Heimilisritið - 01.11.1944, Síða 49

kröfur hans í Evrópu. Þegar liann
ræddi umJ heit sín við Chamber-
lain, sagði hann: „Ennfremur full-
vissaði ég hann um það, að þegar
Tékkar hefðu sætzt við aðra þjóð-
emisminnihluta í landinu skiptir
Tékkóslóvakía mig engu framar,
og meira að segja mætti hann
reiða sig á það, að við viljum al-
gerlega vera lausir við Tékka“.
Að lokum var Hitler svo ósvíf-
inn, að skella á Benes einan allri
skuld á því, hvort styrjöld gýs
upp eða ekki.
Þegar hann settist niður að lok-
inni ræðunni, spratt Göbbels á
fætur og hrópaði: „Eitt er víst,
og það er, að atburðirnir 1918
skulu aldrei endurtaka sig!“
Hitler leit upp á hann brennandi
augum og áfjáðum, eins og þetta
væm orðin, sem hann hafði leit-
að að allt kvöldið, en ekki fundið.
Hann þaut á fætur, og ég mun
aldrei gleyma ofstækiseldinum,
sem brann úr augum hans, hann
sveiflaði hægri hendinni í viðan
boga, lamJdi í borðið og gall svo
hvellt og hátt sem hann orkaði:
„Já!“ Svo hneig hann örmagna
niður aftur í sæti sitt.
Berlín, 27. scpember 1938
Vélaherdeild bmnaði um götur
borgarinnar í rökkurbyrjun x
kvöld í áttina til tékknesku landa-
mæranna. Ég tók mér stöðu á
hominu við Unter den Linden,
þar sem herdeildin snéri inn i
Wilhelmstrasse og bjóst við að
HEIMILISRITIÐ
sjá stórkostlegan áhorfendaskara.
Eg sá í huganum atburðina frá
1914, sem ég hafði lesið um þeg-
ar fagnandi múgurinn stráði á
þessum sama stað blómum i'yrir
fætur hermannanna, og stúlkurn-
ar fleygðu sér í faðm þeirra og
kysstu þá. Þessi tími dagsins var
efalaust valinn til þess að veiða
hundruð þúsunda Berlínarbúa,
sem streyma um það leyti úr
skrifstofum og vinnustöðvum að
loknu dagsverki. En þeir stungu
sér niður í jámbrautagöngin, litu
hvorki til hægri né vinstri, hin-
ir fáu, sem mættu fylkingunni,
stóðu steinþegjandi, þar sem þeir
vom komnir, engin fagnaðaróp
fyrir blóma æskulýðsins, sem lagði
uú út í hinn dýrðlega ófrið. og
ég hef aldrei séð andúð á ófriði
látna í ljós á áhrifameiri hátt.
Sagt er að Hitler sé öskuvondur.
Ég hafði staðið skamma stimd
þama á horninu, þegar lögreglu-
þjónn kom eftir Wilhelms-
strasse og hrópaði til okkar,
þessara fáu, sem stóðum
þama, að foringinn stæði á vegg-
svölunum sínum og liti yfir her-
sveitimar. Fáir hreyfðu sig. Ég
fór þangað til þess að sjá. Hitler
stóð þar, og það voru innan við
tvö hundrað áhorfenda á stræt-
inu og hinu víða Wilhelmstorgi.
Hann var óblíður á svip og snar-
aðist brátt inn í bræði sinni og
lét herskara sína streyma fram
hjá án þess að líta á þá. Það ligg-
ur við, að það, sem) ég hef séð í
kvöld, endurveki hjá mér ofur-
47