Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 62

þess að skilja, hve mjög ég
þarfnaðist þín.“ Hann dró mig
fastar að sér. „Allt annað í lífi
mínu er ófyrirleitin barátta, flá-
ræði, undanbrögð. Þú ert hið
eina sanna og hreina.“
Ég eldroðnaði í myrkrinu.
Sönn! Hrein! Ef hann bara vissi!
Ef hann hefði séð mig nokkrum
klukkustundum fyrr, hálffulla í
faðmi annars manns!
Hann hélt áfram. „Fyrst ég er
farinn að tala um baráttu, þá get
ég sagt þér, að það er orðið all
róstusamt á plantekrunni. Einn
manna Tanners slóst við einn af
okkar mönnum. Var næstum bú-
inn að stofna til allsherjar slags-
mála. Ég vona bara, að við kom-
umst gegnum kosningarnar án
þess að nokkur fái rýting í bak-
ið.“
„Gerði ég mikið illt af mér
með þessu frumhlaupi mínu?“
„Ekki svo mjög. Þó við töpum,
átt þú enga sök á því.“ Hann gróf
andlitið í hári mínu. „Ef við
vinnum, getum við byrjað nýtt
líf, trúðu mér.“
Ég trúði honum. Ekki að ég
ætti „nýtt líf“ skilið, en á með-
an hann vissi ekki um okkur
Lonnie, ætlaði ég að láta sem
ekkert hefði skeð.
Daginn eftir var ég laus við
hitann en ég var enn mjög kvef-
uð, máttlaus og slæpt. Pete sagði
60
mér að vera kyrr í rúminu. Ég
lá þar og hugsaði um það sama
aftur og aftur. Hann á ekki kom-
ast að því. Hann má aldrei kom-
ast að því.
Sektartilfinningin lá á mér
eins og mara og ég vissi, að það
sem eftir var lífs okkar myndi
ekki verða byggt á lygi. En ég
ætlaði að bæta fyrir brot mitt.
Ég ætlaði að vera í einu og öllu
eins og hann vildi. Ég ætlaði að
taka þátt í störfum verkalýðsfé-
lagsins. Ég skyldi vera Vera
Snowden og Ellen Hale í einni
og sömu persónu. Ég gat gert
hvað sem var, verið hvað sem
var á meðan Pete hélt áfram að
elska mig.
Hann kom heim klukkan sex.
„Ef þér geðjast ekki að því, sem
mér hefur dottið í hug,“ sagði
hann, „skaltu segja það hreint
út. En við Ellen höfum ósköpin
öll að gera og þegar hún frétti,
að þú værir veik, bauðst hún til
að koma og laga matinn. Er það
í lagi?“ ,
Ég sagði: „Mér lízt vel á það,“
og ég meinti það. Eftir það, sem
skeð hafði á heimleiðinni nótt-
ina áður, hafði ég ekki áhyggjur
af henni lengur.
Seinna rak hún inn höfuðið til
þess að spyrja, hvernig mér liði.
Hún sagði: „Þegar ég steiki kjöt
í ofni læt ég það brasast vel. Ég
HEIMILISRITIÐ