Heimilisritið - 01.07.1945, Qupperneq 26

halda, og væri fróður um allt,
sem máli skipti, varðandi þetta
horngrýtis land. Við skröfuðum
dálítið saman og hann bauð mér
til miðdegisverðar. Meðan við
sátum, og biðum eftir matnum,
kom kona hans inn í fylgd með
glæsilegum karlmanni, dökkum
yfirlitum.
Nymanns kynnti okkur: ,,Kon-
an mín og dr. Alvarez. Dr. Al-
varez hefur liðsinnt mér með
ráðum og dáð, og hann ætlar að
annast um konuna mína, meðan
við verðum burtu. Dr. Alvarez
er læknir við sóttvarnarhúsið
hérna“.
John Bedford hafði ekki
skrökvað, frú Nymanns var töfr-
andi. Þegar maður sér fegurðar-
lyf ja og bílaauglýsingar, skreytt-
ar myndum af kvenfólki, heldur
maður, að þar séu svik í tafli —
svo fríðar stúlkur séu ekki til.
En, svo er það nú samt — frú
Nymanns gaf þeim hreint ekki
eftir. Hún var ljóshærð og grann-
vaxin, fagurlegar bláeyg en ég
hef nokkurn tíma séð áður, og
með djúpa spékoppa. Málrómur
hennár lét í eyrum sem engla-
söngur. Dr. Alvarez var ungur
maður með svart, gljáandi hár,
mjallhvítar tennur og fagur-
brúnt hörund — alls ekki slíkur,
sem skynsamur maður myndi
velja til að gæta konu sinnar í
borginni, meðan hann væri sjálf-
ur víðsfjarri úti í frumskógum
Suður-Ameríku.
„Þér ættuð heldur að láta
konu yðar ferðast til Bogota“,
sagði ég, „þar er loftslagið betra
og staðurinn viðkunnanlegri en
þetta greni“.
„Ef til vill síðar. Fyrst um sinn
vill konan mín helzt vera hér.
Við þekkjum engan í Bogota. En
við ætluðum að tala um leiðang-
urinn. Hafið þér nokkurn tíma
heyrt getið um dr. Bayon?“
Eg varð að kannast (við að
hafa ekki heyrt á hann minnzt.
„Dr. Bayon fór í rannsóknar-
leiðangur inn á þetta svæði árið
1912, og dvaldi nokkurn tíma
meðal Carigona-Indíánanna“,
sagði hann. „Hann kynnti sér
lækningaaðferðir þeirra, og fékk
vitneskju um merkilegt lyf, sem
þeir nota gegn beri-beri. Það er
jurtaseyði, sem sljófgar skiln-
ingarvitin. Þegar maður hefur
drukkið það, sýnist manni allt
vera með bláum litblæ, alveg
eins og fjarlæg fjöllin í sólmóð-
unni. Meðvitundin dofnar, stund-
um ímyndar sjúklingurínn sér,
að hann sé villt dýr og rífur allt
og tætir, sem á vegi hans verð-
ur. Síðan fær hann stífkrampa,
hver vöðvi verður þaninn og —
það sem merkilegast er — að
meðan hann er í þessu leiðslu-
ástandi, fær hann skynjað at-
burði, sem gerast langt í burtu.
24
HEIMILISRITIÐ