Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Síða 22

52
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
manna eru eigi í fari hans. Pað er hægt að
fá suma menn til manndrápa og hryðjuverka
með mútum, og með peningum er hægt að
kaupa menn til þess að bera falsvitni. En þú
færð aldrei nokkurn hund til þess að ráðast
á velgerðamann sinn. Hundurinn er mann-
vinur, einungis þeir, sem áreita hann, baka sér
óvild hans. Pað er heldur eigi neitt nýtt í
sögunni, að morðingjar og ræningjar hafa fund-
ist fyrir vísbending frá hundi, eins og hér hef-
ir átt sér stað, og að menn þeir hafa fengið
maklega hegningu. Eg man meira að segja
eftir dæmi frá þínu eigin landi, konunglegi
bróðir, þar var morðmál, sem hundur hafði
Ijóstað upp, til lykta leitt með éinvígi milli
manns og hunds. Hundurinn vann og mað-
urinn kannaðist við glæp sinn og var hegnt.
Meira að segja vil eg niinna þig á það, kon-
unglegi bróðir, að líflausir hlutir hafa oft kom-
ið. upp glæpum, og eins dýr, sem standa hund-
inum langt að baki að vitsmunum.*
»Eg neita því ekki, að einvígi það hefir átt
sér stað, sem þú minnist á, minn konunglegi
bróðir,« sagði Filippus. »Pað var í tíð eins
af fyrirrennurum mínum. — Guð gieðji sál
hans! En það er langt síðan þetta var, og
það getur eigi verið til eftirbreytni fyrir okkur
við þetta tækifæri. Auk þess var hinn ákærði
af lágum stigum, sem einungis bar trékylfu til
sóknar og hafði Ieðurkufl til varnar. Við get-
um ómogulega móðgað tíginn herstjóra með
því, að fá honum svo auðvirðileg vopn, eða
misboðið heiðri hans með því að krefjast þess,
að hann heyi slíkt einvígi.*
»Eg ætlast heldur eigi til þess,« sagði Rík-
arður konungur, »það væri líka skömm að því,
að selja líf þessa ágæta hunds í hætlu, í við-
ureign við þennan óhreir.skilna þorpara. En
hér er glófi vor. Vér skorum hann á hólm
til réttlætingar ákæru þeirri, sem vér höfum
borið á hann. Konungur getur þá að minsta
kosti talist jafningi greifans.«
Ríkarður konungur kastaði glófa sínum inn
á milli ráðstefnuhöfðingjanna, en greifinn flýtti
sér ekkeri að því, að taka hann upp. Hann
hreyfði sig hvergi, svo Filippus konungur fékk
tíma til að svara:
»Eins og það er víst, að hundurinn er langt
frá því að vera jafningi greifans, þá er það
og víst, að hann er hvergi nærri jafningi kon-
ungsins,* sagði hann. »Vor konunglegi bróð-
ir, þetta getum við elcki látið viðgangast. Pú
ert foringi þessarar krossfarar. Sverð og skjöld-
ur kristninnar.«
Nú tók trúnaðarmaður hinna ríku Feneyja-
búa til máls og mælti: »Jeg mótmæli þessu
einvígi, að minsta kosti þar til Englandskon-
ungur hefir greitt lýðveldinu í Feneyjum hina
stóru fjárupphæð, er hann skuldar því. Það er
nægilegt að eiga það á hættu, að missa þetta
fé, falli konungurinn fyrir óvinum vorum, en
við getum eigi Iátið það viðgangast, að hann
setji líf sitt í hættu, í innbyrðis stríði meðal
þeirra kristnu um hunda, fána og því um Iíkt.«
»Eg mótmæli einnig,« sagði Vilhelm Lang-
sverð, jarlinn af Salisbury. »Líf míns konung-
lega bróður heyrir til hinni ensku þjóð, og
óverjandi er, að um það sé teflt í þessu máli.
Tak því glófa þinn aftur, göfugi bróðir, það
getur litið svo út, sem gusturinn hafi þeytt
honum þangað sem hann er. Og sannarlega
er konungssonur fullkomlega jafningi þessa
uppskafnings með greifanafnið, enda þótt speng-
urnar í skildi hans liggi skáhalt.«
»Konráð greifi sá nú, að óhætt mundi vera
fyrir hann að taka til máls, og hann sagði:
»Þjóðhöfðingjar og göfugmenni, eg tek ekki
móti einvígisáskorun Ríkarðar konungs. Við
höfum valið hann til foringja gegn Serkjum,
og eg læt mér það eigi úr minni líða. Pað
má vel vera, að hann finni eigi til samvisku-
bits við að skora samherja sinn á hólm, út af
þessu ómerkilega og hlægilega máli, en sam-
viska mín bannar mér að taka móti slíkri á-
skorun. En eg er reiðubúinn til að verja
mannorð mitt og æru á hólmi gegn Vilhjálmi
hálfbróður konungs og hverjum öðrum riddara,
sem hefir óskammfeilni og hug til þess að taka
að sér að verja með sverði þessar svivirðilegu
sakargiftir. Og á hólmi mun eg sannfæra