Heimilisritið - 01.09.1957, Síða 64

til að klæða mig áður en þeir
ruddust inn. Þeir spurðu okkur
spjörunum úr. Þeir rannsökuðu
eldhúsið nákvæmlega og létu
leitarljós leika um garðinn fyrir
frarnan eldhússgluggann. Síðan
var lík Ellenar borið út á bör-
um.
„Heldur þú, að þetta standi í
sambandi við þessa verkalýðs-
baráttu?“ spurði einn lögreglu
maðurinn.
„Hvað annað?“ sagði Pete. —
Óróinn og æsingin hefur stöðugt
farið vaxandi hér um slóðir. Það
hefur komið til nokkurra ó-
spekta á plantekrunni og alls
kyns hótanir verið hafðar við
orð. En mér datt aldrei í hug, að
menn Tanners myndu lúta svona
lágt.“
„Því völdu þeir einmitt þessa
stúlku?“
„Ég held, að það hafi ekki ver-
ið ætlun þeirra,“ svaraði Pete
hægt. „Þeim hafa orðið á mis-
tök.“ — Ég leit á hann og hann
horfði á mig alvarlegur í bragði.
Hann gekk til mín og lagði hand-
legginn utan um mig. „Guði sé
lof að svo var! Ég var hrifinn af
Ellen, en ef það varð að vera hún
eða konan mín —“
„Hvað ertu að tala um, Pete?“
spurði ég.
Lögregluþjónarnir þyrptust í
kringum okkur og störðu á Pete.
„Þið getið sjálfir dregið ykkar
ályktanir,“ sagði hann. „Ég er
forseti verkalýðsfélagsins hér og
í framboði í annað sinn. -— Ef
Tanner vill ná yfirráðum yfir fé-
laginu verður hann fyrst að
ryðja mér úr vegi. Ein leiðin til
þess að koma því í framkvæmd
er að hræða mig burt, láta mig
hlaupast frá öllu saman.“
„Ef til vill voru þeir á hnot-
skóg eftir konunni þinni, ha?
Sá sem hleypti af byssunni gæti
hafa haldið, að ungfrú Hale væri
konan þín.“
Ég stirðnaði upp. Óljósri hugs-
un skaut upp í huga minn.
„Mjög líklegt,“ sagði Pete. —
Þær voru mjög svipaðar. í það
minnsta aftanfrá séð. Álíka há-
ar og með sama háralitinn. Hafi
Ellen staðið við eldavélina og
skotinu verið hleypt af gegnum
gluggann, eins og þið álítið —“
„Og eldhúsið fullt af reyk!“
greip einn lögregluþjónninn
fram í. „Hann hefur ekki getað
séð hana vel. Hann hefur gert
sér 1 hugarlund, að konan þín
myndi vera að elda við sína eig-
in eldavél.“
Pete kinkaði kolli. „Þar á ofan
hafði Ellen fengið peysu af Veru
að láni.“
Peysu! Ég kipptist við. Peys-
62
HEIMILISRITIÐ