Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 60

„Ég meina það, Lonnie. Ég get
ekki gert þetta. — Ég get það
ekki!“
Ég veit ekki, hvað hann hugs-
aði. Kannske var hann hættur
að hugsa. Hafi hann orðið þess
var, að ég var hætt að þrá hann,
stóð honum á sama. Hann þráði
mig fyrir það. Og hann tók mig.
Ofsalega, ruddalega. Eins og
Lonnie Rivers og enginn annar
gat tekið konu.
Á eftir fór ég í rök fötin og
hneppti peysunni að mér. Ég
grét. Hvað hefi ég gert? hugsaði
ég. Hvernig get ég nokkurn tíma
farið til Pete eftir þetta?
Pete hafði niðurlægt mig,
hrundið mér frá sér, samt var
það hann, sem ég elskaði. Hann,
sem var traustur og áreiðanleg-
ur, sem var maður. Ekki Lonnie,
sem alltaf myndi vera það, sem
hann var, þegar hann ataði blóði
fuglsins í kjólinn minn —
grimmt, villidýrslegt barn.
Það var komin nótt og hætt
að rigna. Um það bil, sem jepp-
inn stanzaði fyrir framan hús
Brads og Helenar, var ég tekin
að hnerra og mig hitaði í kinn-
arnar. Ég ætlaði út úr bílnum.
Lonnie greip í handlegginn á
mér. „Nú ertu mín,“ hvíslaði
hann. „Ég á þig alla. Að eilífu.
Skilur þú það?“
Ég svaraði ekki. Það var hann,
sem ekki skildi. Hvernig gat ég
sagt honum það?“
„Ég læt þig ekki fara frá mér
aftur. Ekki eftir þetta.“ Hann
herti á takinu um handlegg
minn. „Eins og ég hef alltaf sagt
þér, værir þú betur komin dauð.
Ég vil heldur sjá þig dauða, en
sem konu annars manns. Þú
veizt við hvað ég á, er það ekki?“
Mér leið of illa til að hafa
rænu á að hreyfa mótmælum.
Ég kinkaði kolli og lofaði hon-
um að kyssa mig.
„Sé þig á morgun,“ kallaði
hann um leið og ég gekk heim
að húsinu.
Brad og Helen voru í setu-
stofunni. Mér fannst þau horfa
í gegnum mig, eins og þau gætu
lesið út úr svipnum á mér, hvað
skeð hafði. Ég gat ekki horfzt í
augu við þau. „Pete hringdi frá
Mill Falls. — Sagðist ætla að
hringja aftur eftir klukkutíma.
Hann er nærri liðinn,“ var það
eina, sem Brad sagði.
Ég fór upp til þess að hafa
fataskipti. Ég skalf og mér var
erfitt um andardráttinn. — Ég
þráði ákaft að tala við Pete, en
ég var kvíðin. Hvar hafði Brad
sagt honum, að ég væri. Skyldi
hann ekki heyra á rödd minni,
hvað skeð hafði? Hvað gat ég
sagt, ef hann spyrði mig, hvar
ég hefði verið?
58
HEIMILISRITIÐ