Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 17

Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 17
greip mig kæfandi skelfing. Eitthvað hræðilegt hafði komið fyrir Don! Eg vissi það alveg! Og þá varð mér ljóst, að það eina, sem máli skipti, var ör- yggi hans. Einhvern veginn kom ég Súsí á heimilið. Svo hljóp ég í átt til brunarústanna, uns ég kom auga á gráhærðan flokksstjóra úr slökkviliðinu. „Maðurinn minn — Don Miller — Iiann er þó ekki —“ „Hann er úr hættu,“ sagði maðurinn, „en hann örmagnað- ist af eitruðum reyk. Þeir eru að fást við hann núna.“ Seinna, þegar Don var rakn- aður við, ók slökkviliðsmaður- inn okkur heim. „Don er góður liðsmaður,“ sagði formaðurinn. „Skrítið að hann skyldi gleyma að fá sér loft.“ „Loft?“ sagði ég. Ég hafði aldrei áður kært mig um að hlusta á fagmál slökkviliðsins. „Sæg af. hreinu lofti, sem maður fær sér úti. þegar maður er búinn að fá nóg af reyknum.“ Hann þagnaði. „Þér vitið ekki mikið um starfið, er það?“ Mér varð nú ljóst, að ég hafði aldrei hugsað neitt um starf mannsins míns. Ég hafði verið blind fyrir þeim hættum, sem hann varð sífellt að horfast í augu við. „Slökkviliðsmaður er eins og línudansari eða flugmaður,“ sagði gamli maðurinn. „Hann má ekki verða fyrir heimilis- áhyggjum. Verður alltaf að vera árvakur, má aldrei missa jafnvægið.“ Næstu orð hans brenndu sig inn í vitund mína. „Ivona slökkviliðsmanns hefur líka mikilvægu hlutverki að gegna. Hún verður að gera hann hamingjusaman. Það er eina líf- trygging hans. Þið tvö — þið eruð samstarfsmenn.“ Líf Dons var í mínum hönd- um! Ég skildi það nú. Slökkvi- starfið hafði ekki valdið óham- ingju okkar. Hún var mín sök. Slys Dons var líka mér að kenna. Ég hafði skapað eitrað andrúmsloft, næstum hrakið Don frá heimilinu í dauðann. Næstu dagana reyndi ég að vera sannkölluð eiginlcona, lét í té skilning og ástúð. Upp frá þessu gleymdi ég alveg mínum réttindum, mínum þörfum. —• Heimilislíf okkar varð aftur hamingjuríkt. Og það bezta er, að síðan þennan marz-morgun hefur Don aldrei orðið fyrir slysi. Hann fær lausn eftir þrjú ár, aðeins fjörutíu og eins árs gamall. Þá fáum við nógan tíma til að vera saman. — Tíma til að vinna saman. * HEIMILISRITIÐ 15
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.