Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 44

kenndu orð það voru, sem ég
stamaði upp úr mér í skelfingu
minni, en aðdáandi minn fór alls
ekki hjá sér — hann sneri sér
að Albert, hneigði sig kurteis-
lega og sagði:
„Monsieur, þér komið eins og
umhyggjusamur eiginmaður, al-
veg á rétta augnablikinu. Ég
gerðist svo djarfur að sýna
frúnni nokkra verðmæta muni
úr safni hinnar heimsfrægu
skartgripaverzlunar Cartiers í
París. Frúnni geðjast sérlega vel
að þessu litla sígarettuveski.
Það kostar aðeins 20.000 franka
og er vissulega dásamlegur hlut-
ur“.
Ég var alveg orðlaus yfir ó-
svífni piltsins ... ég gat ekki
mótmælt, því hann var með
myndina af mér í vasanum —
og hugsaðu þér, ef hann liafði
sýnt Albert hana og sagt hon-
um frá því, sem nýlega hafði
skeð.
„Elsku stúlkan mín“, sagði
Albert brosandi, „þú hefur ver-
ið í hugsanasambandi við mig.
Gæfan hefur elt mig í allan eft-
irmiðdag, og ég var einmitt í
þann veginn að kaupa einhverja
gjöf handa þér fyrir vinninginn.
Það kom mér mjög vel, að þú
skyldir senda skilaboð til mín,
annars hefði ég ef til vill valið
eitthvað, sem þú liefðir alls ekki
kært þig um“.
„Ég leyfð'i mér að kveðja
Monsieur hingað“, skaut Italinn
inn í. „Það er alltaf gott, að eig-
inmaðurinn sé einnig viðstaddur,
þegar verið er að kaupa skart-
gripi“. Hann horfði íbygginn á
mig.
Mig langaði mest til að kyrkja
þennan ósvífna náunga, en varð
í staðinn að láta eins og ég væri
harla ánægð.
Maðurinn minn borgaði ítal-
anum, sem pakkaði aftur saman
niunum sínum og yfirgaf okkur,
um leið og hann hneigði sig
djúpt.
ÞEGAR ég mætti lionum á
baðströndinni daginn eftir, heils-
aði hann mér með ósköp hvers-
dagslegri kurteisi. Ég veitti því
athygli, að nú elti hann yndis-
lega, litla, ljóshærða konu á
röndum. Síðar settist hann
skammt frá henni við borð' fyrir
utan kaffihús eitt, sem hafði
einnig veitingar á boðstólum
fyrir gesti sína undir beru lofti.
Þar starði hann með stóru,
brúnu augunum sínum á liana.
Sú Ijóshærða var bersýnilega
nýtt fórnarlamb, sem hann hafði
valið, vafalaust með það fyrir
augum að neyða. inn á hana ein-
hverju úr skartgripasafni sínu,
eins og liann hafði gert við mig.
. .. Já — hvílíkir þorparar finn-
ast ekki í heimi ... hér“. en®1®
42
HEIMILISRITIÐ