Heimilisritið - 01.09.1949, Síða 18

um leið og hann bauð henni
kurteislega stólinn sinn: „Telja
þeim trú um, að ég þyrfti á þessu
starfi að halda? Og að ég vildi
vinna fyrir mjög lágt kaup, auk
fæðis og húsnæðis?“
„Nei, að telja þeim trú um að
þér séuð annar en þér eruð“,
sagði hún ákveðin. „Ég hef ekki
sagt þeim það enn, vegna þess
að ég er yður þakklát fyrir við-
gerðina á spjaldinu og eins fyrir
])að að þér skylduð' hlaupa undir
bagga með þeim á meðan ég lá.
En nú er mér batnað. Það er
engin ástæða . . .“
„Ef þér ætlið að reka mig“,
tók Alan vingjarnlega fram í
fyrir henni, „finnst mér ég eiga
skilið að fá að vita ástæðu. Og
nú var það frændi yð'ar, sem réði
mig, ber honum þá ekki að láta
mig vita; ef hann hefur eitthvað
að verkum mínum að finna?“
Honum þótti gaman að gera
hana reiða, til þess eins að sjá
augu hennar ljóma, þá var eins
og þau geisluðu.
„Eg skal gjarnan gefa yður
ástæðu“, sagði hún. „Hvað á
það að' þýða að fylla kollinn á
Henry frænda af alls konar
kjánahugmyndum og reyna að
fá hann til að setja á stofn mat-
stofu í samband við bensínsöl-
una, og telja Bett frænku trú
um, að svöngum bílstjórum
myndu þykja kökurnar hennar
16
og bollurnar einskonar himna-
brauð----------“.
Hún þagnaði sem snöggvast
til að ná andanum, og þá spurði
Alan rólega:
„Að hverju leyti er sú hug-
mvnd kjánaleg? Það er enginn
sæmilegur matstaður hér nálægt
og það er hægur'vandi að byggja
eitt herbergi við' húsið og búa
það húsgögnum með ódýru
móti“.
„Og hvaðan eiga peningarnir
að koma?“ spurði Virginia. „Og
hver á svo eiginlega að stjórna
þessu?“
„Það eigið' þér að gera. Það
yrði yður miklu hentugri starfi
en sá, sem þér höfðuð þegar ég
kom. Eg skal annast bensínsöl-
una, og frækna yð'ar getur séð
um matreiðsluna. Síðar, þegar
ferðamönnunum fjölgar, getur
hún fengið sér aðstoðarstúlku.
Viðvíkjandi þeningunum — ja,
þá hefur okkur frænda þínum
talast svo til, að við gerðum
með okkur einskonar féíag,
þannig, að ég legði fram pening-
ana, gegn því að ég fengi at-
vinnu“.
„Einmitt“, sagð'i Virginia.
„Og þér gátuð ekki borgað mér
tíu dollara fyrir spjaldið mitt“.
„Já, það veit ég vel“, sagði Al-
an vingjarnlega. „En þegar mér
býðst slíkt tækifæri sem þetta,
er ég fús til að fórna einhverju.
HEIMILISRITIÐ