Fréttatíminn - 01.03.2013, Blaðsíða 20

É
g kynntist Ingó fyrir fjórtán
árum eða svo þegar ég hóf
störf á Vísi.is. Vefmiðillinn
var öllu minni þá en nú og
var rekinn samhliða DV
og var með fréttavakt í þröngu horni
á ritstjórn DV í Þverholti. Og þar var
Ingó hrókur alls fagnaðar. Ingó var
skegglaus og stutthærður þegar ég sá
hann fyrst þar sem hann talaði hátt og
hló dátt í gulan gsm-síma. Hann var
manna fyrstur til þess að gefa sig á
tal við feimna nýliðann á vefmiðlinum
sem þótti nú ekki merkilegt fyrirbæri
á pappírsmiðlinum í þá daga sem netið
var enn bara bóla. Fyrsta sígarettan
okkar úti á svölum gamla DV-hússins
varð upphafið á góðri og ekki síður
ánægjulegri vináttu. Síðan þá hafa leiðir
okkar legið saman á Fréttablaðinu og
nú síðast Fréttatímanum þar sem Ingó
stökk til í umbrotið þegar á þurfti að
halda.
Það er alltaf gaman að hitta Ingó og
maður kveður hann alltaf kátari en
þegar maður heilsar honum en samt var
tilhlökkun þessarar heimsóknar dálítið
kvíðablandin enda eitthvað undarlegt
við að taka viðtal við góðan vin sem
er nýkominn heim eftir fimm mánaða
sjúkrahússlegu og árangurslausa með-
ferð við banvænu meini.
Verðum við ekki að reykja?
Ingó kemur sjálfur til dyra þegar bank-
að er upp á. Skælbrosandi og sjálfum
sér líkur þótt líkaminn hafi látið á sjá.
Hann hreyfir sig hægar en maður er
vanur enda þekkir maður hann best á
þönum með ótal járn í eldinum.
„Verðum við ekki að reykja?“ Spyr
hann og vill greinilega nota ferðina
fyrst hann er á annað borð kominn í úti-
dyrnar. „Það er bara full atvinna að vera
sjúklingaseleb,“ segir hann og skelli-
hlær. „Um daginn var það Kastljós,
Stöð 2 var hérna áðan og DV hringdi
í dag. Ég skil eiginlega ekkert í þessu
og nú ert þú mættur. Það er nú eitthvað
kjánalegt við að ég sé í viðtali hjá þér.“
Alltaf þegar við Ingó hittumst segir
hann að við séum hér saman komnir til
þess að fara með „gamanmál“ og þótt
umræðuefnið núna sé dauðans alvara
er stuðboltinn samkvæmur sjálfum sér
og sér til þess að léttleikinn svífi yfir
okkur. Í augnablik er eins og ekkert
hafi breyst síðan við reyktum fyrstu síg-
arettuna í Þverholti einhvern sólríkan
ágústmorgun árið 1999. Annað en að
minn góði vinur hefur rýrnað og misst
allt hár. Annars er Ingó bara Ingó.
Ljósmyndarinn Ingólfur Júlíusson
greindist með hvítblæði í október
og hefur farið í gegnum þrjár
árangurslausar lyfjameðferðir.
Meðferð hefur því verið hætt en
Ingólfur er óbugaður og prófar
sig nú áfram með náttúrulyfjum
og óhefðbundnum aðferðum.
Hann veit að hann gæti átt stutt
eftir en hugsar ekki um dauðann
og einbeitir sér að því að lifa lífinu
og njóta þess að vera til. Hann
er sannur víkingur sem bregður
hvorki við sár né bana og ætlar
að banka upp á í Valhöll þegar
kallið kemur enda er hann fullviss
um að við veisluborðið þar vanti
nýjan og ferskan mannskap.
Ingó hætti að reykja þegar hann veiktist
og fiktaði með rafmagnssígarettu um stund
en þegar önnur lyfjameðferðin skilaði engu
kastaði hann gervisígarettunni og keypti sér
pakka. Honum fannst hann ekki hafa neinu
að tapa og fór út að reykja með grímu fyrir vit-
unum vegna sýkingahættunnar. Við eitt slíkt
tækifæri sagði hann mér að það væru ekki
sígaretturnar sem væru hættulegar heldur
fólkið. „Eru þetta ekki flott hinstu orð?“ Og svo
var hlegið.
Ég hef haft mestar áhyggjur af því undanfar-
ið að meinið sé að kvelja vin minn en hann blæs
á þær áhyggjur. „Nei, blessaður vertu. Ég hef
ekki fengið morfín síðan í janúar og mikið er
gott að vera laus við það helvíti. Dagarnir eru
bara frábærir. Ég fer á spítalann annan hvern
dag, fer í blóðprufu og fæ blóð eða eitthvað
svoleiðis. Annars er ég bara veikur heima. En
ég fór mjög illa þegar ég fékk slæma sýkingu
og mátti ekki fara úr rúminu í fjórar vikur. Ég
var alveg fárveikur og það drap niður allt þol,
þrek og vöðva. Það fór djöfullega með mig og
ég er að reyna að ná mér upp núna. Ég er búinn
með þrjár lyfjameðferðir síðan í byrjun október
og það er djöfullegt. En fólkið á deild 11-G er
alveg frábært. Maður trúir því ekki fyrr en
maður reynir það hvað það er ótrúlega gott fólk
þarna,“ segir Ingó um dvölina á blóðlækninga-
deild Landspítalans.
Heima er best
Þeir sem þekkja Ingó vita að hann er manna
Vandræðalegt að
vera veikindaseleb
Ingó líður best heima í faðmi fjölskyldunnar og er feginn að vera laus af spítalanum. Hrafnhildur Sif strýkur pabba sínum um kollinn þar sem áður var mikill makki.
Sara Lilja hefur gætur á tryggðartröllinu henni Betu sem aldrei víkur frá húsbóndanum og Monica hefur góðar gætur á öllu og hugsar um karlinn eins og ungbarn.
Ljósmynd/Hari
20 viðtal Helgin 1.-3. mars 2013