Fréttatíminn - 14.09.2012, Side 28

ÚTI AÐ DANSA TIL 4
M
Æ
TT Í VINNU 9
HOLTAGÖRÐUM
U
nnur Ösp Stefánsdóttir átti
að leika aðalhlutverkið í
útvarpsleikriti sem ég skrif-
aði í sumar en hún var að
steikja kjötbollur nokkrum
dögum fyrir tökur, sex vikum áður en
hún var „sett“ eins og sagt er í óléttu-
samtölunum öllum, og missti vatnið. Ég
var eiginlega hálf svekktur. Björn Thors,
maðurinn hennar, átti að leika á móti
henni og ég hafði verið á samlestri með
þeim uppi í Ríkisútvarpi og það er ein-
hver galdur í röddinni hennar Unnar. Hún
er löngu hætt að vera stelpan í Grease
eða ein af þessum markaðsvænu Fimm
Stelpum púnktur komm. Hún er orðin
góð leikkona: Stórleikkona, „dramatísk
og djúphugul,“ segir Viðar Eggertsson út-
varpsleikhússtjóri sem hefur þekkt Unni
frá því hún var barn og hann kenndi henni
í Leiklistarskólanum og leikstýrði henni
í Nemendaleikhúsinu. Þá var hann ekki
viss hvort hún yrði yfir höfuð leikkona,
kannski væri hún meiri leikstjóri.
En aftur að kjötbollunum og því að
missa vatnið sex vikum fyrir tímann. „Það
var auðvitað sjokk,“ útskýrir Unnur af
æðruleysi sem ég held að hún hafi öðlast
fyrir ekki svo löngu. Kannski tveim, þrem
árum, um svipað leyti og hún braust út
sem þessi leikkona sem var valin leikkona
ársins á Grímunni í fyrra.
Björn var að leika tattúveraðan hand-
rukkara í Breiðholti þegar Unnur steikti
kjötbollur í litla sæta húsinu þeirra í
Þingholtum. Það var góður andi í húsinu
þegar ég heimsótti þau. Björn að sveifla
litlu þriggja hálfs mánaðar stúlkunni
þeirra upp á öxlina, að láta hana ropa, það
hellirigndi og Unnur bauð mér kaffi. Þau
voru að koma frá París, þar sem þau voru
í mánuð með krakkana (nú eiga þau tvö,
strák og stelpu), og drukku vont kaffi að
þeim fannst, og önduðu að sér menningu
og útlöndum og komu heim endurnærð.
Unnur hlær þegar hún rifjar upp
útganginn á Birni þegar hann kom á fæð-
ingardeildina og reyndi að afsaka sig við
ljósmæðurnar að hann væri að leika í sjón-
varpsþáttum. Hann fékk að fara í sturtu
og þau voru furðu róleg enda gekk allt vel,
miðað við allt og allt.
Óþolandi krakki
„Unnur var eitthvert leiðinlegasta barn
sem ég hef kynnst,“ segir Baldur, bróðir
Unnar (en ólíkt flestum í fjölskyldunni þá
fór hann ekki í listina heldur bankana og
er sérfræðingur og meðeigandi hjá Arc-
tica Finance), um systur sína sem virtist
vera fædd til að verða leikkona. Svona
þannig séð. Hún var alltaf að leika, „aldrei
hún sjálf,“ og yfirleitt alveg svakalega „til-
gerðarleg og erfið í samskiptum.“
Þetta hefur bráð af henni og í huga
Baldurs hefur það gerst rólega, í sam-
felldri þróun við ferilinn og þannig hefur
hann horft á hana verða að stórleikkon-
unni sem hún er orðin í dag:
„Þetta er auðvitað frekar sjálfhverft og
erfitt umhverfi, að vinna í leikhúsi, ef þú
hugsar út í það. Í fyrstu er það kannski
ákveðin sjálfsdýrkun sem dregur fólk
áfram, að standa frammi fyrir mörg
hundruð manns og fá alla þessa athygli.
Svo sér maður yfirleitt fljótt að þau sem ná
lengst er það fólk sem kemst í góð tengsl
við sjálft sig og þroskast. Það hefur gerst
hjá Unni og fyrir nokkrum árum varð hún
miklu ánægðari með sjálfa sig og lífið.
Þess vegna er hún jafn góð og hún er í
dag,“ segir Baldur sem hefur jú auðvitað
komið nálægt listum, í den, sem fram-
kvæmdarstjóri GusGus hópsins.
Þau systkinin ólust upp í leikhúsi (ókei,
enn einn sviginn, en foreldrar Unnar og
Baldurs eru Stefán Baldursson, fyrrver-
andi þjóðleikhússtjóri og núverandi óperu-
stjóri, og Þórunn Sigurðardóttir, leikstjóri
og fyrrverandi stjórnandi Listahátíðar).
Litla fjölskyldan var í Breiðholtinu fyrstu
árin en þegar Unnur var átta ára fluttu þau
í Frostaskjól en Unnur var, samkvæmt
mömmu sinni, mikið með foreldrum
sínum.
„Þau eru rosalega ólík, hún og bróðir
hennar,“ segir Þórunn og útskýrir á þann
hátt að hann Baldur hafi verið frakkur
og búinn að ráða sig í vinnu hjá Alþingi
13 ára gamall á meðan Unnur vildi oftast
Unnur Ösp Stefánsdóttir sprakk út sem leikkona fyrir tveimur eða þremur
árum. Allt í einu varð hún stórleikkona, leikkona ársins í fyrra á Grímunni,
og treyst fyrir veigamestu og dramatískustu rullunum í Borgarleikhúsinu.
Hún og maðurinn hennar, Björn Thors, eiga tvö börn og þau tengjast rónni
sem komið hefur yfir Unni og gert hana að svo góðri leikkonu. Snemma
í sumar eyddu þau tíu dögum á vökudeild með litlu telpuna sína sem er
þriggja og hálfs mánaðar. Mikael Torfason ræddi við Unni um listina, lífið og
allt annað en hvernig Birni tekst að sameina fjölskyldulíf og vinnu leikarans.
Ég hef kannski eitthvað að gefa
bara vera með mömmu og pabba.
„Hún var svoldið viðkvæm fram-
an af og háð okkur pabba sínum. Ég
man einu sinni þegar við vorum á
leið á Töfraflautuna að mig minnir,
og komin með barnapössun, hún
Unnur hefur verið sex eða sjö ára
og við bjuggum enn í Breiðholti, þá
allt í einu erum við komin langleið-
ina niður í bæ þegar hún birtist allt
í einu í aftursætinu. Þá hafði hún
ákveðið að fara bara með okkur. „Þú
átt að vera heima, ástin mín,“ út-
skýrðum við fyrir henni en þá vildi
Unnur meina að hún væri að fara
með af því hún ætlaði sér að verða
óperusöngkona og vildi „sjá hvernig
maður eigi að gera“,“ segir Þórunn
og botnar með því að útskýra að
dóttir sín hafi snemma verið með
fullkomnunaráttáttu („hún hefur
hana frá pabba sínum“).
Skrifuðu og leikstýrðu bíómynd
Úr Breiðholtinu fór Unnur sem fyrr
segir í Vesturbæinn og þaðan í MH.
Þar kynntust þau Björn. Hann er
tveimur árum yngri en hún og líka
úr Breiðholtinu, Hólahverfi. Þau
voru í stjórn leikfélags MH saman.
Hún var formaður og hann óbreytt-
ur stjórnarmaður. „Hann var alltaf
að koma með hugmyndir sem ég
hafði litla trú á og það hvarflaði ekki
að mér að hann væri skotinn í mér.
Bjössi er ekki mjög góður daðrari,“
útskýrir Unnur og bætir því við að
þau hafi verið í menntaskóla og til-
hugsunin um að byrja með dreng
sem væri tveimur árum yngri var
ekki góð.
Nú eru Björn og Unnur bráðum
búin að vera saman meirihluta
ævinnar og eiga Dag, fimm ára, og
Bryndísi, þriggja og hálfs mánaðar.
Þau hafa verið ótrúlega samrýnt
leikarapar og voru rétt að hefja
skólagöngu í Leiklistarskólanum
þegar þau gerðu bíómynd saman
(leikstýrðu og skrifuðu handrit),
Reykjavík Guesthouse.
„Langflest okkar koma út úr leik-
listarskóla án þess að hafa hugmynd
um hvort maður sé góður eða léleg-
ur leikari. Þeir sem eru kokhraustir
og finnst þeir alveg „vera með þetta“
eru oftast á villigötum. Flestir halda
að þeir séu ekki góðir. Þú veist held-
ur sjaldnast hvernig leikari þú ert á
„Unnur var
eitthvert
leiðinlegasta
barn sem ég
hef kynnst,“
segir Baldur
Stefánsson,
bróðir Unnar.
„Hún var
svoldið við-
kvæm framan
af og háð
okkur pabba
sínum,“
segir Þórunn
Sigurðardóttir,
móðir Unnar.
„Dramatísk og
djúphugul,“
segir Viðar Egg-
ertsson útvarp-
leikhússtjóri um
leikkonuna.
Framhald á næstu opnu
Unnur, Björn, Dagur og Sólveig. Þau Björn hafa verið ótrúlega samrýnt leikarapar
og voru rétt að hefja skólagöngu í Leiklistarskólanum þegar þau gerðu bíómynd
saman (leikstýrðu og skrifuðu handrit), Reykjavík Guesthouse. Myndir Hari
28 viðtal Helgin 14.-16. september 2012