Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Side 26

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sem sannleikans vegna og sinnar eigin sæmd-
ar mun taka að sér að heyja hólmgöngu við
svikarann Konráð af Monlserrot.«
Svertinginn Ieit upp og horfði á konung
með leiftrandi augum, sem fyltust af tárum,
og hann leit til himins með auðsæjum þakk-
lætissvip. Að síðustu laut hann höfði til merkis
um, að hann hefði skilið orð konungs.
»Agætt,« sagði konungur, »eg sé að þú
vilt gjarnan fara að vilja mínum í þessu máli.
Og í rauninni ert þú ágætur jþjónn. Af þvi
að þig vantar málið gerir þú engar athuga-
semdir eða heldur fram skoðun þinni á hlut-
unum, eða ferð fram á að fá skýringar á því,
hversvegna þessu eða hinu er hagað svo eða
svo. Eg er viss um, að enskur þjónn í þinni
stöðu hefði borið sig öðruvísi að. Hann mundi
vafalaust hafa farið að ráðleggja mér að láta
einhvern af hraustu riddurunum mínuni heyja
hólmgönguna. Málugur frakkneskur þjónn
mundi og hafa komið með ýmsar athugasemd-
ir, en umfram alt hafði hann reynt að grafast
eftir, hversvegna eg óskaði að fá mann til
hólmgöngunnar í herbúðum soldáns. En þú,
minn þögli vinur, — þú ert ekki að neinni
rekistefnu. Þú hlustar á það erindi, sem þér
er falið, skilur ef til vill naumast tilganginn,
en krefst eigi að síður engra skýringa; að hlýða
umyrðalaust er þér eiginlegt.«
Svertinginn svaraði þessum orðum konungs
með því beygja sig og falla á kné.
»Nóg um þetta, sagði konungur fljótmæltur,
»en það er annað mál, sem eg vildi minnast
á við þig. Segðu mér nokkuð — hefir þú
séð Edith' PIantagenet?«
Pjónninn leit upp, hreyfði varirnar eins og
hann vildi reyna að tala, og svo undarlega brá
við, að það var eins og í andardrætti hans
heyrðist nei, þó var þetta ekki reglulegt hljóð.
»Sjáið til,« sagði konungur með gletni,
»hversu vald fegurðarinnar er mikið, það er
næstum því svo að heyra, að eigi þurfi ann-
að en nefna vora fögru frænku, til þess að
mállausir menn fái málið. Hve miklu meira
mundi hún þó eigi fá til vegar komið með
nærveru siúni og tilliti. Pað skal nú verða
reynt, minn trúi þjónn. Pér skal veitast sú
gleði að fá að líta þetta hirðar vorrar fegursta
blóm, og um ieið muntu fá tækifæri til að
ljúka hinu konunglega erindi SoIdáns.«
Aftur féll svertinginn á kné og gleðin geisl-
aði í ásjónu hans.
Jafnskjótt og hann hafði aftur staðið upp,
lagði konungur hönd sína þungt á öxl hon-
um og mælti með alvöruþrunginni raust: »Eitt
ráð og eina aðvörun vil ég gefa þér minn
svarti sendimaður, þú munt nú brátt verða
fyrir þeim mildu og töfrandi áhrifum, sem orð
Ieikur á, að hin fagra Edith hafi á alla, sem
dvelja í návist hennar. Undarlegt mætti það
vera, yrðir þú einn af þeim fáu, sem eigi verða
fyrir þessum áhrifum. Miklu sennilegra þætti
mér, að vald hennar yfir þér yrði svo mikið,
að það myndi leysa tungu þína, sem, eins og
hinn vitri soldánkomst að orði, væri sem stæði
í fjöjrum innan við sína traustu beinmúra. En
hlustaðu nú á aðvörun mína: Oæt þess vel,
að mæla eigi nokkurt orð í návist prinsessunn-
ar, enda þótt svo undarlega brigði við, að þú
fengir málið aftur. Bregðir þú út af þessu,
mun eg umsvifalaust láta slíta úr þér tunguna
og mölva niður beinmúrana, sem tennur þín-
ar eru nefndar. Farðu því hyggilega að ráði
þínu og vertu þögull.*
Konungur tók nú hönd sína af öxl svert-
ingjans, sem beygði höfuðið og lagði hönd á
munn til merkis um, að hann mundi hlýða og
verða þögull.
Aftur lagði konungur hönd á öxl hans, en
nú létt og milt, og rödd hans hafði nú þýð-
ari hreim er hann mælti: »Þessa fyrirskipun
gefum vér þér sem þjóni. Værir þú riddari
eða aðalsmaður, mundum vér krefja þig um
drengskaparloforð, sem trygging fyrir að þú
brygðir eigi út af fyrirmælum vorum. Pví það
er einungis með loforði um fullkomna þögn
og með engum öðrum kostum, að vér leyfum
þér að hitta prinsessuna.«
Svertinginn teygði úr sér mannalega, horfði
fast í augu konungi og lagði höndina á hjartað.