Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 31

Við' töluðum fram og aftur um
það. En við áttum von á bami,
og John sagði ávallt: — Jörðin
er dauð, Mary, en við lifum“.
Rödd hennar var veik og
henni var erfitt um mál.
„Það er örðugra fyrir karl-
mann“, hélt hún áfram. „Hann
verður að halda áfram. Hann má
ekki hugsa um sjálfan sig, eða
gera það sem hann langar mest
til. Hann ber — John segir, að
hann beri ábyrgð á þeim, sem
lifa“.
Og sama máli gegnir um mig,
hugsaði Peter Livingston. Eg er
bölvaður hugleysingi — ætlaði
að fela mig og sleikja sár mín,
hlaupast undan skyldu minni!
Ef ég hefði aðeins helming þess
kjarks, sem þessi kona hefur
sýnt, myndi ég halda áfram.
Karlmaður á að gera það.
Helena Tarleton þreifaði um
kinn sér og fann að hún var tár-
vot. Það var þetta, sem var að
hjá mér og Chris, hugsaði hún.
Við gátum ekki talað saman.
Við gátum ekki talað um það,
sem skeð hafði og sagt hvoru
öðru • frá tilfinningum okkar.
Chris var líka sorgmæddur, en
hann varð að halda áfram við
vinnu sína, og ég hjálpaði hon-
um ekki. Hann bar ábyrgð gagn-
vart þeim, sem lifa. Þeim — sem
lifa.
Iíún var miður sín af skelf-
ingu. Hún hafði einmitt ætlað
að hindra hann í því. Hún hafði
hindrað hann í því eina, sem
hafði getað fengið hann til að
halda áfram, þrátt fyrir sorg-
ina — skyldu hans gagnvart
þeim, sem lifa. Gagnvart henni.
Chris, sem þegar var búinn að
þjást svo mikið, án minnstu
hjálpar frá henni.
„Komið hingað og hjálpið
til“, sagði Peter Livingston
snöggt. „Haldið þessum lampa
fyrir mig“.
Fyrstu hljóð hins nýfædda
barns bárust um klefann, og
Peter Livingston rétti Helenu
Tarleton litla, rauða og hrukk-
ótta veru.
„Þetta er yndislegur drengur“,
sagði hann hreykinn. „Gætið
hans og baðið hann, á meðan ég
lít eftir móðurinni“.
I hlýju snyrtiherberginu hall-
aði Lois sér yfir barnið, sem lá
í skauti Helenu Tarletons, og
snerti varlega kinn bamsins með
einum fingri.
„Hvað verður liann lengi
svona rauður og skringilegur?“
spurði Lois.
„Hann er alls ekki skringileg-
ur“, sagði Helena Tarleton
gremjulega. „Þetta er dásamleg-
ur drengur. Horfðu á litlu fing-
urna hans“.
Hún baðaði varlega litla,
rauða kroppinn.
NÓVEMBER, 1951
29