Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Síða 23

KYNJALYFIÐ.
53
krossfararherinn um, að hver, sem vogar sér
að ganga á hólm fyrir hana, er fyrirlitlegur
lygari.*
^Oreifinn af Montserrot talar eins og vitrum
manni sæmir,* sagði erkibiskupinn af Týrus.
^Það er skoðun mín, að með þeim skýring.
um, sem hér hafa komið fram, geti mál þetta
fallið niður, án þess að verða hlutaðeigendum
til háðungar.®
»Eg er á sama máli og hinn háæruverðugi
herra,* sagði Filippus konungur. »Pessi deila
ætti nú að geta fallið niður, ef Ríkarður kon-
ungur tekur ákæru sína aftur og kannast við,
að fyrir henni séu eigi nægar sannanir.*
Ríkarður konungur teygði úr sér með þótta-
svip. »Filippus Frakklandskonungur,* sagði
hann með mikilli alvöru, »heldur þú að eg
ætli á þennan hátt að verða mér til minkunnar.
Eg hefi borið þá sakargift á Konráð greifa,
að hann sé þjófur, sem læðst hafi í náttmyrkri
að merki Englands og líking tignar þess, til
þess að stela því frá þeim stað, er það blakti
á. Hér hefir ekkert komið fram, sem raskað
hefir trú minni á sekt þessa manns, eg held
því óhikað fram sakaráburði mínum í einu og
öllu, eins og eg þegar hefi borið hann fram.
Eg efast eigi um, að eg fæ einhvern riddara
til að taka málstað vorn þegar á hólminn kem-
ur, til úrlausnar þessu máli, fyrst þorparinn
neitar að ganga á hólm við mig. En það vil
eg segja þér, Vilhjálmur,* og hann sneri sér
að bróður sínum, »þessi þræta kemur þér ekki
við, og þú mátt ekki bregða sverði í þessu
máli nema með sérstöku leyfi mínu.«
Frakkakonungur sá nú, að Ríkarður var ó-
sveigjanlegur, en vildi hinsvegar fá einhvern
enda á málið. Hann tók því enn til máls með
hárri og skýrri raust: »Par sem staða mín
hvetur mig til að • fella þann úrskurð í þessu
máli, er báðir partar megi við una, þáákveð eg,
að eftir fimm daga skal þetta mál afgerast með
hólmgöngu á riddaralegan hátt í burtreið. Eng-
landskonungur mætir sem kærandi en hafi þó
mann fyrir sína hönd til hólmgöngunnar, en
Kon ráð greifi af Montserrot mæti sjálfur á hólmi
sem ákærður. En með tilliti til þess staðar,
þar sem hólmgangan fari fram — já, þá verð
eg að kannast við, að eg er í mestu vandræð-
um að geta bent á hentugan stað. Hér í her-
búðunum eða í nánd við þær má ekki heyja
hana, svo hermennirnir fái ekki tækifæri til að
blanda sér í rnálið.*
Pá tók Ríkarður konungur svo til máls:
»Eg sé ekki annað ráð vænna en að leita á
náðir Saladíns í þessu máli, reyna á göfug-
lyndi hans, og biðja hann að lofa hólmgöng-
unni að fara fram i landi hans. Að vísu er
hann heiðingi, en þó hefi eg aldrei þekt neinn
riddara, sem er göfuglyndari en hann, eða sem
var jafn orðheldinn og áreiðanlegur í loforð-
um. Og enginn þarf að óttast svik af hans
hendi, lofi hann því á annað borð, að .þessi
deila megi útkljást í hans landi. Annars vil
eg lýsa yfir því, að hvar sem mér verður gef-
inn kostur á að hitta þennan óvin Englands,
mun eg vera reiðubúinn að láta hólmgönguna
fara fram.«
Filippus hugsaði litla stund um hina undar-
legu tillögu Ríkarðar, svo baðaði hann út hend-
inni og mælti:
»Pað má vel vera, að þetta sé sú heppi-
legasta úrlausn, enski bróðir. Við kunngjör-
um þá Saladín þessa ósk vora, þótt vér með
því opinberum óvinum vorum, að innbyrðis
ríki ósamkomulag milli okkar, sem vafalaust
hefði verið heppilegra að dulið hefði verið
fyrir þeim, en til þess sé eg nú engan veg.
Svo vil eg slíta þessari ráðstefnu og um leið
brýna fyrir ykkur, sem kristnum mönnum og
heiðvirðum riddurum, að láta eigi þetta leið-
inlega mál verða orsök til neinna óspekta hér
\ herbúðunum. Lítum svo á, sem þessu máli
sé skotið fyrir Drottinsdóm til úrslita. Biðjum
guð að gefa þeim sigurinn, sem betri hefir
málstaðinn og lútum svo hans vilja.«
»Amen, Amenl* hljómaði nú frá öllum
hliðum.
Stórmeistarinn hvíslaði að greifanum: »Vilt
þú eigi bæta hér einhverju við — ef til vill
bæn um að Drottinn losi þig undan áhriíum