Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 48

inn, sem da Cunha varð brátt
að fara yfir.
Hann sá þá ekki beinlínis
storma að liðsforingjanum, er
hann kom aftur, en hann efað-
ist ekki um, að þeir gerðu sam-
siilta árás. Allt í einu fór liðs-
foringinn að bölva og berja á
sér fótleggina. „Eg er stunginn!“
hrópaði hann með hatri og á-
sökun til Gerillos.
Svo hvarf hann yfir síðuna,
datt niður í bátinn og l'leygði
sér strax í vatnið. Holroyd
lieyrði skvampið.
Mennirnir þrír í bátnum
drógu liann upp í og fluttu hann
um borð, og um nóttina dó
hann.
III.
HOLROYD og skipstjórinn
komu út úr klefanum, þar sem
bólgið og afmyndað lík liðsfor-
ingjans lá, og stóðu sarnan á
skut skipsins og störðu á
skuggalega farið, sem þeir drógu
aftan í. Nóttin var koldimm.
Fljótabáturinn vaggaði í kjöl-
fari skipsins, seglin slógust til,
og svartan reykinn úr skips-
reykháfinum lagði með neista-
flugi yfir hann.
Gerillo var með hugann við
þau miður fallegu orð, sem liðs-
foringinn hafði látið sér um
munn fara í síðasta sótthita-
kastinu.
„Hann segir, að ég hafi myrt
sig,“ sagði hann. „Það er blátt
áfram fjarstæða. Einhver varð
að fara um borð. Eigum við að
leggja á flótta frá þessum maur-
um í hvert sinn, sem þeir sýna
sig?“
Holrovd sagði ekki neitt.
Hann hugsaði uin skipulega árás
lítilla, svartra vera yfir bera,
sóllýsta planka.
„Það var hans verk að fara,“
hélt Gerillo áfram. „Hann féll
við að framkvæma skyldu sína.
Um hvað hefur hann að kvarta?
Myrtur! — En vesalings maður-
inn var ekki með öllum mjalla.
Hann var með óráði. Eitrið
belgdi hann upp . .. Ojh.“
Það varð löng þögn.
„Við sökkvum þessum báti —
brennum hann.“
„Og svo?“
Spurningin espaði Gerillo.
Hann yppti öxlum og baðaði
höndunum beint út frá síðun-
um. „Hvað á maður að gera?“
sagði hann og röddin hækkaði
í reiðilegan skræk.
„Að minnsta kosti,“ sagði
hann ákafur, „skal ég brenna
hvern einasta maur í þessum
báti — brenna þá lifandi.“
Holrovd var ekki í skapi til
að tala. Fjarlægur kliður af apa-
gargi fyllti næturmyrkrið illum
46
HEIMILISRITIÐ