Heimilisritið - 01.04.1955, Blaðsíða 6

En þátt fyrir það var hann svo
'öhamingjusamur þennan fagra
desemberdag. Og ljósadýrðin og
fólksmergðin jók aðeins á eymd
hans. Allt þetta virtist hafa þann
sameiginlega tilgang, að sýna
honum hversu mikill einstæðing-
ur hann væri í raun og veru.
Og nú varð þetta blessað barn,
sem hann leiddi sér við hönd, til
þess að ýfa upp hin gömlu sár
og vekja endurminningarnar um
heimkomuna í sumar. En hann
gat ekki lokað úti ylinn, sem
streymdi frá litlu barnshöndinni
beint til hjarta hans. — Og þetta
var sonur hennar.
Hugur hans flaug aftur til þess
tíma, er þau tvö gengu hönd í
hönd úti á víðavangi í leit að fögr-
um blómum og sjaldgæfum stein-
um. Einu sinni fann hann ákaf-
lega sérkennilegan og fallegan
stein. Hann var svartur á lit með
ótal kristalskornum í yfirborð-
inu, glerharður og á stærð við
kríuegg. Þau nefndu hann
„tryggðastein“ og hver, sem
eignaðist hann, hlaut að halda
tryggð við gefandann og minn-
ast hans meðan steinninn glat-
aðist ekki. — Hann gaf henni
steininn, kvöldið, sem þau
kvöddust. — Skyldi hún eiga
hann ennþá?
Ragnar var svo djúpt sokkinn
í hugsanir sínar, að hann tók
ekki eftir því, að þeir voru
komnir að Þingbraut 25. Dreng-
urinn togaði hann með sér heim
stíginn að uppljómuðu húsinu.
Um leið voru dyrnar opnaðar
og hún — Elín — stóð í dyrun-
um. Honum brá í brún, hafði
aldrei ætlað sér að fylgja
drengnum lengra en að hliðinu.
Nú var of seint að snúa við.
Hún stóð í dyrunum fáein
augnablik og virti þá fyrir sér.
Það var eins og hún hikaði. Loks
kom hún í áttina til þéirra og
hrópaði:
— Nei, Öli, ert það þú? Við
ætluðum einmitt að fara að leita
að þér. Hvar hefurðu verið,
barn?
— Goða búðir, svaraði Óli. —
Þetta góður maður, hjálpa Óla
heim.
Elín leit beint í augu hans,
síðan rétti hún honum höndina
og sagði.
— Sæll, Ragnar. — Velkom-
inn heim.
— Sæl, Elín, sagði hann hás-
um rómi.
Hún beygði sig niður til að
faðma drenginn að sér, og um
leið sá Ragnar örlítinn dropa falla
eins og dögg á rauðan frakka
drengsins og velta síðan af öxl
hans niður á hvítan snjóinn á
gangstígnum.
í sömu svifum birtist maður í
4
HEIMILISRITIÐ