Fréttatíminn - 01.03.2013, Blaðsíða 21

H
:N
M
ar
ka
ðs
sa
m
sk
ip
ti
/ S
ÍA
/
Sv
an
sp
re
nt

En svo var alltaf
vonin um að lyfja-
meðferðirnar
myndu duga og ég
kæmist til Svíþjóðar
í mergskipti og yrði
þar með sloppinn.
kátastur, lífsglaður vinnuþjarkur
sem tók að sér með bros á vör fleiri
verkefni en hægt er að komast yfir
á venjulegum vinnudegi og var
oftast að fram á nótt og er aldrei í
meira stuði en þegar mikið gengur
á. Þegar eldfjöll gjósa eða Holly-
wood-stjörnur spóka sig á almanna-
færi er Ingó alltaf í fremstu víglínu
með myndavélina á lofti. Það hljóta
því að mikil viðbrigði að neyðast til
að halda kyrru fyrir?
„Já. Ég er vanur því að vera allaf
eitthvað að stússast og það er nátt-
úrlega hundleiðinlegt að geta ekki
verið á fullu alla daga. Ég vona bara
að ég nái upp einhverju þreki til að
geta stússast í mínu handverki og
jafnvel tekið einhver smá verkefni.
Ef ég næ upp þreki held ég líka að
ég geti unnið krabbann af því hann
fær þá ekki að komast að... eða og
þó. Það gengur náttúrlega ekki upp
því hann braut mig þarna í haust,“
segir Ingó sem var búinn að vera
slappur lengi áður en hann komst
að því hversu alvarlegt meinið var.
„Ég var orðinn helvíti veikur
þegar ég heimtaði blóðprufu og
fékk þessa greiningu. Ég var búinn
að keyra á viljastyrknum þangað
til ég datt fram á lyklaborðið. Alveg
búinn. Og þá gerði ég eitthvað í
þessu. Ég var reyndar búinn að
fara fjórum sinnum til læknis. Alls
konar lækna en svo fór ég bara og
heimtaði blóðprufu og þá kom þetta
í ljós og ég var fluttur með sjúkrabíl
á 11-G sem varð heimili mitt næstu
fimm mánuði.“
Það er ekki nóg með að þrjár erf-
iðar lyfjameðferðir hafi allar endað
með vonbrigðum heldur hefur varn-
arlaus líkami Ingós fengið slæmar
sýkingar sem urðu meðal annars til
þess að hann var lengi í einangrun.
„Ég er búinn að vera með leiðinda
sýkingar og vesen en það er alveg
yndislegt að vera kominn heim.“
Skemmtir sér fram í rauðan
dauðann
Eins og gefur að skilja var grein-
ingin mikið áfall en Ingó tók henni
af æðruleysi og hefur aldrei misst
móðinn. „Já, já. Þetta var áfall
maður. En svo var alltaf vonin um
að lyfjameðferðirnar myndu duga
og ég kæmist til Svíþjóðar í merg-
skipti og yrði þar með sloppinn.
Á leiðinni missti ég 34 kíló og er
alveg rígmontinn yfir því,“ segir
Ingó og hlær. „Ég var orðinn svo
þreyttur á því að bíða í fimm mán-
uði eftir einhverjum dómi eða bara
fá að vita eitthvað þannig að þegar
dauðadómurinn kom, eða þú veist.
Stóri dómurinn þá varð ég bara
rosalega feginn. Að loksins væri
eitthvað komið út úr þessu og ég
gæti þá brugðist einhvern veginn
við. Gert eitthvað. Ég var alveg
pollrólegur yfir þessu og hef það
bara helvíti fínt.“
Og það sem Ingó ætlar að gera
er að njóta lífsins til fullnustu með
fjölskyldu sinni og vinum. Hann er
kominn á heilmikinn grasalækn-
ingakúr og horfir bjartsýnn fram
á veginn. „Ég er bara frekar bjart-
sýnn miðað við allt og allt. Það hafa
líka margir haft samband og sagt
mér frá því að þeir hafi átt þrjár
mínútur eða eitthvað álíka ólífaðar
samkvæmt læknum en tóku svo
inn eitthvert granóla eða eitthvað
og krabbinn hvarf og svona,“ segir
Ingó sem eins og sannur heiðingi
hefur mikla trú á mætti náttúr-
unnar.
„En ég meina það er kannski
óraunhæft en það þýðir ekkert að
grenja yfir því sem maður getur
ekki breytt sjálfur og maður á alltaf
að spila úr stöðunni sem maður er
í. Ég er náttúrlega illu vanur,“ segir
hann og glottir. „Og ég ætla bara að
skemmta mér alveg fram í rauðan
dauðann,“ segir hann og hlær
sínum smitandi og dillandi hlátri.
Vissi ekki að hann væri svona
vinsæll
Ingó hefur árum saman starfað
sem verktaki þannig að skrúfað var
fyrir tekjur fjölskyldunnar þegar
heilsan brást og hann hefur ekkert
stéttarfélag eða sjúkrasjóð sem
hleypur undir bagga. Vinir Ingós
brugðust því við og ótal margir hafa
lagt hönd á plóg til þess að hann
þurfi ekki að hafa áhyggjur af fjár-
málum á meðan hann berst fyrir
lífi sínu.
„Það er búin að vera söfnun fyrir
mig, það er búið að halda mynda-
uppboð fyrir mig og nú síðast tón-
leika. Og svo öll þessi fjölmiðlaum-
fjöllun. Mér þykir rosalega vænt um
þetta en finnst pínu vandræðalegt
að vera veikindaseleb. Ég vil alls
ekki hljóma vanþakklátur en ég
hef ekki beðið um neitt af þessu
þetta er bara sjálfsprottið hjá vinum
mínum sem hafa tekið upp á þessu
hjá sjálfum sér og ég vissi ekki að
ég væri svona vinsæll,“ segir Ingó
og skellir upp úr.
Þú hefur náttúrlega komið ótrúlega
víða við og þekkir ótrúlegan fjölda
fólks og það er bara þannig að öllum
sem kynnast þér þykir vænt um þig.
Þú áttar þig líka á því að þú ert að
uppskera eins og þú hefur sáð. Allir
vita að ef þessu væri öfugt farið og
einhver vina þinna væri í þessari
stöðu þá værir þú fremstur í flokki
að hjálpa.
„Jú,jú. En þetta kemur mér samt
rosalega á óvart. Krabbi er kannski
svolítið spari og ég hef spáð í því
hvort viðbrögðin hefðu verið þau
sömu ef ég væri að drepast úr ein-
hverjum hörmulegum kynsjúk-
dómi.“ Og enn er hlegið.
„Ég hef líka hugsað út í það hvað
það yrði svo kjánalegt ef ég myndi
síðan lifa þetta af eftir allan þennan
stuðning og góða hug sem mér hef-
ur verið sýndur. Safnanirnar og allt
þetta. Nú er ég að fara í alls konar
óhefðbundnar meðferðir og éta
alveg haug af grösum og það yrði
svolítið asnalegt að batna svo bara
og lifa árum saman. Svo myndi
maður fara niður í bæ og hitta fólk
og það myndi segja: „Bíddu, átt þú
ekki að vera löngu dauður? Veistu
hvað ég gaf mikið í söfnunina? Var
þetta bara plat? Þetta situr svolítið
í mér.“
Framhald á næstu síðu
viðtal 21 Helgin 1.-3. mars 2013