Heimilisritið - 01.07.1945, Síða 33

GSngulaglð
BER SKAPHÖFNINNI VITNI
LENGI hafa menn reynt að
ráða skapgerð manna og hæfi-
leika, kosti og galla, með því að
athuga ýms séreinkenni þeirra.
Höfuðlag, andlitsfall, linur og
form handarinnar og jafnvel
rithönd manna hafa frá elstu
tíð verið talin táknræn fyrir
lundarfar þeirra og innræti.
Á síðari árum tíðkast það
hins vegar meira og meira að
reynt sé að skyggnast inn í
innstu sálarafkima náungans
með því að athuga fas hans,
göngulag og hvernig hann slítur
skósólunum. Þetta er við nánari
athugun mjög eðlilegt. Allir
þekkja af eigi athugun, hversu
sérkennilegt göngulag hvers og
eins er. Venjulega þekkir mað-
ur vini eða vandamenn á göngu-
laginu í fjarlægð, löngu áður en
maður greinir andlitsfallið. —■
Auðvitað stjórnast limaburður-
inn af heilanum og taugakerf-
inu, svo að ekkert er eðlilegra
en að hann endurspegli eðli
mannsins að meira eða minna
leyti.
Og í raun og veru er ekkert
dularfullt við að nota göngulag
manna og það, hvernig þeir slíta
skósólunum, eins og nokkurs
konar véfrétt, er lýsir hinum
innra -manni. Við veitum því at-
hygli, að áhugamaðurinn stíg-
ur taktfastara og á allt annan
hátt til jarðar en daufinginn,
sem slangrar áfram, og að
feimni og óframfærni maðurinn
Menn, sem ganga meira á Innskeifir menn eru venju- Þei?, sem ganga hljóð-
hælunum en á framsól- lega sparsamir, hjátrúar- lega á tánum, eru oft kænir
unum, eru oftast opinská- fullir, fámálugir, þung- og varhugaverðir, en hjálp-
ir, djarfir og ágengir. lyndir, fremur hæggerðir. samir og vanafastir.
HEIMILISRITIÐ
31