Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 19

sein“, sagði hún þýðlega. „Ég
gat engan bíl fengið’ og varð að
ganga“.
„Við ætlum einmitt að fara að
lesa erfðaskrána. Þér komið al-
veg mátulega“, sagði lögfræð-
ingurinn og benti þeim öllum að
raða sér í kring um borðið. Um
leið og hann sleppti orðinu,
heyrðist klukknahringing hljóma
um eyðilegt húsið. Dauðaþögn
ríkti í bókaherberginu, meðan
gamla klukkan sló tólf. Út úr
næsta herbergi, þaðan sem
Mammy Pleasant var, heyrðist
hátíðleg rödd hennar:
„Þetta er merki. Þessi klukka
stanzaði á sömu mínútu og hann
dó. Hún hefur ekki gengið síð-
an. Þetta er í fyrstá skipti í
tuttugu ár“.
Enginn svaraði henni. Hugir
allra leituðu aftur í tímann til
hins undarlega manns, sem hafði
stefnt þeim hér saman úr gröf
sinni þessa nótt. Þegar klukkan
sló síðasta höggið, heyrðist
brestur úr hinum enda stofunn-
ar og Mammy Pleasant rak upp
einkennilegt, örvæntingarfullt
hróp, hljóp yfir stofugólfið og
greip málverk af Cyrus West
um leið' og það datt úr brotn-
um rammanum. A sama hátt og
móðir strýkur hár barns síns,
eins strauk hún nú myndina og
reyndi að koma henni á sama
stað aftur, en hélt svo áfram
eins og einhver hefði gripið fram
í fyrri henni:
„Þetta er merki um að ein-
hver, sem er í þessu húsi, muni
deyja í nótt“.
(Framhald í næsta hefti)

HANN VAR LENGRI!
Napoleon var eitt sinn að leita að bók í bókasafni sínu. Hann náði
ckki upp í hilluna, þar sem bókin var, og Moncey marskálkur, einhver
stærsti maður franska hersins, bauðst til að hjálpa. „Ég skal ná í hana,
ég er hærri en yðar hátign.“
„Nei, þér eruð lengri,“ sagði Napóleon kuldalega.
HÚN FÓR MARGS A MIS
Frú Jósefína ólst upp í sveit, en giftist manni í Kaupmannahöfn.
Og nú var hún með börnin sín í Dýragarðinum. „Já, börnin mín,“
sagði hún. „Það er rnargt sem þið fáið að sjá og skemmta ykkur, sem
ég fór á mis við, þegar ég var ung. Þið alizt upp í höfuðborg, þar sem
þið getið fengið allt að sjá. Ég hafði til dæmis aldrei séð apa, fyrr en
ég kynntist honum pabba ykkar!"
NÓVEMBER, 1951
17