Fréttatíminn - 07.06.2013, Blaðsíða 33

það hafi verið vegna þess að þarna
hafi strax verið kviknaður grunur
um að ég hafi valdið dauða Smára,“
segir Sigurður.
Hjónin voru í nokkru sambandi við
foreldra drengsins fyrst eftir látið og
heimsóttu þau hvort annað. Daginn
eftir jarðarförina fæddist Sigurði og
konu hans fjórða barn þeirra en þau
áttu fyrir tveggja ára dóttur og fjög-
urra og fimm ára syni. Auk þess átti
Sigurður fyrir tvö eldri börn. „Við
vorum því á sama tíma að syrgja líf
og fagna lífi,“ segir hann.
Áföllin verða aldrei bætt
Kona Sigurðar fór í fæðingarorlof og
Sigurður tók við að keyra leigubíl til
þess að afla fjölskyldunni tekna. Þau
áttu í miklum fjárhagserfiðleikum
og neyddust loks til að selja hús sitt
og fjölskyldubílinn. Sigurður var
handtekinn 10. september 2001. Að-
spurður segist hann allt frá upphafi
hafa lýst yfir sakleysi sínu. „Ég var
spurður hver hafi þá gert þetta fyrst
ég hafi ekki gert það. Ég sagðist ekki
getað vitað nokkuð um það. Hið eina
sem ég vissi var að ég gerði þetta
ekki.“
Þegar Sigurður var dæmdur í
héraðsdómi árið 2002 missti hann
jafnframt starfsleyfi sitt sem leigubíl-
stjóri. Skömmu síðar skildu hjónin.
Börnin voru þá eins árs, þriggja,
fimm og sex ára. Hálfu ári síðar
kynntist Sigurður núverandi konu
sinni. Hún á fjögur börn. „Ég sagði
henni þetta strax. Hún þagði um
stund og sagðist svo standa með mér.
Það hefur hún sannarlega gert upp
frá því.“
Dómur hæstaréttar var Sigurði
áfall því hann hafði vonast eftir að
álit erlendu sérfræðinganna yrðu til
að sanna sakleysi hans. „Þegar ég
gekk út úr hæstarétti heyrði ég sagt:
„Þarna kemur barnamorðinginn“.“
Það var í fyrsta sinn sem hann var
kallaður barnamorðingi – en ekki
hið síðasta. Hann trúir því hins vegar
statt og stöðugt að upp renni sá dag-
ur að hann fái mannorð sitt hreinsað
og æruna aftur. Áföllin verða hins
vegar aldrei bætt. Og drengurinn
litli lifir áfram einungis í minningu
þeirra sem misstu hann.
Sigríður Dögg Auðunsdóttir
sigridur@frettatiminn.is
eru að taka tennur því þá kemur
þrýstingur í eyrun og þau fara að
gráta. Ég tók hann bara aftur upp.
Hann vildi lítið borða, nánast ekki
neitt,“ rifjar Sigurður upp. „Eftir
hádegi var hann orðinn ofsalega
þreyttur. Hann sat á gólfinu og
hausinn var farinn að detta niður.
Ég tók hann þá og lagði hann í
vagninn inni í bílskúr, því mamma
hans hafði beðið um að hann svæfi
inni. Hann sofnaði um leið og ég
lagði hann í vagninn. Þáverandi
konan mín fór síðan í mæðraskoð-
un því hún var kasólétt af fjórða
barninu okkar. Ég sæki síðan
Smára út í vagn milli fjögur og hálf
fimm en þá vildi hann ekki vakna.
Hann fékk svona krampaköst og
við hringdum strax á sjúkrabíl.“
Drengurinn var fluttur á spítala
þar sem hann lést tveimur dögum
síðar.
Grunurinn vaknaði strax
Aðspurður segir Sigurður að strax
hafi verið farið að rannsaka málið
með tilliti til ungbarnahristings.
„Pabbi Smára kom og sótti dótið
hans nokkrum dögum eftir andlát-
ið og sagði þá eitthvað við mig um
hristing. Hann sagði reyndar að
hann og konan hans vissu að það
hefði ekki skeð hér, þau treystu
okkur hundrað prósent, eins og
allir þeir foreldrar sem voru með
börn sín hjá okkur,“ segir hann.
Sigurður og kona hans treystu
sér ekki til að taka á móti börnum
daginn eftir slysið. Fulltrúi frá
sveitarfélaginu hafði samband við
þau sama dag og bauð þeim að
koma börnunum fyrir annars stað-
ar svo þau gætu hætt starfsemi,
sem hjónin þáðu. „Ég hélt þá að
það væri af umhyggju fyrir okkur
og því áfalli sem við hefðum orðið
fyrir en ég tel hins vegar líklegt að
Fyrir fáeinum
dögum skilaði
hún áliti sínu þar
sem hún hafnar
því algjörlega að
drengurinn hafi
látist af völdum
ungbarnahristings.
viðtal 33 Helgin 7.-9. júní 2013