Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 47

NÝGIFT hjón hafa alltaf á-
hvggjur. Það er ekki við öðru að
búast. Þau er byrjendur í fag-
inu og næsta varnarlítil. Þau
hafa áhyggjur út af húsaleig-
unni, reikningum, heilsunni,
tryggingum, afborgunum, hús-
gögnum, afmælisdögum, fjöl-
skyldu, vinnu — og hvoru öðru.
Sérhver hindrun finnst þeim
nýgiftu eins og hún sé óyfirstíg-
anleg. Þau eru ávallt kvíðin og
á nálum yfir, að einhvern voða
beri að höndum. En samt fer
allt venjulega vel. Þau koma sér
fyrir á einhvern hátt og jafna
sig smátt og smátt, finna tak-
mark, sem veitir þeim fyllingu
og lífsgildi að keppa að, og eign-
ast barn, sem einnig mun giftast
einn góðan veðurdag og verða
kvíðið og áhyggjufullt.
Þessi saga fjallar um nýgift
lijón — nöfnin eru einfaldlega
Jón og María, og alveg eins
þokkaleg og algeng og hjónin
sjálf. Jón elskaði ungu konuna
sína fram úr öllu hófi, og engin
kona var hamingjusamari yfir
því að heyra hann segja það
heldur en María. Hún var sann-
arlega fallegasta, skynsamasta
og indælasta konan, sem nokkru
sinni hafði lifað, sagði Jón. Og
hann var bezti, sterkasti og dá-
samlegasti maður í heimi, sagði
María.
John vann í skrifstofu, og
launin voru vissulega ekki há.
Stundum var hann mjög svo
þreytulegur og kvíðafullur á
svip, en ef María spurð'i hann,
sagði hann alltaf að þetta væri
ekkert, hún skyldi ekki liafa
neinar áhyggjur af því — og þá
varð hún fyrst alvarlega á-
hyggjufull.
Svo var það eitt kvöld, þegar
Jón kom heim frá skrifstofunni,
að hann fleygði sér í stól og fól
andlitið í höndum sér. María
fölnaði af ótta, hljóp til hans
og kraup frammi fyrir honum.
„Jón, hvað hefur komið fyrir?
NÓVEMBER, 1951
45