Heimilisritið - 01.07.1945, Qupperneq 32

ez. Ætlar að sækja um skilnað
og giftast honum“.
„Þér eruð líka sá mesti kjáni,
sem ég hef nokkru sinni fyrir-
hitt!“ hrópaði ég. „Hvernig gat
yður dottið í hug að skilja konu
yðar eftir í öðru eins sorpbæli
með þessum skuggalega Don
Juan“.
„Það var ef til vill ekki sem
heppilegast“, svaraði Nymanns
rólega.
„Og meira að segja svo ó-
venjufríða konu“, sagði ég.
„O, jæja, snotur er hún“, svar-
aði Nymanns. „Og hún veit það.
Það er reyndar nærri því það
eina, sem hún veit. Eg er þriðji
maður hennar og Alvarez verð-
ur númer fjögur. Ef ég hugsa
aftur til hjúskapar, gifti ég mig
ekki dýrindis farandbikar, held-
ur einhverri ófríðri og viðmóts-
þýðri stúlku, sem geðjast að
börnum og þorir að borða sig
sadda, og er ekki alveg úti á
þekju, hvað snertir áhugamál
mín. En um yagélyfið er það að
segja, að okkur hefur ekki
heppnast að ráða þessa gátu
skóganna. Að vísu töluðuð þér
ekki svo lítið, meðan þér voruð
meðvitundarlaus, en ég held, að
þar hafi ekki verið um f jarskynj-
un að ræða, heldur áhrif undir-
vitundar yðar. Skál! “
Nymanns tæmdi staupið, og
ég er alveg sannfærður um, að
hann henti gaman að mér, án
þess að láta á því bera. Eg varð
orðlaus af undrun. Nú fór ég að
sjá hlutina í öðru ljósi. Það var
auðséð, að læknirinn áleit sig
ekki blekktan, óhamingjusaman
eiginmann — þvert á móti var
hann hinn ánægðasti. Ef til vill
var hann ekki eins skammsýnn
og hann leit út fyrir. Var það að
yfirlögðu ráði, að hann lét konu
sína dvelja í Buenoventura með
Alvarez?
„Hvaða gagn er að því, þótt
konur séu fagrar eins og englar,
ef fegurðin er þeirra eini kost-
ur?“ sagði hann, eins og hann
hefði lesið hugsanir mínar. „Þær
eru eins og fagurt skrín, sem
ekkert hefur að geyma. En fáum
okkur eitt staup til. Við höfum
sannarlega unnið til þess eftir
svo erfiða ferð“.
ENDIR
FYRIRGEFNING.
Kona nokkur kom til borgardómara og
bað um skilnað frá manni sínum.
,,Hann hefur sýnt mér“, sagði hún,
,,allskonar óþokkabrögð. Og í gær braut
hann alla matardiskana á hausnum á
mér“.
,,Hefur maður yðar farið fram á að
þér fyrirgefið honum *þetta?“ spurði dóm-
arinn.
,,Nei“, svaraði hún. ,,Það var farið
með hann í sjúkrabílnum áður en hann.
gat talað við mig“.
30
HEIMILISRITIÐ