Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 37

eitt einasta augnablik, án þess að þú
takir upp á einhverjum bölvuðum apa-
kattarlátum. En nú skal gerður endi á
því, því máttu treysta.“
Með þessum orðum dró hann mig
upp á þilfarið og batt mig við stýris-
húsið, þar sem ég sat nú föst alveg
eins og ég væri í gapastokknum, en
hásetarnir hæddust að mér og hlógu
að mér. Ég var ákaflega niðurdregin.
Ég hafði orðið fyrir sárum vonbrigð-
um, en ég grét ekki, ekki einu einasta
tári. Ég blótaði bara eins og ég gat og
reyndi að muna öll þau mörgu blóts-
yrði, sem ég hafði heyrt hjá hásetun-
um. Ég átti líka svo mikið orðasafn,
að ég gat haldið áfram í heilar tíu mín-
útur, án þess að endurtaka eitt orð.
Það var að vísu bölvað, að vera þannig
í gapastokknum, en það varð enn verra,
þegar stýrimaðurinn kom upp til mín.
Um leið og hann var kominn svo ná-
lægt, að hann gat heyrt til mín, sneri
ég mér að honum og bölvaði eins hressi-
lega og ég gat, en þegar hann fór að
skellihlæja að mér, fór ég að hugsa um
það, hvemig ég ætti að fara að því að
ráða hann af dögum. Hann hlustaði á
mig svolitla stund, en svo ýtti hann
kaskeitinu aftur á hnakka, klóraði sér
á bak við eyrað og sagði:
„Ég skal að mér heilum og lifandi
éta það, sem úti frýs, ef þú kannt ekki
að bölva alveg eins vel og fullkominn
sjómaður, sem er kafloðinn á brjóst-
inu.“
Og þessi orð voru frelsun fyrir for-
myrkvaða sál mína. Ég flýtti mér að
hneppa samfestinginn minn saman á
brjóstinu, svo að hann sæi ekki, hversu
nakin ég var. Mér fannst einhvern-
veginn, að þrautir mínar hefðu ekki
verið til einskis, fyrst hann trúði því,
að ég væri orðin loðin á brjóstinu!
Leyndardómar ástarinnar
Svo bar það við dag nokkurn, þegar
við lágum við litla ey, áttatfu mílum
fyrir sunnan Suva, að ég fór í land
með Sntches og fjórum öðrum, til að
reyna að ná í dálítið af ávöxtum og
öðru góðgæti. Við höfðum meðferðis
poka með nöglum í og hönk af kaðli.
Fyrir það ætluðum við að fá ávextina.
Undir eins og við komum í land geng-
um við Stitches um þorpsgöturnar og
varla höfðum við farið fjórðungsmílu,
þegar við tókum eftir dálitlum hóp
innfæddra manna, sem börðu sleitu-
laust bumbur sínar. Við gengum þang-
að til að sjá, hvað um væri að vera, og
þarna, í miðjum hringnum, lá innfædd
kona — með léttasótt og var alveg kom-
in að fæðingu. Samkvæmt landsvenj-
um varð hún að sjá um sjálfa sig að
öllu leyti, enginn mátti rétta henni
hjálparhönd, aðeins safnaðist fólkið um-
hverfis hana og barði bumbur sínar
látlaust, en það átti að verða til þess
að flýta fyrir fæðingunni. Samtímjs því,
sem barnið var fætt, rak hópurinn upp
óp mikið — og var þetta sigursöngur.
Án þess að taka nokkurt tillit til áhorf-
endanna, já, án þess að svo virtist, sem
hún veitti þeim nokkra athygli, sleit
konan sundur naflastrenginn og batt
um hann síðan með kókostrefjum. Svo
stóð konan á fætur, tók bamið á hand-
legg sér, gekk niður að ströndinni og
laugaði það í köldum sjónum. Um leið
og barnið orgaði í fyrsta sinn, virást
fólkið missa allan áhuga fyrir atburð-
NÓVEMBER, 1951
35