Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 60

inu, því við getum ekki ráðið við þetta
frumskógafólk inni í skóginum. Ég hef
því hugsað mér að byggja vígi hér. Ég
á heilmikið af pokum, og ef við fyll-
um þá af sandi og hlöðum úr þeim
garð, fáum við skotlielt virki, sem get-
ur orðið okkur að miklu gagni, ef ó-
vinirnir reyna að gera áhlaup á hús-
ið. Ég ætla strax að láta fara að vinna
að þessu. Viltu hafa mig afsakaðan á
meðan.“
Hann skundaði burtu, til að gefa
fyrirskipanir sínar, og innan klukku-
stundar var fjöldi manns að bera sand
frá ströndinni upp að húsinu og fylla
poka, sem þcir hlóðu upp í garð undir
forustu Hilarys. Vinnan gekk fljótt og
vel, og þeir innfæddu hlógu og hrinu,
meðan þeir voru að hlaða fyrir alla
glugga og byggja varnargarð framan
við svalirnar. Flestir tóku þctta eins og
hverja aðra skemmtun, og Joan gat ekki
að sér gert að hlæja, þegar litlir snáðar
voru að reyna að lyfta sandpokunum,
en henni var samt fullljóst hver hætta
var á ferðum.
„Við skulum borða miðdegisverð,"
sagði Hilary, þegar verkinu var lokið.
„Kuku hefur búið til eitthvað sérstakt
lostæti í tiiefni dagsins, og við verðum
að borða okkur vel södd. Það er óvíst
hvenær við fáum annan eins mat aft-
ur, því bæði Kuku og Ugi eru stríðs-
menn og verða að fara á morgun með
mér í bardagann.“
„Með þér Hilary?" hrópaði Joan og
tók andköf. „En þú þarft þó ekki að
vera í sjálfum bardaganum?"
„Jú, ástin mín, þú munt áreiðanlega
skilja að ég má til,“ svaraði Hilary með
uppgerðarkæti. „Menn mínir munu
telja það sjálfsagt, og það hefur mikla
þýðingu, að þeir hafi hvítan mann í
sínum hóp. Þú verður að minnast þess,
að tveir hvítir menn eru meðal óvina
okkar, og enda þótt Doyle og Howes
séu verstu þorparar, hefur nærvera þeirra
ekki svo litla siðferðislega þýðingu."
„Vertu nú ekki kvíðafull, vina mín,“
bætti hann vjð. „Kannske verður ekk-
ert úr bardaga, þegar Doyle og Howes
sjá að við erum viðbúin. Að minnsta
kosti skeður ekkert fyrr en á morgun,
svo að við getum borðað miðdegisverð-
inn í friði og ró. Með tilliti til þess að
við erum að hervæðast, þá held ég að
ég sleppi því að hafa fataskipti fyrir
matinn, en við skulum hafa hann há-
tíðlegan eigi að síður, vina mín.“
Þegar þau settust til borðs litlu síð-
ar, sáu þau að aldrei hafði Kuku tekizt
eins vel. Eftir matinn kom Ugi með
kampavín, Clicquot, árgang 1911, og:
bar flöskuna hátíðlega á borð og gætti
þess vandlega að hrista hana ekkL Hil-
ary stóð á fætur, lyfti glasinu með hin-
um gullna, freyðandi drykk og brosti:
til Joan.
„Ég skála fyrir heill þinni og ham-
ingju í framtíðinni, elskan mín!“ sagði.
hann.
Joan var ofurlítið skjálfhent, þegar
hún klingdi glösum við hann.
„Ég man ekki orðið, Hilary, orðið,.
sem ég sagði á Bora Bora og sem þýðirt
ég elska þig,“ sagði hún. „Jú, augna-
blik, nú man ég það: Talofa! — Talofa,.
Hilary!“
„Talofa!" endurtók Hilary og gerði
Joan hrædda, er hann kastaði glasi síntt
í gólfið svo það fór í mola, eftir að
hann hafði drukkið í botn. „Það er
58
HEIMILISRITIÐ