Heimilisritið - 01.09.1957, Síða 15

Undarlegur keppinaufur
Eg var afbrýðisöm eiginkona — en það
var starf mannsins míns, ekki önnur kona,
sem mér var í nöp við.
ÞAÐ var marz-morgun og ég
sat og horfði á eldhúsklukkuna.
Eftir því sem lengra leið, varð
mér æ ljósara, að Don, maður-
inn minn, myndi ekki koma
heim af næturvaktinni — jafn-
vel eftir hótun mína. „Þú verð-
ur komin klukkan átta, annars
þarftu ekki að hafa fyrir því
að koma!“ Jæja, hann ætlaði
ekki að koma heim, að því er
virtist.
Don var hreykinn af starfi
sínu sem slökkviliðsmaður. Þeg-
ar ég kvnntist honum, var hann
feiminn við kvenfólk, en ég
vandi hann íljótlega af því.
Fyrsta árið, sem við vorum
saman gift, var ég hrifin af að
eiga mann og eigið heimili. Þeg-
ar ég varð barnshafandi, varð
ég svo himinlifandi, að ég tók
varla eftir því, að vinnuvika
Dons gat orðið allt að áttatíu
og fjórar stundir.
En eftir að Súsí fæddist,
langaði mig til, að Don hjálp-
aði mér, talaði við mig, en hann
var annað hvort vinnandi eða
sofandi. Eg byrjaði að verða
gröm.
Um jólin hófst ósamkomu-
lagið fyrir alvöru. Eg hafði ráð-
gert hátíðlegan kvöldverð, en
svo sagði Don mér, að margir
eldsvoðar yrðu venjulega um
jólin, og hann ætti að vera á
stöðinni. Og mér gramdist
hroðalega, að hanh skyldi kallá
stöðina og kunningja sína þar
sitt annað heimili. Ilefði ég að-
eins gert mér þetta ljóst, að
andúð mín á starfi hans Var
hrein og bein afbrýðisemi. En
það gerði ég ekki.
Og eins og þetta væri ekki
nóg, bauð Don sig fram sem,
sjálfboðaliða á gamlárskvöld!
Mér fannst hann gera það til
að sýna mér lítilsvirðingu, og
ég var bálreið. Eg lá andvaka
þá nótt og hugsaði.
Þá ákvað ég að biðja Don
ekki um neitt framar. Eg ætlaði
að taka að mér stjórnina og
HEIMILISRITIÐ
13