðiefni að segja frá því að það er ein-
Að treysta
Jesú þýðir
að við
trúum að
hann sé
sá sem hann
segist vera
mitt það sem hann og gerði. Þó að ég
þjáist enn af lofthræðslu gæti ég samt
hugsað mér að endurtaka þessa ferð,
sjálfviljug. Með sama ökumanni við stýrið.
Þetta er vinur sem hægt er að treysta.
Þó að þetta sé sönn saga, saga um
traust,- getum við dregið lærdóm af
henni. Nafn ökumannsins er Mikael, í
raun og i æðri merkingu. Ég tákna hinn
óttaslegna kristna sem er ófús að fara
með Jesú upp á þá hæð sem hann óskar
að fara með mig. Bratti mjói vegurinn upp
hlíðina er lífsvegur hins kristna og fara-
tæki Mikaels er konungsríki Krists þar
sem við erum samferðamenn. Fjallið
táknar áskoranir og hættur sem við
stöndum frammi fyrir. Faratálminn á
leiðinni; fastur bíll, táknar steina sem
Satan leggur á götu okkar. Ungu
mennirnir tákna menn sem Guð sendir til
að vara ferðalanga við aðsteðjandi
hættum og til að tákna að sneiða megi
hjá þeim hættum sem Satan leggur á
leið okkar.
í dag blasa við okkur ógnir ofbeldis,
flokkadrátta, hryðjuverka, náttur-
hamfara, harmleikja, stríðsátaka,
sjúkdóma og plága. Við sjáum hjóna-
bönd I upplausn og ríkisstjórnir sem
ganga bak orða sinna. Ekki að undra
þó ótti læðist að manni. En hinn kristni
á sér von sem er óbrigðul (Tt 2.13).
Jesús uppfyllir allar okkar þarfir. Hann
segist vera: (1). Brauð lífsins. (2). Ljós
heimsins. (3). Hliðið. (4). Góði hirðirinn.
(5). Upprisan og lífið. (6). Vegurinn,
sannleikurinn og lífið. (7). Hinn sanni
vlnviður. (Sjá Jh 6.48; 8.14; 10.9,11;
11.25; 14.6; 15.1). Að bera traust til
hans þýðir að við dýpstu hjartarætur
viðurkennum við að hann sé sá sem
hann segist vera.
Þegar Jesús kallar okkur til kristilegs
ferðalags er hann með áætlun fyrir
okkur, sem er miklu göfugri en okkur
kemur til hugar Okkar sýn á ferðalagið
er þokukennd bæði hvað varðar
hætturnar og launin að leiðarlokum. Ef
við treystum honum fer hann með
okkur I hæstu áður óþekktar hæðir á
vegferðinni til eilífa lífsins. „Sjá Guð er
mitt hjálpræði, ég er öruggur og óttast
eigi“ (Jes 12.2). Við verðum einfaldlega
að reiða okkur á Jesúm á tímum
erfiðleika,- á erfiðum reynslutímum.
Treystum honum I mótlæti.
Treystum honum þegar okkur verður á.
Treystum honum þegar við bregðumst.
Treystum honum I gleði okkar.
Treystum því að hann sé órjúfanlegur
þáttur vonar okkar. „Trúið á Guð og
trúið á mig" (1 Jh 1411).
Spurningar til íhugunar og umræðu
1. Hvaða hindranir koma í veg fyrir að
ég nái þeirri hæð sem Drottinn ætlast til
að ég nái?
2. Hvernig má likja trausti við ferðalag?
Ella Slmmons er varaformaður Heimskirkju sjöunda dags aðventista.
| AÐVENTFRÉTTIR » Nóvember 2007