Heimilisritið - 01.09.1949, Qupperneq 14

gætilega niður gluggarúðuna,
svo að hann gæti heyrt betur og
séð þetta fyrirbæri.
I svipinn minntist hann ekki
að hafa rekist fyrr á neina lifandi
veru með jaínblá augu, jafnlöng
og svört augnhár, jafnóstýri-
láta lokka undan jafnskrítnu
húfupottloki og með varir jafn
. .. varir jafn . ..
Þessar varir spurðu nú ákveð-
ið og ekki í fyrsta sinn:
„Og hvað um spjaldið mitt?“
Alan sagði rólega :
„Nú, var þetta spjaldið yð'-
ar?“ Og hann bætti við og leit
á hana ásökunaraugum:
„Eruð þér ekki svolítið ónær-
gætin? Eg hefði getað farið mér
að voða“.
„Þér um það“, sagði þessi
harðbrjósta manneskja. „Eg á
spjaldið. Báðir hinir mennirnir,
sem rákust á það', slujDpu, en þér
skuluð áreiðanlega fá að' borga
það“.
Það fór nú að síga í Alan.
Raddblær hennar og framkoma
öll tóku að ruinska við þeirri
þrjósku, sem mókti hið innra
með honum. Hann virti forvitn-
islega fyrir sér brotið spjaldið,
leit því næst á lágreist, hvítt
liús, sem hefði raunar þurft að
mála. Það stóð' lítið eitt hærra
en vegurinn, og var umkringt
espitrjám. Gegnt því, hinum
megin við veginn, var bensín-
12
geymir og hjá honum skúr, sem
einnig hefði þurft að mála.
Alan leit aftur á hana ertnis-
lega.
„Þér haldið þá, að ég hafi ekið
viljandi út af?“
Hún hleypti brúnum og rödd
hennar var eilítið kvíðabland-
in:
„Auðvitað gátuð þér ekkert
að þessu gert. En það' var hekl-
ur ekki mér að kenna. Við leigj-
um sem sé ferðamönnum her-
bergi, og án auglýsingaspjalds-
ins----------“ Hún fitjaði allt í
einu upp á litla nefið og hnerr-
aði.
Alan brosti góðlátlega, og
andlitið á horium, sem var frem-
ur þreytulegt þótt það væri ung-
legt, varð sem snöggvast bein-
línis barnalegt.
„Þér verðið' gegnblaut", sagði
hann. „Eigum við ekki að koma
inn og ræða málið?“
„Það þarf ekkert um það að
ræða. Við getum útkljáð það
með tíu dollurum. Það kostað'i
tíu dollara að gera við það í hin
skiptin. Ef þér getið greitt mér
peningana núna-------:---“.
„Mér þykir það leitt“, sagði
Alan stuttaralega, „en það get
ég ekki“. Hann roðnaði. „Eg
skal senda vður þá seinna“.
En hún var eldri en tvævetur.
„Nei, það kemur ekki til
mála. Þér verðið' að borga mér
HEIMILISRITIÐ