Heimilisritið - 01.09.1957, Qupperneq 61

En þegar hann hringdi nokkr-
um mínútum síðar, spurði hann
aðeins einnar spurningar. „Ertu
tilbúin að koma heim, Vera?“
Þrátt fyrir allan minn ótta og
efasemdir gat ég aðeins svarað
einu til: „Ó, já!“
„Ég var að vona, að þú værir
orðin það,“ sagði hann blíðlega.
„Það gleður mig. Ég ætla að
koma og sækja þig. Ég kem ein-
hvern tíma eftir miðnætti.“
ÉG sofnaði á meðan ég beið.
Ég vaknaði við, að hönd var lögð
á ennið á mér. Ég heyrði Pete
segja: „Hefur hún verið með
hita?“
Helen svaraði: „Ég held ekki
mikinn. En hún er þreytt. Ég
held/að hún hefði gott af því,
að vera hér kyrr í nótt. Þið get-
ið lagt af stað í fyrramálið.11
Ég settist upp. Hugsanirnar
þyrluðust um huga mér. Ég
minntist þess, er Lonnie lagði
handlegginn þétt utan um mig
og hvíslaði í eyra mér: „Ég
sleppi þér aldrei framar,11 og
kveðjuorð hans: „Sé þig á morg-
un.“ Ef hann nú kæmi í fyrra-
málið. Ef hann hitti Pete og
blaðraði frá öllu saman.
„Ó, nei, farðu heim með mig í
kvöld, Pete!“ sárbað ég hann.
„Ég er bara með kvef. Mér líður
betur, þegar ég kemst heim.“
Hann beygði sig niður og
kyssti mig. „Okkur mun báðum
líða betur, þegar við erum kom-
in heim.“
Það sem eftir var næturinnar
hvíldi ég höfuðið við öxl hans
en bíllinn brunaði í áttina til
Mill Falls. Nú voru það stund-
irnar með Lonnie, sem virtust
óraunverulegar. Hafði ég virki-
lega upplifað þær? Hafði ég í
rauninni farið með honum upp
í kofann hans? Nei, þetta var
draumur, martröð, sagði ég við
sjálfa mig. Jafnvel þó svo hafi
ekki verið, ætla ég alltaf að í-
mynda mér það!
Pete hélt handleggnum þétt
utan um mig. Hann sagði við
eyra mér: „Mig tók það sárt að
láta þig fara þarna um kvöldið,
Vera. En mér fannst ekki annað
ráð vænna. Hefði ég þröngvað
þér til að vera um kyrrt hefðir
þú aldrei orðið ánægð. Þú varðst
sjálf að komast að raun um, að
það er satt, sem einhver náungi
sagði — maður getur ekki flúið
heim aftur.“
„Ég var bjáni,“ tautaði ég. ’
„Ég var ennþá meiri bjáni,“
sagði hann. „Svo önnum kafinn
við að stuðla að því, að meðlim-
ir verkalýðsfélagsins næðu rétti
sínum, að ég gleymdi að veita
eiginkonu minni hann. Ég þurfti
ekki nema eina nótt án þín til
HEIMILISRITIÐ
59