Heimilisritið - 01.09.1957, Page 28

vera Jims var mér efst í huga
og mér fannst ég eins og stein-
vala, sem liafnar í brimrótinu,
eitthvað hjálparvana, sem ekki
getur komist út úr hringiðunni.
Jim snéri sér við og hann
hlýtur að hafa að lesið hugs-
arnirnar úr augum mínum. —
Hann rétti höndina í áttina að
mér, snen höfði mínu að sér og
kyssti mig. Hann lireyfði sig
ekki. Eg fann hendur hans á
vöngum mínum, sterkar og sval-
ar, varir hans snerta mínar blíð-
lega, og ég óskaði, að snertingin
liætti ekld. Hann gerði ekkert
aimað, en kossinn var eins og
lykill, sem hægt og hægt var að
veita tilfinningum mínum út-
rás.
Hægt færði hann hendur sínar
og varir frá mér og ég vissi, að
höfuð mitt liallaðist enn aftur-
ábak, varirnar voru örlítið
opnar og hvarmarnir votir. Eg
gat ekki hreyft mig. Eg fann
hendur hans færast niður á
axlir mínar og þrýsta þær blíð-
lega. Ég vissi að hann horfði
rannsakandi á mig, og ég beið
þess, að hann tækí mig í faðm-
inn svo ég kæmist dýpra inn
í þennan, dásamlega, nýja,
töfrandi heim. Ég vildi ekki
opna augun. Ég vildi ekki sjá
hafið eða klettana eða trén né
neitt, sem kynni að rífa mig
26
burtu frá þessum .undarlega,
heillandi heimi.
Ég fann hönd lians herða á
takinu, handlegg hans vefjast
um mittið á mér, varir hans leita
minna og beygja höfuðið á mér
mjúklega niður í sandinn. Ég
fann öxl hans strjúkast við
vanga minn, handlegg hans losa
takið um mittið á mér og færast
undir hnakkann.
Það heyrðist kallað á stígn-
um fyrir ofan okkur. Það var
drengur, sem kallaði til einhvers
ofar á stígnum, en það splundr-
aði hinu milda andrúmslofti,
sem umlauk mig eins og glerrúða
væri brotin. Töfrarnir, sem
virtust búa í líkama mínum
brustu og ég settist upp.
Eitt andartak langaði mig
mest til að fara að gráta. Ég sat
grafkyrr, hrædd um, að einhver
sæi til mín, fannst ég hafa breytt
rangt, leið illa og óskaði, að
röddin fjarlægðist, að hún hefði
aldrei hljómað, að kallið hefði
ekki smogið eins og fljúgandi ör
gegnum rjóðrið.
Röddin liélt áfram að hrópa
og berir fætur heyrðust hlaupa
eftir stígnum, lieill hópur af
drengjum kom hlaupandi gegn-
um skóginn. Við sátum þögul
þar til raddirnar og fótatakið
dóu út. Þá brosti Jim til mín
og lagði handlegginn yfir axlirn-
HEIMILISRITIÐ