Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 32

handar hans við líkama minn
splundraði þeim hvötum, sem
voru mér ekki lengur sjálfráðar.
Höndin var lögbrjótur. Hún átti
ekkert skylt við þann óendalega
unað, sem ég hafði gert mér í
hugarlund. Hún var framandi,
ruddaleg, óvelkomin. Eg varð æf
af reiði. Mér varð ljóst, að þetta
var ranga hliðin á þeirri veröld,
sem ég hafði uppgötvað. Rödd
móður minnar barst mér til
eyrna, hún endurtók það, sem
hún hafði ráðlagt mér og mér
fannst hljómfallið í kvaki spör-
fuglanna minna á marrið í ruggu-
stólnum hennar, þar sem hún sat
á veröndinni.
Eg settist upp, „Gerðu þetta
ekki,“ sagði ég og fann hann
herða á takinu, undirstrika enn
betur að þetta átti ekkert skylt
við hinar viðkvæmu, einlægu
tilfinningar, sem flætt höfðu
inn í líkama minn.
Hann fór aftur að kyssa mig
en nú var ég vel á verði. Eg ýtti
honum hranalega frá mér og
staulaðist á fætur. Hönd hans
straukst við kjólinn minn, hann
greip í handlegginn á mér og
bölvaði mér í sand og ösku. Eg
reif mig lausa og hljóp út úr
rjóðrinu og hrasaði hvað eftir
annað á leiðinni niður stíginn.
Þegar ég var næstum komin
út á veginn stanzaði ég, hallaði
mér upp að tré og leit við. Jim
hafði ekki elt mig. Eg gekk hægt
eftir veginum gráti nær og dust-
aði þá staði á kjólnum mínum,
sem hann hafði snert, eins og
ég gæti með því afmáð skömm-
ina, sem snertingin hafði valdið.
Mér fannst ég umkomulaus og
einmana líkt og ég hefði hætt
mér inn í framandi, nýja veröld
og seilst í það fyrsta óvenjulega,
sem fyrir augum bar.
Ég hafði misskilið allt liræði-
lega. Ég hafði skynjað tilfinn-
ingar mínar á sama hátt og
skepnan hlýtur að fylgja eðlis-
ávísun, hvað þroska viðvíkur.
Ég hafði alls ekki hugsað um
ást eða blíðu né þau mörgu
unaðslegu smáatriði, sem byggja
upp ástina. Hin ruddalega
handarhreyfing Jims hafði vakið
athygli mína á hve ósæmilega
ég hafði hagað mér líkt og ég
hefði verið of fljót á mér að
slíta upp rós en lenti í þess stað
á þyrnóttum vínviði.
Ég fór fyrir hornið á götunni
minni og vildi fyrir alla muni
hraða mér heim, svo mamma
spyrði mig einskis. Ég flýtti mér
svo mikið fyrir hornið, að ég
var næstum búin að hrinda
einhverjum um koll á gangstétt-
inni fyrir framan mig. Undrunun
skein úr úr andliti Dicks, þegar
hann leit á mig. „Kay,“ sagði
30
HEIMILISRITIÐ