Heimilisritið - 01.11.1944, Qupperneq 28

hann „áður en Oates verður hans
var. Eg hugsa að þetta nægi,
svo að það er heppilegast að
draga það ekki. Eg er alveg með
á nótunum“.
1 sama bili kom blaðsölustrák-
ur inn og SímJon keypti blað af
honum.
„Mið-Orient — Lokagengi 21“,
las hann. „Það lítur ekki út fyrir
annað en að allt fari nákvæmlega
eins og vinur vor Oates hefur
reiknað út — það er að segja
hingað til!“
„Hvað gætum við grætt, ef við
keyptum og seldum eins og hann
ætlar?“ spurði Patrika Holm.
Símon Templar brosti!
„Við myndum tapa ógrynni ó-
sköp“, sagði hann. „Wallington
Oates mun nefnilega alls ekki
selja“.
Hún starði vántrúuð á hann,
Hann hló.
- „Hefurðu nokkurn tíma heyrt
Oates gorta af frímerkjasafninu
sínu? Já, ég bjóst við því. Og
hefurðu líka lieyrt hann tala um
þýzkt fimm penninga frímerki
m)eð prentvillu, sem hann keypti
um daginn? Jæja, líka! Sjáðu nú
til, — það var ég sem seldi hon-
um það! í sannleika sagt hefði
mig aldrei dreymt um að lúta
svo lágt að verzla með frímerk!
— en í þessu tilfelli komst ég
ekki hjá því. Eins og stendur
álítur Oates mig mesta frímerkja-
sérfræðing í Englandi, og þegar
hann heyrir mig nefna bláa
tveggja penninga Mauritius fri-
merkið, sem ég segist hafa á
hendinni, þá skaltu sanna til að
hann malar eins og köttur. En
í rauninni er hann líkari mús sem
lendir í gildrunni.... Vertu ró-
leg, ég skal skýra þér nánar frá
hvað ég ætla miér“.
OATES las með illa duldri
gleði gengisskráningarlistann að
morgni fimmtudagsins. Hann
hafði fulla ástæðu til að vera í
góðu skapi. Skeytin frá Iskol
höfðu komið á réttri stundu, og
þau voru svo vel samin og senni-
leg, að fréttin fekk rúm á fremstu
síðu dagblaðanna með þriggja
dálka fyrirsögnum. Allt hafði
farið eins og bezt varð kosio.
Hlutabréfin stórhækkuðu í verði
og voru nú komin upp í 50. For-
stjórar Mið-Orientféiagsins höfðu.
skýrt blöðunum frá því, að fregn-
in væri sennilega sízt orðum auk-
in, því að fulltrúarnir þama suð-
ur frá, kölluðu ekki allt ömmu
sína í þessum sökum, svo að allt
benti til að mjög verðmætar olíu-
lindir hefðu fundist. Oates hafði
sjálfur samið orðsendingu félags-
ins til blaðanna og átti því drjúg-
an þátt í þeirri bjartsýni, sem
ríkjandi var.
Síminn hringdi og Oates svar-
aði með mjúkri rödd:
„Halló!“
„Nú hef ég bláa Mauritíusfrí-
merkið“, sagði rödd i símanum,
sem hann kannaðist við. „Þetta
er fyrirtaks eintak — alveg sér-
staklega fallegt — og þér getið
26
HEIMILISRITIÐ