Aðventfréttir - 01.11.2007, Blaðsíða 11

MIÐVIKUDAGUR
Að finna okkar„stað“ nú og að eilífu
Eftir Lourdes E. Morales-Gudmundsson
að er góð tilfinning þegar við vitum að einhver er að
búa okkur undir nýja reynslu. Okkur finnst við þá
ekki eins hjálparvana á leið út í óvissuna. Við
getum spurt einhvern til vegar og verið viss um að
sá hinn sami geti vísað okkur rétta leið. Á sama
hátt vill Jesús fullvissa lærisveinana um það að þeir muni fá
guðlega leiðsögn á meðan hann sé flarverandi, að þörf þeirra
fyrir návist hans verði fullnægt með nærveru Heilags anda og
með loforðinu um framtíðarheimili hjá honum. Einnig mun
hann hafa þá stöðugt í huga sér þvl að ástæðan fyrir því að
hann fer, er til að gera líf þeirra svo óumræðanlega miklu
betra.
Að undirbúa stað: Að veita huggun
Oft fylgir því kvíðatilfinning þegar stórar breytingar verða í
lífinu. Hugsunin um hættur halda fyrir okkur vöku á næturna
og við fórnum höndum yfir öllu því sem gæti farið úrskeiðis.
Við hörmum að hafa sleppt stjórninni á því lífi sem hefur verið
svo þægilegt og útreiknanlegt til þess að geta farið út í
óvissuna. Jafnvel þegar óvissan hefur að geyma loforð um
mikinn ávinning, er tilhneigingin sú að hnipra sig saman af
ótta við það eitt að hugsa um „nýtt líf. Það getur verið afar
ógnvekjandi að breyta því hvernig við gerum hlutina, hvernig
við lifum og hugsum.
Þegar Jesús sagði lærisveinum sinum að hann væri að
fara burt til að búa þeim eilíft heimili, var hann að fást við
mesta veikleika mannsins: Hræðslu við hið óþekkta.
Loforðið um stöðugt heimili -um alla eilífð- var til að losa þá
við alla óvissu um að hann væri að skilja þá eftir
„heimilislausa" í andlegum skilningi.
Spænskt Ijóðskáld og guðfræðingur frá 16. öld, Fray Luis
de León, skrifaði einu sinni Ijóð sem lýsir hræðslunni í hjörtum
lærisveinanna þegar þeir horfðu á eftir honum upp til himins
(P 1.9-10). Við lesum oft um himnaför Krists sem tíma
sigursins og að mörgu leyti er það alveg rétt. En ef við lítum
á þennan atburð út frá sjónarhorni lærisveinanna, getum við
ímyndað okkur hræðslu þeirra og missi. Þeim fannst þeir
vera skildir eftir eins og munaðarleysingjar.
Og nú, heilagi fjárhirðir, skilurþú eftir
hjörð þína í þessum djúpa, dimma dal
einmannaleika og tára;
Og, brýst í gegnum
fiekklausan himininn, stígur upp til þíns eilífa
heimilis?
Þessir, sem áður voru blessaðir,
en voru nú sorgmæddir og hrjáðir.
Sem áður nærðust við brjóst þitt,
en eru nú allslausir.
Hvert eiga þeir nú að snúa sér?
Huggunarorðin sem Jesús mælti „Ég fertil að búa ykkur stað'1
fólu i sér þær blendnu tilfinningar sem án efa yfirbuguðu
lærisveinana þar sem þeir horfðu á. Hvað myndu þeir gera
núna? Hvernig gætu þeir haldið áfram án þess að hafa
Meistarann með sér?
Ó, ský,
öfundsvert vegna þessarar skammvinnu gleði.
Hvers vegna býr í þér sorg?
Hvers vegna ferðu svo fljótt burtu?
Þvílíkan auð berðu á brott, og, æ, hversu fátæka og
blinda skilurðu okkur eftir! (lausleg þýðing)
Fullvissan um það að Jesús væri að fara til þess að undirbúa
mikla blessun fyrir þá hlýtur að hafa verið bágborin huggun
fyrir lærisveinana sem höfðu lært að reiða sig á Krist í
nýfundinni trú sinni. Nú voru þeir beðnir um að bíða eftir
endurkomu hans: „Þessi Jesús, sem varð upp numinn frá
AÐVENTFRÉTTIR • Nóvember 2007