Heimilisritið - 01.09.1949, Síða 48

Hún vill fá að tala við þig“.
Buck gaut augunum á Bessie.
Hún liafði hina fegurstu silkiskó
á fótunum, og nú stappað'i hún
gremjulega í gólíið. Síðan renndi
hann augunum niður stigann,
gyllt liandriðið fór vel við purp-
urarauðu dreglana. Ja, reyndar!
Milo sagði satt. Niðri í anddyr-
inu stóð einhver, sem virtist geta
verið „agalega lagleg stúlka“. En
hún snéri baki við stiganum.
„Hver er þetta, Milo? Hvað
er henni á höndum?“
Já, það væri ekki afleitt að'
geta svarað því, hugsaði Milo.
Hann þekkti húsbónda sinn —
vissi hversu vandstiltur hann
var. Og hann var síhræddur um
að sér yrði sagt upp stöðunni.
„Það vildi hún ekki segja mér.
Eg liugsa að það sé einkamál.
Mér sýnizt helzt á henni, að hún
sé að því komin að fara að
skæla“.
Nú, þetta var þá líklega ein-
liver gömul kunningjakona hans.
Buck hafði oft staðið augliti til
auglitis við grátandi konu. Kon-
ur grétu oft, leiðinlega oft.
„Er þetta einhver, sem ég
þekki?“
„Nei, ekki veit ég til þess“.
Milo beið. Hann var vanur að
hlýða húsbónda sínum í smáu
sem stóru. Hann hafði alltaf gert
það; síðan hann hjálpaði Buck
að smygla áfengi — þeirra. t.ítna
46
minntist Milo með mikilli á-
nægju. Það hafði nú verið' eitt-
livað annað, en að liengslast hér
og látast vera sakleysið sjálft.
En hann hafði verið kyrr. Hann
gat ekki án Bucks verið — og
Buck ekki án hans, enda þótt
Buck hefði sagt oftar en einu
sinni við Bessie: „Eg má til með
að láta verða af því að' losa mig
við Milo“.
Milo beið. En allt í einu var
sem rynni upp fyrir honum Ijós.
„Já, Buck, ég hef séð hana áð-
ur — hér í stofunni. Meira að
segja í kvöld — en líka áður“.
STOFNUNIN! Buck naut
þess orðs, og var þessa stundina
jafn upp með sér og faðir af
barni sínu. Smyglið hafði verið
prýðilegt. Arðbært og skemmti-
legt o. s. frv. En það hefði aldrei
veitt honum þá aðstöðu í þjóð-
félaginu, sem hann öðlaðist sem
stjórnandi spilavítis. Iíér í þess-
um vistarverum átti hann þessi
kost að kynnast ýmsum þekkt-
um mönnum. Og hver veit, nema
þeir hefðu boðið honum heim, ef
hann hefði ekki liaft Bessie á
sínum snærum. Bessie, sem hann
gat ekki losnað við! Hann hafði
svo sem tekið eftir því, að ýmsar
ungar stúlkur úr hópi heldra
fólksins gáfu lionum hýrt auga.
Að sjálfsögðu hafði hann goldið
í sömu mynt. En engin þeirra
HEIMILISRITIÐ