Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 29

að gera það, sagði hún við sjálfa
sig, annars verð ég að segja ó-
kunnugum, hvað hefur komið
fyrir mig, og það' get ég ekki.
Hún gekk hægt að rúminu,
beygði sig niður að opinni tösk-
unni, og byrjaði að taka barna-
fatnaðinn upp úr henni. En hvað
hann var klaufalega saumaður.
!Þar voru tvær litlar bleyjur og
treyjur, búnar til úr gömlum
■nærkjól, og hálf tylft af slefu-
speldum, sem voru allt of mjóar.
Helena Tarleton ýtti töskunni
burt og settist niður á rúmið.
Hún tók litlu klunnalegu hlut-
ina í hendurnar. Hún var búin
að gleyma Lois Brown. Hún
hugsaði til annarra skyrtna og
slefuspeldna, sem voru eins fín-
gerðar og köngulóarvefur, og
mjúkar og fallegar. Hún slétti
úr einni af hinum hörð’u skyrt-
um með því að strjúka yfir hana
með hendinni og hvíslaði:
„Eg hafði ekki hugmynd um,
að það gæti verið svona“.
Lois Brown leit á hana, horfði
á skrautlegan kjól hennar og
skó og sagði hörkulega.
„Þér vilduð ekki vita það“.
Eg fyrirlít hana og hæði hana,
af því að hún þekkir ekki til fá-
tæktar, sagð'i Lois við sjálfa sig,
en samt sem áður öfunda ég
hana og óska jafnframt að ég
væri sjálf eins og hún.
ALLAN fyrri hluta dagsins
og lengst af seinni hlutanum olli
sársaukinn Mary óbærilegum
kvölum. En þótt hún berðist við
að ná andanum og augu hennar
væru þrútin af sársauka, þá
heyrðist ekki ein einasta stuna
né andvarp frá þurrum, sprungn-
um vörunum.
Lois Brown gróf höfuð sitt í
höndunum meðan fæðingarhríð-
irnar stóðu yfir. Helena Tarle-
ton sat teinrétt með galopin
augu á baklausum stól. Skjálf-
andi hendurnar lágu hjálpar-
vana í skauti hennar. Það var
einungis Peter Livingston, sem
gat hjálpað Mary Wightman.
Hann sat við hlið hennar og hélt
í hendurnar á henni, þar til þessu
var lokið.
„Þetta fer nú að styttast“,
sagði hann í huggunarrómi við
hana, þegar ein af hríðunum
hafði verið sérstaklega slæm.
„En það verður erfitt fyrir yður,
og ég hef ekkert, sem getur lin-
að síðustu þjáningar yðar.
Mary ýtti votum lokki frá
enninu og leit róleg upp til lækn-
isins.
„Mér líður ágætlega“, sagði
hún. „Hér er svo notalegt og
hlýtt“. Hún hló hálf-vandræða-
lega. „Eg get auðsýnilega bara
talað um kulda. En ég held að
það taki langan tíma, áður en
maður getur losað huga sinn
NÓVEMBER, 1951
27