Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Page 31

ENDURFUNDIR.
61
Endurfundir.
Þýtt.
Haustsólin skein inn til hennar frú Hólm, í
litlu stofuna hennar á gamalmennahælinu. Rar
var hátíðablær á öllu. Á sporöskjulagaða borð-
ið, framan við legubekkinn, hafði verið breidd-
ur snjóhvítur dúkur, af gamalli gerð. Á rauða,
kínverska bakkanum stóðu fern gylt bollapör,
og stór súkkulaðikanna, með gyltu handarhaldi
og gyltum rósavöndum á hliðunum. Utan úr
éldhúsinu barst eimur af kaffi og súkkulaði og
blandaðist saman í stofunni.
Ójá, í dag átti líka að veita afmæliskaffi;
það var sjötugsafmælið hennar frú Hólm. Hún
leit á klukkuna, en hún var ekki orðin tólf,—
þá lá ekkert á að sneiða niður kökuna, gest-
irnir — þrjár aldraðar konur þaðan af hælinu
—. ætiuðu ekki að koma fyr en klukkan hálf
tvö. Hún settist í tágastólinn við gluggann;
hún var orðin svo þreytt af að stjá og snyrta
til, hreinsa og fága. — Nú var hún líka orð-
in görr.ul.
í gluggakarminum héngu tvær myndir. Hún
tók þær niður og horfði lengi á þær báðar. —
En hvað Frans gat verið líkur föður sínum!
Hann var það; en hvernig skyldi hann nú lita
út? Nú voru tuttugu ár síðan hún hafði séð
hann, og nú var hún næstum búin að sleppa
allri von um að sjá hann nokkurntímann. En
hann skrifaði henni altaf um jólin og á af-
mælinu hennar, og sendi henni fimtíu krónur
í hvert sinn. Og hún svaraði bréfunum um
hæl, bara með fáeinum línum. Hvað átti hún
svo sem að segja honum? Hún hafði ajdrei
skrifað neitt um allar áhyggjur sínar og baráttu
fyrir þörfum lífsins, — því hann gat ekkert
við því gert. Síðustu fimm árin hafði hún
fengið bústað á gamalmennahælinu, og svo
fékk hún þessar árlegu gjafir frá honum. Nú
var hún næstum laus við allar áhyggjur, —hún
þurfti ekki svo mikils með.
Tuttugu ár, það var langur tími. Hún sá
fyrir augum sér hrausta, glaða andlitið hans og
rösklega limaburðinn, þegar hann fór af stað
til Englands, til þess að ryðja sér braut þar. Hon-
um hafði tekist það að lokum. Nú var hann með-
eigandi stórrar verslunar og hafði miklar tekjur.
Hún heyrði fótatak í ganginum. Það var
líklega pósturinn. Frú Hólm stóð upp, en hné
titrandi niður í stólinn aftur. í dyrunum stóð
hár og þrekinn maður og grannvaxin kona,
skrautbúin, en toginleit og föl í kinnum. Gat
það verið, — var það Frans, sonurinn, sem
hún hafði þráð svo lengi?
Hann flýtti sér til hennar og greip um báð-
ar hendur hennar.
»Mamma, — elskulega mamma mín! Nú er
eg kominn sjálfur, til að óska þér til hamingju,
og hér kem eg með Edith, konuna mína.«
En hvað röddin var orðin breytt, — og svo
þessi útlenda áhersla á hverju orði.
Það varð augnabliks þögn; þau virtu hvort
annað fyrir sér. Var þetta móðir hans —hrausta
og íturvaxna móðirin hans, þessi litla, föla
kona, lotin í herðum, með hettu yfir gisnu,
gráu hárinu? En hvað hún var orðin gömul,
og röddin hennar svo veik og þreytuleg! Og
augun! Þau voru lika svo dauf og döpur, en
þó horfði hún á hann með sama viðkvæma
augnaráðinu. Hann vissi ekkert um það, datt
það alls ekki í hug, hve mörg heit tár þau
höfðu felt, þessi augu, eða hve margar nætur
höfðu liðið í angist og kvíða, án þess að
svefninn fengi að styrkja og hressa grátþrungna
hvarmana og þreytta Iimina.
Og hann! Var það Frans, língi, hrausti son-
urinn hennar, — þessi roskni maður, ákveðinn og
rólegur í framkomu, skegglaus, toginleitur, með
hvössu, skarplegu augun og gullbúin gleraugu.
Gamla frúin stóð upp, utan við sig. Hún
var hálffeimin, og það var fát á henni. Hún
varð f vanda, og hálfgerður beigur greip hana
í návist 'ungu frúarinnar, sem stóð þar, fögur
og hnarreist með grá, kuldaleg augu.
»Fáðu þér sæti í legubekknum! Pað er
gamli legubekkurinn, eins og þú sérð, og —
— gjörið þér svo vel, viljið þér ekki — —
æi, Frans, vilt þú ekki biðja konu þína að setj-