Heimilisritið - 01.04.1955, Side 4

skylda hans, þó honum væri kvöl
að því að koma nálægt húsinu
Þingbraut 25.
— Komdu þá, ljúfurinn, sagði
hann og tók litlu barnshöndina,
sem þreif ákaft í hönd hans á
móti. Trúnaðartraust og ein-
lægni barnsins vermdi hjarta
hans og honum tókst að ná valdi
yfir hugsunum sínum.
— Ég skal fylgja þér heim til
mömmu þinnar. Seinustu orðin
sagði hann lágt og dapurlega.
Þeir gengu af stað. Litli snáð-
inn gerðist fljótt skrafhreyf-
ur, en Ragnar anzaði honum út
í hött, því hugur hans hafði leit-
að á aðrar slóðir.
Fyrir sex mánuðum hafði
hann loksins komið heim aftur
eftir sex ára flakk um flestar
álfur heimsins. Hann hafði lengi
þráð að snúa heim á leið, en þeg-
ar hann fór í siglingarnar,
strengdi hann þess heit, að koma
ekki aftur heim fyrr en hann
hefði aflað sér nokkurs fjár og
frama. En gæfan var honum
ekki hliðholl á fjármálasviðinu.
Farmaður ber sjaldan mikið úr
býtum, þegar að reikningslokum
kemur. Oftast er það með litlum
mismun að dálkarnir standast á.
En loksins sigraði. heimþráin
stoltið og framgirnina. Og þá
ekki sízt þráin eftir henni —
2
stúlkunni, sem lofað hafði að
bíða hans. En eftir því sem hann
nálgaðist fósturjörðina tók efinn
í vaxandi mæli að sækja á huga
hans. Og þegar hann steig á
land, vissi hann ekki, hvernig
hann ætti að snúa sér í málinu.
Að lokum tók hann það til
bragðs, að laumast heim til
stúlkunnar á Þingbraut 25 og
vita, hvers hann yrði vísari. Þeg-
ar hann gægðist inn um girðing-
una, sá hann hana strax. Hún
sat á bekk á garðflötinni, og
skammt frá henni flatmagaði
karlmaður, sem hann þekkti
ekki, en á milli þeirra ærslaðist
lítill strákur — sá sami og hann
leiddi nú við hönd sér.
Hann mundi það eins og það
væri að gerast núna á þessari
stundu, hvernig brjóst hans
fylltist svíðandi afbrýði og trega.
Fætumir neituðu að bera uppi
líkamann og hann varð að styðja
sig við girðinguna. Hann sá það
síðast að hún beygði sig niður
og greip litla drenginn í faðm
sér. Þá fylltist hjarta hans
gremju og óvild í garð þessa
pattaralega stráks til mannsins,
sem flatfnagaði við fætur henn-
ar og til hennar sjálfrar. — Hún
hafði þá ekki getað beðið hans.
Allan daginn reikaði hann um
göturnar eins og svefngengill
og að lokum skjögraði hann inn
HEIMILISRITIÐ