Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Síða 19

JÖRÐtN og HALASTJARNAN.
49
»Þarna er Halastjarnatv sagðijörðin og varð
öll að einu brosi.
Regar Halastjarnan kom svífandi — þessi
þá litli gemlingur með þrírifna rófuna, létti
Jörðin á kollhúfunni, svo öll höf urðu hálffull
af ís, og veðráttan varð svo köld, að heimsk-
ingjarnir voru sannfærðir um, að nú væri heims-
endir í nánd og jafnvel spekingunum sjálfum
fór ekki að verða um sel.
»Góðan daginn! góðan daginn, Halastjarnal®
glumdi í Jörðunni. »Vertu velkomin aftur;
það gleður mig að sjá þig heila á húfi.«
En Halastjarnan ansaði ekki einu orði.
Jörðin bauð góðan daginn aftur, en það fór
á sömu leið; Halastjarnan steinþagði.
»Hver skrattinn gengur að Halastjörnunni?*
sagði Jörðin forviða. »Æt!i hún sé orðin svo
stór upp á sig, að hún vilji ekki heifnsækja
gamla kunningjakonu.«
»Ætli hún sjái yður nú,« sagði Tunglið ill-
kvitnislega. »Pér eruð nú ekki s(órar.«
»Haltu saman á þér þverrifunni og hugsaðu um
það, sem þú átt að gera,« sagði Jörðin fokvond.
Og svo æpti hún: Halastjarna! Halastjarna!
Halastjarna!«
En Halasljarnan fór ósköp rólega framhjá
°g þagði eftir sem áður.
Nú. fór Jörðin að verða hrædd um, að hún
mundi missa Halastjörnuna, án þess að fá að
tala við hana. Hún ætlaði að fara skæla. Pað
er heldur ekkert gaman að vera búinn að hiakka
til þess í þrjú hundruð ár að fá að tala við
einhvern; og þá loksins hann kemur, bíður
hann tkki einu siuni góðan daginn.
»Halló, Halastjarna!« hrópaði Jörðin í aumk-
unarróm. »Æt!arðu ekki að heimsækja mig.
Eg er jörðin, gamla vinkonan þín. Manstu ekki
eftir mér. Nú ertu búin að ferðast margar
miljónir mílna. Fór það ekki eins og eg spáði,
að þú fyndir hvergi jafningja minn?«
»0, svei!« sagði Halastjarnan.
»Jæja, þá!« sagði Jörðin tortrygnislega. »Rað
væri annars nógu gaman að fá að heyra eitt-
hvað af ferðalagi þínu. Og það gleður mig
stórlega, að þú ert ekki búin að missa malið.
Nú, eitthvað hefirðu að segja! Eg trúi því
naumast, að þú hafir nokkurstaðar séð eins djúp
og dýrðleg höf og á mér, eins fagra beyki-
skóga og eins beinvaxna pálmaviðarlunda.«
Halastjarnan skellihló.
»Eða menn. Hvað segirðu um það?« sagði
Jörðin aftur.
»Ha! ha! ha! Ha! ha! ha!«
Halastjarnan hló svo mikið, að hún skalf
eins og hrísla. Jörðunni þótti sér nú meira
en lítið misboðið. Hún reyndi að upphugsa
eitthvað, sem hún gæti ógnað Halastjörnunni
með. Segir hún þá með hæðnishlátri:
»Rú hefir líklega ekki orðið vör við heimsk-
ingja — eða hvað?«
»Ha! ha! ha! Ha! ha! ha! - Ha! ha! ha!«
Nú hló Halastjarnan svo mikið, að ein rófan
fauk af henni.
Jörðin varð skíthrædd, og spekingarnir niðri
á Jörðunni, sem sáu fyrirbrigðið í sjónaukan-
um, urðu alveg hlessa, því annað eins og þetta
höfðu þeir aldrei séð áður.
Ög Halastjarnan hló altaf í sífellu. Nú fór
af henni önnur rófan — og þarna sú þriðja.
Að því búnu rifnacji stjarnan þvert og að endi-
löngu. Allur geimurinn fyltist af eldglæringum,
og sumar þeirra flugu niður ájörðina og urðu
þá að steinum. Einn steinninn hitti einn spek-
inginn í höfuðið og klesti hann, ásamt sjón-
aukanuin, eins flatan og pönnuköku.
Pegar þessutn flugeldum var lokið, var ekki
urmull eftir af Halastjörnunni.
»Hún hefir rifnað af miki!mensku,« mælti
Jörðin. »Mikið fjandi var það gremjulegt, að
hún skyldi deyja, áður en hún gat sagt mér
frá því, sem hún haði séð á ferðalaginu.«
»Ja, það munaði nú fitlu,« sagði Tunglið og
skældi sig í framan, því nú var það nýfult.
»Áfram!« hvein í Jörðunni fokvondri. »Haltu
saman á þér þverrifunni og hugsaðu um það
sem þú átt að gera. í hvert skifti sem eg fer
einn hring um Sólina, áttu að fára þrettán hringi
um mig. Mundu það! Annars kemur rugl-
ingur í rímið.« (I. Ó. þýddi.)
'«<>4<25>KÍ»0'
7