Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 18

vaknað liöfðu þegar hann knúði
dyra, og Mammy varð raun-
verulega að ýta honum inn í
herbergið og þrífa hattinn af
höfði hans. Hann hafði einnig
lent í raunum. Þar sem hann var
eigandi að bílaverkstæði í
Greenberg, hafði hann ekið í sín-
um eigin Ford-bíl til Clencliff.
Þegar liann nam staðar fyrir ut-
an húsið, hafði hann gleymt að
festa handhemilinn, og þegar
hann gekk fram fvrir bílinn,
hafði bíllinn runnið lítið eitt á-
fram og gefið honum smávegis
högg. Þegar hann sneri sér æst-
ur við, til að sjá hver hefði bar-
ið sig svona ókurteislega á þess-
um draugalega stað, þá hafði
framhjólbarði sprungið með und-
arlegum eldmóði, af Ford að
vera. Hann rétti upp hendumar,
og með ofsahræðslu í röddinni
bauðst hann til að gefast upp.
Þar sem tilboði hans var ekki
tekið, snerist hann á hæli og flýði
til hússins.
„Þér eruð Paul Jones, eða er
ekki svo?“ spurði lögfræðingur-
inn.
„Ja, jú, það er ég, ef ég er enn
á lífi. Þegar ég var að koma út
úr bílnum, skaut risavaxinn
glæpamaður þremur skotum á
mig. Ég veit ekki enn, hvort öll
eða ekkert af skotunum hitti
mig. Hamingjan hjálpi mér, hví-
lík mæða!“ Og síðasti komu-
maður tók að þukla um sig all-
an og athuga viðkvæmustu bletti
líkama síns. Paul var fremur lít-
ill maður, ljóshærður og bláeyg-
ur með hugvitssaman svip, sem
varð til þess að allir vildu hjálpa
honurn. Að minnsta kosti átti
þetta við um allt kvenfólk. Sus-
an og Cicily hlustuðu á Paul
með ýtrustu samúð, en þeir
Blyth og Wilder með umburðar-
lyndi.
„Jæja, klukkuna vantar eina
mínútu í tólf. Það væri gaman
að vita, hvar Annabelle getur
verið“, sagði Wilder.
„Annabelle West er alltaf
stundvís, af kvenmanni að
vera“, leiðrétti Blyth, og augna-
tillitin, sem þeir sendu hvor öðr-
um, gáfu skýringu á misklíðinni
milli þeirra.
Og vissulega var hún stund-
vís, því í sömu andránni gekk
hún inn í stofuna. A augabragði
virtist stofan bjartari við nær-
veru hennar. Hún var ljóshærð
og bjartleit. Það geislaði frá
henni yndi, góðvild og hamingja.
Fegurð hennar var þess virði að
deila um hana. Frá háhæluðum
nýtízku skónum og grönnu ökl-
unum — og nú á dögum byrjar
maður þar að lýsa kvenmanni
— og að hinu gljáfagra, stutt-
klippta, hörgula hári, var hún
ímynd ástargyðjunnar.
„Ég vona að ég sé ekki of
16
HEIMILISRITIÐ