Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 49

fyrirboðum, og þegar skipið
kom nærri árbökkunum hækk-
aði kliðurinn af kvakandi
froskum.
„Hvað á maður að gera?“
endurtók skipstjórinn eftir
langa þögn, og allt í einu varð
hann röggsamur og grimmur og
guðlastandi og ákvað að brenna
Santá Rosa án írekari umsvifa.
Allir um borð voru kátir við
tilhugsunina, allir hjálpuðu til,
l>eir drógu inn taugina, skvettu
benzíni á bátinn og fleygðu um
borð logandi tvisti. Brátt log-
aði fljótabáturinn lystilega
stafna á milli með rniklu snarki
og neistaflugi. Holroyd virti'
fyrir sér hækkandi eldtungurn-
ar, sem bar við kolsvartan him-
inn. Kyndarinn hans stóð fyrir
aftan hann og ldó ákaflega.
En Holroyd hugsaði um það,
að litlu verurnar á fljótabátnum
hefðu líka augu og heila.
Honum virtist sem allt þetta
væri frámunalegt heimskulegt
og rangt, — en hvað átti að
gera? Þessi spurning gekk aftur
hroðalega mögnuð, um morgun-
inn, þegar skipið kom loks til
Badama.
Þessi staður, með stráþöktum
húsmn og skúrum, sykurmyllu
og lítilli bryggju, var afar hljóð-
ur í morgunhitanum, og hvergi
sást lifandi mannvera. Væru
maurar þar, sáust þeir elcki úr
þessari fjarlægð.
„Allt fólkið er farið burt,“
sagði Gerilo, „en eitt getum við
þó gert að minnsta kosti. Við
köllum og flautum.“
Svo var kallað og eimblístran
þeytt.
Síðan varð skipstjóri svo reik-
ull í ráði, að hörmung var að
sjá. „Eitt getum við gert,“ sagði
hann svo eftir stundarkorn.
„Hvað er það?“ spurði Hol-
royd.
„Kalla og flauta aftur.“
Það var gert.
Skipstjóri stikaði um þilfarið,
talandi við sjálfan sig með
miklu handapati. Hann virtist
hafa margt í huga samtímis.
Hann virtist vera að tala yfir
ímynduðum áheyrendaskara, —
annaðhvort á spænsku eða
porfúgölsku. Holroyd heyrði
eitthvað minnzt á skotfæri. Allt
í einu losnaði skipstjóri úr þess-
um þýðingarmiklu ræðuhöldum
og brá sér vfir í ensku. „Góði
Holroyd!“ hrópaði hann, en svo
sljákkaði strax í honum og hann
bætti við: „En hvað getur mað-
ur gert?“
Hann tók skipsbátinn og
siónaukann og fór nærri landi
til að athuga staðinn. Þeir sáu
marga stóra maura, sem héldu
kyrru fyrir og virtust athuga
HEIMILISRITIÐ
47