Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 26

„Auðvitað ekki“, sagði Lois
Brown, „þér skuluð bara vera
kyrrar, og þá getum við spjallað
dálítið saman, ekki satt?“
Mary Wightman brosti. Bros-
ið gerði andlit hennar bjart og
fagurt.
„Ó, það væri indælt. Það er
svo langt síðan ég hef talað við
nokkra sál“.
Lois Brown leit á hana, og
Mary flýtti sér að skýra fyrir
henni: „Ég hef búið á býli langt
frá borginni. Þurrkarnir eyði-
lögðu allt fyrir okkur síðast lið-
ið sumar. Bróðir mannsins míns
hefur útvegað honum atvinnu í
Kaliforníu, og ég er búin að vera
alein síðustu þrjá mánuðina. Ég
er nú á leiðinni til Johns“, sagði
Mary og roðnaði og spennti
greipar í kjöltu sinni. „Ég gat
ekki lagt af stað fyrr“.
„En hvað þér eruð hugrakk-
ar“, sagði Lois.
„Æ, nei. Ég er bara sterk og
—“ hún horfði í kringum sig í
snyrtiherberginu. „Mikið er við-
kunnanlegt héma, og svo yndis-
lega hlýtt. Hér þai*f maður ekki
að brjóta heilann um, hvort
nokkur eldiviður sé eftir. Þegar
ég lagði af stað í ferðina, var að-
eins eldiviður eftir til tveggja
daga“.
Lois þun*kaði sér um liend-
urnar og settist við hliðina á
Mary. Hún varð þögul, er henni
varð ljós merking sú, sem fólst
í síðustu orðum Marys. Aðeins
tveggja daga eldiviður til að
halda nöprum kuldanum í hæfi-
legri fjarlægð, og hvað hefði svo
komið á eftir?
„Hvað mynduð þér hafa gert,
þegar eldiviðurinn var búinn?“
spurði Lois og stóð næstum á
öndinni.
„Lengra niður með fljótinu
stóðu nokkur tré. Ég hefði getað
höggvið nokkrar greinar af þeim.
Ég er sterk, miklu sterkari en
þér haldið. Ég er svo oft búin
að hjálpa John“. I hvert sinn og
hún nefnir nafn hans, hugsaði
Lois, verður rödd hennar lifandi
og viðkvæm.
„Hve lengi hafið þér verið
giftar?“ spurði Tmis.
„Næstum í fimm ár“. Hún
hafði ferðast vestur á bóginn til
að taka að sér kennslu nokkurra
barna, skýrði hún frá, en þá
hafði hún hitt John og orðið ást-
fangin af honum. Þau hefðu ef
til vill ekki átt að giftast svona
fljótt. Því að þá hafði John ver-
ið rétt nýbyrjaður að búa og
þurfti að standa skil af miklum
afborgunum.
„En þér vitið auðvitað hvern-
ig það er, þegar ástin er annars
vegar“, lauk Mary máli sínu með
tindrandi augum. „Þá hugsar
maður aldrei um slíkt og þvílíkt
sem afborganir. John og ég höf-
24
HEIMILISRITIÐ